Echo met een heel klein hartje

Maandagochtend 4:00u ik ben wakker … Nog 5 uur en 10 minuten, dan heb ik mijn afspraak bij de gynaecoloog. Nog maar even slapen.
Maandagochtend 4:40u ik ben wakker … Nog 4 uur en 30 minuten, dan heb ik mijn afspraak bij de gynaecoloog. Nog maar even slapen.
Maandagochtend 5: … Ja!, je raadt het al. Echt rustig heb ik niet geslapen. Ik was zo ongelooflijk zenuwachtig. Want wat als de zwangerschapstest het mis heeft gehad? Wat als ik niet zwanger blijk te zijn?

Wat als we geen hartje zien? Wat als het een leeg vruchtzakje is? Wat als … Ja, wat als? En hoe dichterbij de afspraak kwam, hoe groter de ‘wat als’ werd.

Eindelijk was het 9:00 en zaten we in de wachtkamer. Ergens had ik gelezen, dat je het beste niet een heel lege blaas kon hebben, dus ik had een beker melk extra gedronken en was daarna niet meer naar het toilet gegaan. Om de minuut kijk ik op mijn klok. Wat gaat de tijd langzaam. 9:12 … Hé, ze lopen uit. Nu al? Zo vroeg op de dag? Ik hoor mijn vriend zuchten en denk: “Wat ben je aan het zeuren Mo! Stop hiermee.” En dan wordt mijn naam geroepen. Ik veer overeind.

De eerste vraag is waarom ik bij de gynaecoloog ben en niet bij de verloskundige. Tsja, omdat de huisarts dat beter vond in verband met mijn leeftijd. De gynaecoloog snapt het niet. Ik heb 2 voorbeeldige zwangerschappen achter de rug, ben helemaal gezond. Alleen de extra risico’s in verband met mijn leeftijd, maar die kan de verloskundige ook berekenen en testen.

Daarnaast vindt ze zelf de verloskundige veel persoonlijker en kan deze veel meer aandacht geven. Dus de verwijzing naar de verloskundige is al snel gemaakt. Maar … nu ik er toch ben, kunnen we wel gelijk een echo maken.

En daar is de spanning weer. Een vaginale echo (o ja, ook dat nog). “Achter het gordijn mag u uw broek en onderbroek uit doen en daarna hier op de stoel komen liggen.” En daar loop ik in mijn blote kont met mijn sokken nog aan en klim op de stoel. Owwww die beugels, die vreselijke beugels. Wat een verschrikking. Maarrrr het is voor een goed doel.

Mijn vriend pakt mijn hand en houdt zijn ogen verwachtingsvol op het scherm. “Oh, u heeft wel een heel volle blaas, ik hoop dat ik het zo kan zien.”, hoor ik de gynaecoloog zeggen. En denk: “Was ik nou maar wel gaan plassen.”, maar ik zeg niks.

Ik kijk naar het scherm. Daar is het … heel klein, maar het is er echt. Het hartje, ik wil het hartje zien en als de gynaecoloog erop wijst zie ik het oplichten. Het hartje klopt. Ik adem uit. Ik adem voor het eerst in weken echt uit.

Ik ben zwanger! Ik ben echt zwanger! Het hartje klopt!

Na deze opluchting werden nog wel nogmaals alle risico’s van een ‘zwangerschap-op-leeftijd’ opgenoemd. Direct er achteraan gelukkig ook de opmerking dat bij het allergrootste gedeelte van de ‘zwangerschappen-op-leeftijd’ er gewoon een heel gezond kindje geboren wordt.

Volgende punt waar we naar toe leven is de eerste afspraak bij de verloskundige op 3 januari, dan wordt er ook direct een deel van de combinatietest gedaan. (Tsja, het hoort er toch bij als je ‘op leeftijd’ bent.)