Eindelijk begint de bevalling die eindigt in een keizersnede

Ondertussen kan ik met trots mededelen, dat wij ouders van een prachtige dochter genaamd “Janine” zijn geworden. Ze is geboren op 29 juni 2017, na een zwangerschap van 41 weken en 2 dagen. Nu is ze alweer 2 weken oud en het gaat goed met ons. Mama moet iets langer herstellen van de bevalling, omdat Janine uiteindelijk via een keizersnede geboren is.

Ik zal de laatste weken van mijn zwangerschap beschrijven en de bevalling. De laatste keer dat ik schreef was ik 39 weken zwanger en voelde me nog steeds goed en dat is eigenlijk tot de 40 weken zo gebleven. Ik deed nog elke dag de boodschappen en het huishouden en onderhield het dakterras, kortom ik rommelde op mijn manier nog lekker door, ondanks die mega buik.

Tot ik met 40 weken van het trappertje naar het dakterras viel en dus de hele dag in het ziekenhuis aan de monitor moest liggen. Ik had op wat beurse plekken na, eigenlijk nergens last van en de kleine ook niet. Die was gewoon lekker druk, zoals altijd. Na ruim 6 uur mochten we weer naar huis.

Om 4 dagen later opnieuw het ziekenhuis binnen te wandelen, omdat ik me niet goed voelde en overgegeven had waren ze bang dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Dus weer aan de monitor voor 2uur en daarna mochten we weer gaan, gelukkig het was weer loos alarm.

Ondertussen begon ik het zwanger zijn toch wel zat te worden en hoopte met 41 weken gestript te kunnen worden, maar helaas met 40w 6d zat alles nog pot dicht en was strippen dus niet mogelijk. Dit viel me zo rauw op me dak, had er nooit bij stil gestaan dat er ook een mogelijkheid zou kunnen zijn dat het niet mogelijk was. Heb echt uren zitten huilen, want was het zwanger zijn toch echt wel zat.

Twee dagen later moesten we weer naar het ziekenhuis. Dit omdat ik de kleine al uren niet gevoeld had, ook niet nadat ik behoorlijk had lopen porren. Eenmaal in het ziekenhuis wilden ze toch even kijken of ik nu wel ontsluiting had, en ja hoor ik had 1cm, dus meteen gestript. Toen hadden we al 2cm en mochten we even later weer naar huis. Met de kleine was gelukkig alles nog goed.

Nu was het wachten geslagen wat het strippen zou gaan doen. Ik was rond 9 uur ‘s morgens gestript en rond 11 à 12 uur begon ik toch wat steekjes te voelen, maar nog geen echte weeën. Echter aan het eind van de middag werden ze toch al wat pijnlijker en ze kwamen ook al om de 4 à 5 minuten. Dus om 10uur ‘s avonds de verloskundige gebeld en ik had toen 3cm ontsluiting. Het ging dus niet hard, maar er was iets gaande.

Wij maar naar bed in de hoop nog wat te kunnen slapen. Helaas heb ik geen slaap meer gezien. Om 24uur kon ik echt niet meer blijven liggen van de pijn en ben maar naar beneden gegaan om mijn man niet wakker te maken. Echter om half 3, heb ik mijn man toch maar wakker gemaakt zodat die de verloskundige weer kon bellen. Zo gezegd zo gedaan.

Ik had toen 4cm ontsluiting. Kortom het ging tergend langzaam en de pijn werd al steeds heftiger tot bijna niet dragelijk. Had rug en buik weeën tegelijk, plus dat de kleine bij elke wee mijn buik aan de binnenkant in elkaar trapte. Ze was het er duidelijk niet mee eens.

Om half 6 in de ochtend trok ik de pijn niet meer en mochten na overleg met de verloskundige naar het ziekenhuis. Ik had toen 5cm ontsluiting. Eenmaal in het ziekenhuis werden mijn vliezen gebroken in de hoop dat de weeën nu heftiger zouden worden en of ze heftiger werden.

Ik kon de pijn niet meer opvangen, wist echt niet meer waar ik het zoeken moest. Dus om 9 uur kreeg ik een ruggenprik, dit bleek gelukkig met mijn rug mogelijk. Echt wat een uitkomst is dat zeg, heerlijk! Kan het iedereen aanraden.

We hadden toen 6cm ontsluiting. Omdat het allemaal wat te traag ging kreeg ik weeën opwekkers toegediend, maar omdat ik nu een ruggenprik had, heb ik daar weinig van mee gekregen. Je voelt de weeën nog steeds, maar ze zijn nu prima op te vangen. Heb gewoon tussen de weeën door heerlijk liggen slapen. Rond 11 uur hadden we 9cm ontsluiting, dus de weeën opwekkers hadden effect. Dus ik helemaal blij, zo van ‘nog even en dan houd ik mijn kindje eindelijk in de armen’.

Echter begon er toch wat spanning te ontstaan in de kamer, dit omdat bij elke wee het hartje van Janine begon te dalen. Dus ze gingen inwendig bloed van haar hoofdje tappen om haar zuurstof waardes te kunnen aflezen. Echter ging dat niet zo makkelijk, want mevrouw bleek nogal een aardige bos haar erop te hebben, waardoor bloed afnemen onmogelijk was.

Na vele pogingen die steeds mislukten en ik nog steeds op de 9cm zat werd om 3uur besloten, dat het zo niet langer kon en dat het een keizersnede ging worden. Dus hop naar de operatie kamer en op 29 Juni 2017 om 15:43 uur is ze geboren, met een gewicht van 3835 gram en een lengte van 53cm.

We wisten niet wat het zou worden, maar mijn man riep al vanaf het begin dat het een meisje werd en hij heeft gelijk gekregen. Ik had echt geen idee wat het ging worden, beide geslachten waren welkom.

Als je het zo terugleest, was het best wel heftig de laatste 2 weken en de bevalling zelf helemaal. Echter kijk ik er toch met een goed gevoel op terug. De verpleging was top en het herstel gaat ook super. De volgende ochtend liep ik alweer rond en mochten alle slangen losgekoppeld worden. De dag erna waren we ’s middags alweer thuis. Echter was er in de dagen erna weinig te geen roze wolk te bekennen, maar daar schrijf ik een volgende keer over.