Proosten op de molazwangerschap 1 jaar later - ervaring blog Car

Vandaag precies een jaar geleden gingen mijn vriend, dochter Nola (toen 2 jaar) en ik vol verwachting naar de verloskundige voor de eerste echo. We zagen een lelijke grijze wolk: een mola-zwangerschap. Wat doe je als je vooruitzicht in één keer weg is en je kinderwens lange tijd on hold wordt gezet? Ik deel graag met jullie hoe wij door dit moeilijke jaar heen kwamen.

Wanneer die lelijke grijze wolk op het echoscherm verschijnt en de verloskundige ineens heel stil wordt, weten we meteen dat het slecht nieuws is. Als ze zachtjes zegt: “Ik ben bang dat het een mola is”, heb ik maar één gedachte: oh nee, oh nee, oh nee, oh nee, oh nee, oh nee.

Dochter in allerijl naar de oppas en wij meteen door naar het ziekenhuis, want de operatie (curettage onder volledige narcose) moet vandaag nog plaatsvinden. Het is wachten, wachten, wachten. En overgeven, overgeven, overgeven – want ik ben nog steeds zwanger en niet zo’n beetje ook, want bij een mola-zwangerschap is de waarde van het zwangerschapshormoon hCG zo hoog dat het niet meetbaar is.

De informatie over wat ik precies heb, krijg ik in flarden en dat komt zo binnen.

• Klap 1: Je krijgt geen baby.
• Klap 2: Je krijgt ook heel lang geen baby.
• Klap 3 (en dit wist ik niet): Je moet elke week op controle komen en dan moet je maar hopen dat je niet aan de chemo moet.

Na de operatie vindt er een enorme hormoondaling plaats. Het is alsof je weet ik hoeveel menstruaties tegelijk hebt. Ik moet zo ongeveer de hele dag huilen. Het ergste gevoel is dat ik iedere ochtend als ik wakker word een paar seconden denk dat ik nog zwanger ben – om vervolgens keihard te beseffen dat dat echt niet zo is en ook heel lang niet gaat gebeuren.

Ik baal met terugwerkende kracht nóg harder van onze zomervakantie die totaal niet leuk was, omdat ik zo misselijk en lamlendig was. “Het is voor het goede doel,” zeiden we steeds... De eerste dagen zijn loodzwaar. Met mijn 34e verjaardag als absoluut dieptepunt. Maar daarna is Klap 1 wel geland. We hebben gewoonweg geen keus. Dat het nooit een echt kindje is geweest, maakt het – vreemd gezegd misschien – iets beter te behappen.

Na een week staat de eerste controle bij de gynaecoloog gepland. Het traject wordt uitgelegd: elke donderdag bloedprikken tot het zwangerschapshormoon drie keer op rij nul is. Daarna gaat het halfjaar wachttijd in, met één keer per maand bloedprikken. Ik had in mijn hoofd dat het totale traject een halfjaar zou duren, een domper dus. In het beste scenario ben je na negen maanden klaar. Het slechte scenario, met chemotherapie, is te heftig en langdurig om nu tot me door te laten dringen.

Hoewel hierboven staat hoelang ik bloed moest prikken, wist ik dat op dat moment natuurlijk nog niet. En dat maakt het zo lastig: dat je niet weet wanneer het ophoudt. Uiteindelijk moet ik 14 donderdagen op de fiets naar het ziekenhuis met een bloedformulier onder de arm. Op zich is het een handeling van niks, maar het drukt me iedere keer met m’n neus op de feiten en elke vrijdag is er spanning over de uitslag. Ik ben zo bang om aan de chemo te ontmoeten; die angst is op dit moment het lastigste om mee om te gaan.

Gelukkig daalt het hormoon vanaf de start. En hard ook. We nemen ons voor dat we meer gaan léven. Dingen niet als vanzelfsprekend zien. Meer samen doen. Nog meer genieten van de dochter die we wel hebben. Want een dochtertje wilden we heel graag en die hebben we dus wél mooi gekregen. Ik voel heel sterk dat ik van deze tijd iets bijzonders moet maken; dat het geen verloren tijd mag worden. We besluiten eerder te gaan verhuizen en ik wil aan een bijzonder schrijfproject gaan werken, waar ik nooit aan toekwam.

Na een paar weken daalt het hormoon niet meer zo hard. Zelfs is er een keer een stagnatie als ik ziek ben. O god, het zal toch niet alsnog oplopen? En als 2 vriendinnen kort na elkaar vertellen dat ze zwanger zijn (van hun 2e en 3e kindje), is het moeilijk om niet in een dip te raken. Ik kan niet blij zijn, ik voel me heel ver verwijderd van hen: zij beleven het mooiste dat het leven te bieden heeft en ik moet iedere week blij zijn met een daling zodat ik niet aan de chemo moet. Ik voel me een waardeloze vriendin dat ik dat denk. Gelukkig begrijpen ze het wel.

De dalingen worden nog kleiner, letterlijk achter de komma. De nul is zo dichtbij en toch ook weer niet. De communicatie met het ziekenhuis verloopt moeizaam en het protocol is super strikt, een tiende te veel telt niet. Ik verlies mijn geduld, maar niet het vertrouwen. Mijn chemo-angst (Klap 3) schud ik steeds meer van me af. Ik vergeet zelfs een vrijdag te bellen voor de uitslag. Ook probeer ik me vaker bewust voor te stellen dat ik op een dag zwanger aan het schoolplein sta te wachten op mijn kleuterdochter en dat dat óók heel leuk is en z’n voordelen heeft (Klap 2).

Het verlossende woord komt op vrijdag 8 december: drie keer nul! Ik ben ZO blij! We dansen met z’n drieën door de kamer. Tranen van geluk. De zes maanden gaan in.

Maand 1:

Ik had gedacht dat ik blij zou zijn dat ik niet meer wekelijks hoefde te prikken, maar vind deze eerste maand best spannend, zeker als ik mega-laat ongesteld word. Maar: eerste meting is nul, dat geeft vertrouwen! Vanaf nu ga ik samen met mijn dochter bloedprikken en dan maken we er een uitje van. Het gaat nu echt beter. Het is toch makkelijker om met een gezond lichaam in de wachtstand te staan. We begeven ons nu echt op de huizenmarkt, en dat slokt – gelukkig! – al onze tijd op. We vieren de 3e verjaardag van onze dochter, met iets te veel cadeaus misschien.

Maand 2:

Meting weer nul, huis verkocht én gekocht. Op Valentijnsdag horen we om 17.00 uur dat ons bod is geaccepteerd, yes! Dit huis wordt onze frisse start, want de overdrachtsdatum ligt rond de laatste controle. Hoe mooi is dat? Alle feest- en adrenalinemomenten zijn een geweldige boost. Dit is ondanks alles een topmaand.

Maand 3:

Derde meting nul. Opruimen, opruimen, opruimen en honderdduizend huizendingen regelen. Hoe hadden we dit in hemelsnaam gedaan als we wel een tweede kindje hadden gekregen?, vragen we ons af. Dat kindje dat anders dus deze maand was geboren… Die gedachte is wel even pijnlijk. Net als het feit dat bijna niemand meer vraagt naar de metingen. Uit opmerkingen die ik krijg van mensen (die me minder goed kennen) blijkt ook wel dat ze denken dat het traject allang is afgesloten. Het is en blijft een eenzaam proces.

Maand 4:

Opmerkelijk genoeg ervaren we nu steeds meer de positieve kant van deze periode: er zijn ook geen teleurstellingen omdat het niet lukt. Het verdwijnt tijdelijk als optie uit ons leven en ons hoofd. En we staan niet stil. We gaan iets anders heel groots doen. Project verhuizen is het beste idee ooit; ik zou iedereen die hier doorheen moet aanraden (samen) een groot project op te pakken. Ik maak meer uitstapjes met mijn dochter die je niet zo makkelijk met een klein baby’tje kunt ondernemen, want nu kan het. O ja, vierde bloedmeting is ook nul.

Maand 5:

Maand van de verhuizing! Gaat als in een roes voorbij. Vijfde meting is nul, horen we tussen het geklus en de notarisbezoeken door. De mola staat zo op de achtergrond vergeleken met eerst.

Maand 6:

Dozen uitpakken, setteldingen, genieten van ons nieuwe huis en een andere, lang gekoesterde droom gaat in vervulling: mijn eerste young adult-roman verschijnt! Er komen twee geboortekaartjes van de inmiddels bevallen vriendinnen. Moeilijk? Een beetje, maar toch een wereld van verschil vergeleken met oktober. Met droge ogen koop ik samen met Nola babycadeautjes. Het enige waar ik nog moeite mee heb, is als mensen zeuren “dat het zo zwaar is met 2 kindjes”, om dan nog even extra te benadrukken “echt véél zwaarder dan met eentje”. Dan denk ik: ik zou zonder nadenken met je ruilen.

Op 29 juni is het tijd voor de allerlaatste bloedmeting en onderzoek door de gynaecoloog in onze nieuwe woonplaats. “Moeten we nu wachten op de laatste bloeduitslag tot we weer eh, mogen?”, vraag ik hem na het onderzoek, dat goed is. “Wat denk je dat je anders krijgt: strafpunten?”, grapt hij. Definitief groen licht, ik kan het nauwelijks geloven. Dit eindeloze traject komt tot een eind! Met tranen van opluchting fiets ik naar huis, met voor de laatste keer dat witte kussentje op mijn linkerarm geplakt.

Eerlijk is eerlijk: het is wel even wennen om het weer te proberen. De eerste twee teleurstellingen zijn er geweest, geen happy-ik-ben-nu-zwanger-end dus. Maar toch maken we er vandaag een feestje van, met cadeaus om ons gezinnetje van drie te vieren en een grote bos bloemen, ook al zitten we midden in het verbouwingspuin. Vanavond proosten we op het jaar dat we achter ons hebben gelaten en dat we maar mooi samen hebben doorstaan en waarin we ook een hoop leuke herinneringen hebben gemaakt. We zijn terug bij start en soms is dat wat je in het leven moet vieren.

Op de foto bovenaan deze blog zie je hoeveel baby's Nola me toewenste tijdens het spelen met de playmobil .