De wet van Murphy - Molazwangerschap na 6 miskramen

Deze blog is een vervolg van blog Zes maal is scheepsrecht

Om zeker te weten dat de miskraam goed verloopt en er geen hCG meer in mijn lichaam zit ten tijde van het bloedonderzoek naar auto immuunaandoeningen, moet ik bloed gaan prikken. Ook frappant dat nu ik een controle heb afgedwongen, ’t ziekenhuis ineens wilt weten hoe het afloopt. De vier keer hiervoor kon ik het zelf uitzoeken zeg maar.

Ik prik bloed en ga naar mijn werk. Ik voel me leeg en verdrietig, maar ik probeer in gedachte te blijven houden dat februari maar één maand verder is. Ik word opgebeld met de uitslag dat de hCG bijna VERDUBBELD is in plaats van gedaald en we zijn al meer dan een week verder. Ik moet terug voor controle van mijn baarmoeder om vast te stellen waar de hCG vandaan komt.

De gedachte dat er misschien dan toch een kleintje in m’n buik zit schiet voor een seconde door m’n hoofd. Direct gevolgd door; dat soort gelukkige gevalletjes daar hoor ik niet bij. De echo bevestigt die gedachte. Er zit niets in mijn baarmoeder. Die is leeg zoals altijd. Gelukkig geldt dat ook voor mijn ene eileider en eierstokken. Maar waar dan wel?

Ik word geïntroduceerd met de term persisterende trofoblastziekte (molazwangerschap) en ik sta 5 minuten later weer buiten. Google is je beste maat die altijd tijd en informatie geeft en nooit haast heeft omdat dr Google uitloopt. Veel goeds is er niet te lezen. Voor ik het weet zit ik op fora over kanker en chemo.

Ik voel mezelf kwaad worden. Wat heb ik nu? Wat gaat er gebeuren? Chemo? Die maandag is de volgende bloedcontrole en je raad het al, mijn hCG blijft stijgen. Niet veel, maar dalen doet ze ook niet. Langzaam wordt de mogelijkheid geïntroduceerd dat als het hCG aan het einde van de week nog steeds stijgt, ik toch een chemokuur zal moeten ondergaan om het overgebleven weefsel af te stoten. Operatief zijn er geen mogelijkheden, omdat mijn hCG te laag is om de locatie van de bron op te sporen. Dit betekent automatisch dat de IVF de komende drie maanden niet door zal gaan.

Intussen ben ik al bijna 10 weken zwanger medisch gezien. Al 10 weken lang plas ik een positieve test. Al 10 weken lang kijk ik naar twee hele donkere strepen en voel ik steken in mijn vergrote borsten. Al 10 weken lang zit ik vast in een droom die mijn grootste nachtmerrie geworden is en ik kan niets meer doen dan huilen. Huilen huilen en nog meer huilen.

Die vrijdag is het zover, nog één keer bloedprikken. Me wegen en laten opwegen om m’n chemo cocktail goed te kunnen doseren. Maandenlang bad ik, smeekte ik, om zwanger te mogen zijn en blijven en nu was dat eindelijk zo en hoe.

Ik heb die dag 3 afspraken, 2 achterelkaar en 1 wat later op de middag. Er wordt me uitgelegd dat m’n haar dunner kan worden, m’n huid droog kan worden, wondjes in m’n mond kan krijgen en last kan krijgen van misselijkheid buikpijn en botkrampen. Nogmaals word ik op het hart gedrukt de komende 3 maanden niet zwanger te raken. Dit zou schadelijk kunnen zijn voor de ontwikkeling van het embryo en zou dan niet levensvatbaar zijn.

Gebroken, moe en verslagen vertrek ik naar het dagcentrum infusietherapie om de chemo te ontvangen. Daar lig ik dan op een zaal gevuld met mensen die mijn moeder, vader, opa en oma zouden kunnen zijn. Allemaal mensen die op een dag plots de schrik van hun leven hebben gehad en nu hier liggen om om de zoveel tijd chemo te ontvangen.

Ik ben hier voor mijn eenmalige chemo en lig hier zwaar in paniek, waarop zij mijn vriend helpen mij te kalmeren. Ik voel me onwijs schuldig tegenover hen en bied dan ook mijn excuses aan, zodra ik een helder moment vind tussen de tranen die onophoudelijk over mijn wang stomen en mijn obsessieve blik richting het gifgele zakje met vloeistof wat door een infuus in mijn pols mijn lichaam binnendruppelt.

Ik heb een afschuwelijke hekel aan elke naald die niet bestemd is voor tattoos of piercings en ik kan bijna flauwvallen bij het aanschouwen van het infuus in mijn eigen arm. Vandaag kijk ik naar de - naar mijn idee - veel te lange naald. De bezorger van een goedje waarvan ik had gehoopt het nooit te hoeven ontvangen. Gelukkig snappen de lieve mensen in de infusietherapie kamer de achtergrond van mijn verhaal en mijn verdriet.

Na ongeveer 30 minuten aan het infuus gelegen te hebben, word ik afgekoppeld en mag ik langs de apotheek voor pilletjes tegen de misselijkheid. Ook word ik nog een keer geïnstrueerd om de komende week elke week bloed te prikken tot de waarde hCG onder nul zit.

De dagen erna val ik in een soort zwart gat. Ik kon al niet geloven dat een succesvolle zwangerschap mij voor de vijfde keer niet gegund is in een jaar tijd. Nu mag ik ook nog verwerken dat de ivf behandeling voorlopig niet doorgaat en ik de komende drie maanden ook niet spontaan zwanger mag raken. Alles wat er fout kan gaan tijdens een zwangerschap gaat bij mij fout, zelfs hele uitzonderlijke zaken.

In maart is het dan eindelijk zover. Mijn hCG is gedaald tot onder de 0 en voor het eerst na 16 weken hCG in mn bloed gehad te hebben, is de zwangerschapstest niet langer positief. Het medische einde van deze nachtmerrie.

In mei mag mijn ivf als het goed is dan echt beginnen. Waar ik eerst nog als de dood was voor de punctie, voelt het nu meer dan ooit als een soort laatste kans om voor de tweede keer mama te mogen worden. De punctie ben ik nog steeds bang voor, maar nog meer vrees ik voor het volgende obstakel op de weg. Doe ik hier het juiste of heb ik nu al het bewijs gehad dat ik eigenlijk zou moeten stoppen en zie ik dat niet in? Alles wat fout kan gaan, gaat fout.