Zes maal is scheepsrecht

Met de feestdagen die naderen, voel ik mij somber. Aan het begin van het jaar was ik ervan overtuigd, met wat hulp van het ziekenhuis, aan het einde van het jaar bevallen te zijn of aan de laatste loodjes toe zijn. In plaats daarvan ben ik dit jaar vier miskramen en heel wat verdriet verder. Heel veel zin heb ik er niet in, maar met wat make-up en een leuke outfit is er niemand die dat ziet.

Op oudjaarsdag besluit ik 5 witte helium ballonnen de lucht in te laten. Deels als afsluiting van dit zware jaar en deels in de hoop dat deze symboliek me wat helpt de zware wolken van woede en verdriet te verdrijven.

Inmiddels heb ik na de kerstdagen mijn ovulatie gehad en verwacht ik daar in mijn ‘pauze’ van het ziekenhuis niet veel van. Toch bekruipt mij een week later een vreemd gevoel. Mijn liezen zijn gevoelig, ik voel een vreemd soort geborrel in mijn schaamstreek en ik droom heel vreemd. Zou het dan toch weer??

Ik moet nog een week wachten en kan vrijdag pas een eerste betrouwbare zwangerschapstest doen, gezien ik maandag ongesteld moet worden. Natuurlijk houd ik het niet zo lang uit en bespeur ik woensdag al een licht tweede streepje op de normale test. Die maandag erop leest clearblue digital tot mijn grote verbazing 1-2 weken zwanger!! Blij maar uiteraard ook voorzichtig bel ik het ziekenhuis voor een vroege echo, gezien mijn verleden. Volgende week donderdag om half 12 met bijna 6 weken staat mijn echo op de agenda.

Ik kan het niet geloven! Nu heb ik utrogestan die me hopelijk bijstaat en de hoop dat dit vruchtje blijft plakken groeit dan ook met elke dag die ik zonder bloed doorkom. Tot ik zondagochtend bij het tweede toiletbezoek van de dag roze afscheiding meeneem. In mijn geval een mengsel van bloed met utrogestan. Het is veel te laat voor een innestelingsbloeding en de illusie van een normale bloeding in het eerste trimester bespaar ik mezelf.

Die dag erop probeer ik te gaan werken alsof er niets aan de hand is, maar dat lukt niet meer als om een uurtje of twaalf mijn buik pijn begint te doen en ik nog meer bloed vind. Verdrietig bel ik het ziekenhuis waar gewoonweg niet wordt opgenomen. Gezien het ziekenhuis op loopafstand is van mijn werk, besluit ik er ondanks de pijn toch heen te wandelen.

Na wat discussie aan de balie komt de fertiliteitsassistente mij na ongeveer een kwartier halen. Ik klim de stoel op en ze kijkt aandachtig naar het scherm. Ze kan nog net het plekje vinden waar de vermoedelijke innesteling geweest is, maar ziet geen zwangerschapsring. Het ziet er niet goed uit en er wordt besloten bloed af te nemen. Een aantal uur later ontvang ik de uitslag 58.3 micro eenheden per ml. Ongeveer gelijk aan 4 weken zwanger.

Ik mag dit beschouwen als vroege miskraam en stoppen met de utrogestan. Ook deze keer heeft de droom niet langer dan een week mogen duren. Tot mijn grote spijt gaat mijn gevreesde date met de naalden dildo from hell gewoon door in februari en moet ik me helaas gaan neerleggen bij het feit dat kinderen krijgen op de natuurlijke manier er voor mij niet meer in zit.

Ik ben boos op de gynaecoloog dat ze mij een half jaar een iui traject hebben laten volgen, maar na mijn miskramen elke keer twijfelen aan de werking van mijn overgebleven eileider. Tijdens iui is die eileider nodig en lijkt het dus zinloos om op die eileider te rekenen als mijn miskramen aan diezelfde eileider te wijten zouden zijn??!!!

Waarom is er nooit getest op auto immuun stoornissen, terwijl deze wel verstandig zijn om te testen bij meerdere miskramen? Echte antwoorden krijg ik niet, maar wel de toestemming om dit, eindelijk na maanden vragen, te laten testen. Over een maand, wanneer alle hcg uit mijn lijf is, kan ik een test dat eindelijk uitsluiten.

Voor nu dan maar weer in de verwerkingsstand en de prikinstructie voor volgende maand inplannen…

X