Stiekem ben ik een trol

Ik zal mezelf netjes voorstellen. Ik ben Femme Fertility en ik ben 30 jaar. Samen met mijn vriend ben ik ouder van een lieve zoon van 11 jaar. Ja ja ja dat betekent dat ik 18 was, toen ik voor het eerst moeder werd. Ondanks veler vooroordeel is dit het beste wat ons is overkomen. Sinds een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (BBZ of EUG) in 2006 ben ik niet meer in staat kinderen te verwekken.

Ik ga graag terug in de tijd, ongeveer een jaar terug in de tijd. Ik had mijn kinderwens na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap, talloze mislukte pogingen en twee zinloze iui pogingen in de kast gestopt. Ik had immers mijn zoon al. Nu werd ik gewoon die hippe moeder met dat ene oudere kind waar ze gezellig alles mee kon doen, omdat hij al zo lekker groot is. Als oudklasgenoten, kennissen of vrienden ernaar vroegen lachte ik het weg: “Voor mij is een tweede krijgen niet weggelegd”.

Ik zie vrouwen om mij heen zwanger raken en ik denk alleen maar ‘leuk voor hen maar ik ben blij met mijn nachtrust en kan lekker mijn wijntjes doen en hoef me niet druk te maken om alles wat niet mag, omdat ik zwanger zou zijn’. De leeftijdgrens van 30 jaar die ik mezelf had opgelegd was inmiddels ook al bijna in zicht. Het is goed zo.

Toch blijft de wens voor een tweede stiekem aan me knagen en besluit ik aan ’t einde van ’t jaar te stoppen met de pil. Ervanuit gaande dat er weer niks zou gebeuren en ik na 6 maanden weer een traject zou beginnen. Tot mijn grote schrik stond ik in maart al met een positieve test in handen! Ik was verbijsterd, gechoqueerd, blij en gelukkig. Dit mocht helaas niet lang duren, want na een paar dagen bloeden bij het vegen zette mijn menstruatie toch door.

De wereld zakt onder mijn voeten vandaan en ik kan alleen maar huilen. Wie overkomt dit twee keer? Waarom ik? Waar heb ik dit aan verdiend? Ik krabbel op en sleep mezelf door de weken en dagen heen op naar de volgende ovulatie en 2 weken later weer een positieve test! Blij en bang leef ik met ’t uur en met elke veegbeurt. Geen bloed is goede moed. En weer gaat het fout. Ik voel m’n baarmoedermond tijdens het douchen en neem bloed mee naar buiten. Ik weet wat dit voor mij betekent.

De cyclus erop verloopt ongeveer hetzelfde. En in juni had ik echt hoop. Mooie oplopende testen en zelfs voor de eerste keer een Clearblue digital die me vertelde 1-2 weken te zijn. Tot woensdagavond tijdens het douchen. Ik had al een daling in mijn temperatuur gespot, maar ik wilde er nog niet aan. De verloskundige had me gerustgesteld en mijn afspraak bij de fertiliteitskliniek was al ingeruild voor een eerste echo die maandag erop. Die avond tijdens het douchen check ik mijn baarmoeder. WEER bloed. Ik kan het niet geloven. WEER IK?? Voor de VIERDE keer DIT JAAR??

Ik slik elke vitamine die er is: actieve foliumzuur, vitamine b12, visolie omega 3, ga zo maar door. Ik bel het ziekenhuis verdrietig, maar daar is weinig begrip. Pas over een maand is er iemand die mij wilt zien. En de komende maand liever niks zelf proberen. Utrogestan mag ik ook niet proberen want; standaard praatje over een onderzoek uit 2016 volgt. Het voelt als een klap in m'n gezicht. Depressief en boos druip ik af.

Het zwanger raken van een kindje wordt door velen gezien als iets wat men kan plannen wanneer het uitkomt of als iets wat je ‘krijgt’. Voor mij is het iets wat bijna onmogelijk lijkt. Een wens die niet uit lijkt te mogen komen. Ik zou de wereld en nog wat ervoor over hebben om nog 1x een leven in m’n buik te mogen voelen rondtrappelen. Dolgraag zou ik mijn zoon verblijden met het nieuws dat hij een grote broer wordt. Al jaren vraagt hij mij hierom.

Ik voel mezelf zuur worden. Het meisje, dat altijd blij is voor anderen en zichzelf altijd inzet om anderen door dik en dun te steunen en aan te moedigen, zakt langzaam weg. Daarvoor in de plaats komt een verbitterde vrouw van 30 jaar die sinds haar 26e niet meer in staat is kinderen te verwekken.

Ik voel me eenzaam en alleen tussen prachtige vrouwen die hun partner allemaal kinderen schenken. Vrouwen met een lege buik slechts gevuld met verlangen, daar is geen gevierd platform voor, daar is geen shower voor en geen lieve geschenkjes. Nee slechts het schrille contrast van “Hoe ver was je nou eigenlijk echt?” of “Beter nu dan later in de zwangerschap, want ik ken iemand…” Ja, die ken ik ook maar wat heb ik eraan?

En ja dat is erger maar het verandert niets, niets aan het feit dat elke zwangerschapsaankondiging van kennissen, oudklasgenoten, maar ook random personen op social media inslaan als een emotionele jaloezie bom.

Toevoeging redactie: De vragen naar je kinderwens zijn pijnlijk en kwetsend. Je wilt je niet hoeven te verdedigen waarom je kindje er (nog) niet is. Lees over de meest onnadenkende vragen en opmerkingen die je dagelijks hoort als je zwanger probeert te raken.

Blijdschap voor anderen maakt ruimte voor de ‘Waarom ik nou niet?’ vraag. Helemaal jaloers voel ik me als ik er dan achter kom (vaak 1 of 2 weken na de aankondiging, want dat is populair tegenwoordig) dat ze een meisje verwachten.

Waarom hebben anderen alles wat ik graag ook zou willen? Waarom mag het voor mij niet vlekkeloos verlopen? Dag en nacht knaagt deze frustratie aan me. De ene dag probeer ik mezelf te distantiëren van sociale media en al haar perfecte geluk. De andere dag scrol ik jaloers door de posts van het zoveelste gelukkige gezegende stel of gezin pronkend met echo’s en dikke buiken.

Nooit had ik gedacht te veranderen in deze zure boze onvruchtbare trol. Ik schaam me, want een persoon die een ander het licht in de ogen niet gunt, omdat ze zelf in het duister zit, moet wel een heel erg lelijk persoon zijn toch? Ik heb het immers allemaal al eens mogen meemaken.

En toch is het wel zo dat ik me zo voel en ik me verdrietig en overgeslagen voel om andermans babygeluk. Mijn vriend zegt dat ik ‘normaal’ moet doen “Je bent een goed mens”, “We hebben niets met andere mensen te maken” en “Onze tijd komt wel”, zijn mijn all time favourite uit de standaard uitspraken die me pissig maken collectie. Hij bedoelt het goed. Dat weet ik echt wel, maar ik voel me zoals ik me voel.

Inmiddels zijn we vijf iui pogingen verder en nog steeds leeg. Februari 2021 staat het begin van het ivf traject op me te wachten en neem ik jullie graag mee in het proces.

Tot snel,
Femme Fertility