Dit was het dan, ik zal geen derde kindje meer krijgen

Een zware maand… de laatste ronde is een feit. En hoe hard het leven ook is, ik zal moeten accepteren wat het me brengt. Het brengt me nu een hele grote teleurstelling. Was ik niet goed genoeg? Heb ik niet gezond genoeg gegeten? Niet genoeg gesport? Te veel zorgen gemaakt? Niet genoeg gevreeën met manlief? Al die vragen spoken door mijn hoofd, zonder dat het nog zin heeft...

Het is voorbij, het is klaar. Ik zal geen derde kindje meer krijgen. Het voelt alsof een mes mijn ziel doorboord. Ik heb constant het gevoel dat ik moet huilen en de knoop in mijn maag is meer een oneindig zware steen. Heb ik de afslag in het leven gemist? Wat heb ik verkeerd gedaan?

En hoewel ik ook wel weet dat het leven loopt zoals het bedoeld is, en ik enkel te accepteren heb dat dit ‘het dan is’ en gelukkig de zegen heb van twee geweldig mooie en gezonde zoons, voelt dit zo oneerlijk. Het ziekenhuis gaf aan dat alles goed was en kon geen reden geven voor het niet lukken van zwanger raken.

Geloof me, ik heb alles geprobeerd... het voelt voor mij als falen... en dat doet pijn. Veel pijn. Ondertussen wordt ongeveer iedereen om me heen zwanger. Uiteraard kun je niet achter de voordeur kijken, en hebben zij misschien ook een heel traject gehad, maar toch doet het me veel... ik zou zo graag ook een kleintje willen...

Met tranen in mijn ogen, neem ik even een rustpauze van de blog. Even tijd om te verwerken wat niet zal zijn. En de vraag die het hardst door mijn hoofd gaat; had ik dan nooit moeten scheiden???