Zwanger worden kost me mijn huwelijk

Wat is dat toch met mij en bijgeloof?
Als ik m’n favoriete sokken niet aan heb, dan lukt me het trucje met de skates niet.
Als ik mijn ketting niet om heb, dan word ik niet beschermd door mijn engel in de hemel.
Als ik een maand mijn mond hou over baby’s, dan krijg ik een baby...

Nou helaas werkt dat niet zo, of ja misschien wel… want de maand heb ik niet volgehouden. Ik schrijf nu... en de maand is nog niet om. En afgelopen vrijdag ging ik op kraamvisite bij mijn vriendin. Zij binnen met de baby, ik buiten. Heel gek, maar natuurlijk wil ik haar en dat kleintje niet ziek maken…

Eenmaal daar kletsten over van alles. En ja... daar ging ik de mist in. Ik vertelde haar hoe de situatie er thuis voor staat. Voor het eerst sprak ik de woorden hardop uit: “Word ik zwanger en het kost me mijn huwelijk, dan is dat zo.”

Al ruim een jaar drink ik geen alcohol en leef ik extra gezond. Niks mis mee natuurlijk, maar het dient een ander doel. Nu blijf ik mezelf afvragen wat ik verkeerd doe. Misschien komt de drang naar een kindje wel, omdat ik wat ouder wordt en de leeftijd zo langzaamaan in zicht komt, dat kindjes krijgen biologisch niet meer mogelijk is.

Ik weet het niet, maar ik kan niet ontkennen dat de kinderwens steeds harder roept. Op internet heb ik al talloze verhalen gelezen over wat de vruchtbaarheid kan beïnvloeden, maar ook over gemengde gevoelens over de kinderwens.

Toch weet ik zeker, als ik dit niet probeer, dan hou ik eeuwig spijt... en met spijt wil ik niet leven...