Hallo Tante Karen - deel 2: Hoe verwerk je kinderwens verdriet in een relatie?

Gedurende onze weg naar ons kleine wereldwondertje, zijn er we erachter dat we niet alleen anders met ons verdriet omgaan, maar dat we onze pijn moeilijk aan elkaar kunnen overbrengen. Mijn man is meer een schildpad. Die kruipt weg in zijn schulpje en gaat daar rustig en alleen zijn verwerkingsproces aan. Dat werkt voor hem prima.

Ik ben meer een Tasmaanse Duivel. Ik kom woest op je afgestormd en gooi alles omver wat ik tegenkom. Ik raas alles eruit, totdat ik er moe van ben. Zo verwerk ik mijn pijn. Dat werkt prima bij mensen die me aan zien komen stormen en rustig toekijken terwijl ik uitraas of (nog beter) even met me meerazen, zodat ik minder hoef te doen. Mijn man is NIET één van die mensen.

En zo, als ik mijn pijn probeer te delen met mijn man, resulteert dit er steevast in dat hij zich beledigd voelt, hij het idee krijgt dat ik vind dat hij alles fout doet en dus gooit hij zijn schild tussen ons in en gaat terug- in plaats van meerazen. Hierdoor krijg ik ook steevast het idee dat hij niet naar me wilt luisteren, mijn pijn niet wilt aanhoren, ik ook alles fout doe en hij er vooral voor wilt zorgen dat ik mijn mond dicht houd en hem met rust laat. Kort gezegd: ruzie dus.

Mijn pijn wordt daarmee niet gedeeld en ook niet minder. Sterker nog, ik zie dat ik, in mijn pogingen om mijn pijn met hem te delen om deze draagbaarder te maken, ik hem juist pijn doe. Na vele uren van discussie, ruzie en huilbuien is mijn pijn er niet minder op geworden, maar ben ik ook nog eens boos op hem en boos op mezelf omdat deze ruzies de pijn alleen maar groter hebben gemaakt.

Dit wordt goed duidelijk met kerst, wanneer mijn schoonzus en zwager hun blije nieuws met ons hebben gedeeld. Hun nieuws confronteert mij keihard met mijn pijn. De Tasmaanse Duivel komt na hun vertrek ook in rap tempo tevoorschijn: “Waarom hebben ze dit gedaan? Begrijpen ze dan niet dat dit pijn doet? Snappen ze niet dat kerst een slecht moment is? Dat publiek erbij een slechte keuze is? Dat erna niet even vragen hoe het met ons gaat het domste is wat ze konden doen?”

De Schildpad gooit in een reflex zijn schild omhoog: “Nee, dat begrijpen ze niet. Ze kennen het niet en ze hebben toch gedaan wat hen het beste deed. Ze weten ook niet wat ze met ons aan moeten. Je leek blij en je zei zelf ook niets. Ze hebben het eigenlijk gewoon perfect gedaan.”

De Tasmaanse Duivel ontsteekt in nog meer woede: “Hoezo perfect? Dit is toch niet perfect? Dat snapt een warme drol nog! Elke idioot kan bedenken dat je dit NIET met kerst vertelt en al HELEMAAL NIET in een groep. Met publiek! Zonder ruimte te geven aan mijn pijn of emotie. Echt ELKE WARME DROL! EN JA, ik snap dat ze ons geen pijn wilde doen, ik snap dat ze hebben gedaan wat hen het beste leek en ik snap dat ze het niet kennen en ook niet weten wat ze ermee aan moeten. MAAR DAMN!!! Ze snappen toch wel dat dit tactischer had gekund?!?!? Toch?!?!?!”

Schildpad: “Nee, dat snappen ze niet. Ze kennen dit niet. Ze hebben het perfect gedaan. Ze hebben gedaan wat hen het beste leek.”

Tasmaanse Duivel: “AAAAAAAAAAAH. DAT SNAP IK! Waarom neem je het voor hen op? Ze zijn er niet eens. Het doet gewoon fucking veel pijn!”

Schildpad: “Ja, daar kunnen zij toch niks aan doen?”

Tasmaanse Duivel: “DAT WEET IK! DAT VERWIJT IK ZE TOCH OOK NIET???? Ze zijn er niets eens! Jij bent er! Ik snap gewoon niet HOE ze dit zo bedacht kunnen hebben. Waarom blijf je hen verdedigen? DAMN!”

Schildpad: “WAAROM BLIJF JE HEN HET DAN VERWIJTEN?!?!?!”

Tasmaanse Duivel: “DAT DOE IK NIET!!!!!!!!!!! Ik snap hen heus wel. Ik begrijp het alleen niet! Wij waren gewoon eerst aan de beurt. WIJ WAREN EERST!!! DIT DOET PIJN! DAT SNAPPEN ZIJ TOCH OOK?!?!?! Ze hadden op z’n minst even kunnen vragen hoe het met ons ging na het nieuws. Maar dat deden ze niet. EN JIJ!!! JIJ zei ook NIKS. Helemaal niks.”

Schildpad: “Ja, wat had ik moeten zeggen dan?”

Tasmaanse Duivel: “WEET IK VEEL. Gewoon IETS! IETS was beter geweest dan NIETS. Maar joh, ik heb ook niks gezegd! Dus ik ben nog het meeste boos op mezelf! IK heb hen verdorie niet eens gevraagd hoever ze waren! Ik heb helemaal NIKS gezegd. Wat een bitch ben ik! Dat verdienen ze ook niet! WAAROM HEEFT FREAKIN NIEMAND IETS GEZEGD!!!!”

Schildpad: “NOU MOET JE OPHOUDEN! Waarom ben je zo boos op mij?!?!?! VERDOMME!!! AlSOF IK ER IETS AAN KAN DOEN NU NOG!”

En zo raast de Duivel nog even door terwijl het schild van de schildpad steeds harder wordt. Het eindigt ermee dat we na een paar uur huilend en uitgeput naar bed gaan. En dat terwijl mijn familie over een paar uurtjes op de stoep staat. De kerst begon zo goed, alles was zo goed voorbereid. En nu heb ik nog maar een paar uurtjes om te slapen. Vier uurtjes om precies te zijn. Dat is natuurlijk veel te kort.

Wanneer we wakker worden is mijn man één en al liefde. Hij knuffelt me en vraagt wat hij voor me kan doen. Ik begin gelijk weer te huilen en weet niet waaraan ik dit verdien. Ik ben zo boos geweest en heb hem ook zo boos gemaakt. Plus, mijn familie staat zo op de stoep. We willen gourmetten en ik heb nog niks gesneden of gedaan. Niks is klaar.

We besluiten eerst even te douchen en op te frissen. Onder de douche barst ik in wanhoop weer in huilen uit. Het is al laat in de ochtend, mijn zus is misschien al onderweg met haar gezin en echt, ik ben nog minstens anderhalf uur bezig om alles te snijden. Mijn man durft me echter niet alleen te laten. Zo staan we in elkaars armen een half uur onder de douche. Ik huilend, hij troostend.

Dan ineens heb ik een idee! We houden gewoon een hak en tsjak feest. Zodra iedereen er is, krijgen ze allemaal een snijplank en een mes en mag iedereen een groente of vleesje hakken en tsjakken. Dan staat alles zo op tafel! Nog leuk en gezellig ook. Ik leef helemaal op van die gedachte, kan mijn stress laten gaan en mijn vermoeidheid even loslaten.

Na ons ontbijt staat de familie snel op de stoep. We zitten al gauw en ik vertel ze snel het nieuws. WE WORDEN OOM EN TANTE! JEEUHJ! Mijn moeder en zus kijken bedenkelijk. Van het broertje van mijn man? Echt? En dat hebben ze met kerst verteld?!? Mijn eigen broertje zit naast me en slaat direct een arm om me heen, de schat. Mijn moeder en zus kijken bedenkelijk en zijn ook totaal niet verbaasd dat ik slecht geslapen heb of niks voorbereid heb.

Bij hen kan ik wel even uitrazen. Ze razen vrolijk met me mee. Nee, het was zeker geen handige actie van hen. Ze hadden het persoonlijk moeten komen vertellen. Voordat de rest van de familie kwam. Liever nog een dagje eerder. Of ze hadden moeten blijven zitten nadat iedereen weg was. En ons ruimte moeten geven voor onze emotie. Maar dit was in alle opzichten onhandig. De dag was onhandig en de setting al helemaal.

Ik ben blij dat ik eindelijk gelijkgestemden vind. Ik kijk mijn broertje aan en vertel hem gekscherend dat als hij ons ook inhaalt, dat hij nu in elk geval weet hoe het wel moet. Mijn broertje geeft me nog eens een knuffel. Dan staan hij en mijn schoonzus op om zich samen in de keuken uit te leven. De hak en tsjak party gaat alsnog niet door. Zij hebben alles onder controle.

Ik ben enorm dankbaar voor mijn familie. Voor de warmte die ik voel, de gezelligheid die overal om me heen is en de ruimte die ze geven aan mijn Duiveltje. Ik voel niets dan liefde. De avond is een groot succes. Iedereen heeft heerlijk gegeten en heeft de grootste lol. De kids willen na het eten in mijn bad en badkamer een waterballet opvoeren en ik ga blij met ze mee om de boel met mijn zusje samen te begeleiden.

Het waterballet ontaardt al snel in een tsunami, maar dat boeit me niks. Ik vind het heerlijk om te zien. Ondertussen worden alle sporen van het gourmetten beneden zorgvuldig door tien paar handen weggewerkt. Zodra iedereen weg is kijk ik tevreden naar de blauwe gourmetwolk in onze woonkamer die als enige is bewijs van de gezelligheid is achtergebleven.

Mijn woede is na vandaag ver weggezakt. Mijn verdriet zoekt een plaatsje en ik wil niets liever dan zo snel mogelijk naar mijn zwager en schoonzus rennen om hen alsnog alles uit te leggen en te vragen. Ik wil dat de IETS uitgesproken wordt. Dat de twee olifanten eindelijk erkent worden. Mijn man daarin tegen wilt dit absoluut niet. Niet nu de Tasmaanse Duivel zo makkelijk aan de oppervlakte tevoorschijn komt. En dus blijven we thuis.

De dag na kerst ben ik moe en ziek. Ik lig de hele dag op bed. Misselijk en met hoofdpijn. Alle spanning heeft zich vastgezet. Mijn man moest gewoon werken, maar vind me bij thuiskomst op bed. Hij vraagt hoe het gaat. Slecht dus. Ik heb pijn, verdriet. Ik wil het afsluiten en uitpraten met mijn zwager en schoonzus. Ik vind dit vreselijk. Hij nog niet. Hij wil dat ik eerst rustig ben en blijf. Dan belt zijn moeder…

- wordt vervolgd -