Zou ik dan toch zwanger zijn?

Tsja, ik heb al eens verteld dat ik contact heb gehad met mijn eerste baby (miskraam). Deze ‘vertelde’ mij dat ik in maart moeder zou worden. Het jaartal kwam helaas niet mee. Maar goed, dat zou hoogstwaarschijnlijk betekenen dat ik in een juni zwanger raak. En dat maakt deze maand een hoopvollere dan vorige maanden. Gevaarlijk die hoop, omdat de teleurstelling erna zo groot is.

Gelukkig hadden we, het weekend voordat ik ongesteld moest worden, een weekendje weg gepland. Heel slim, even de gedachten verzetten. En voor mij weer de focus op mijn doel: gewicht onder controle houden. Afvallen tijdens een weekend weg is misschien wat veel gevraagd, maar ik had me vooraf voorgenomen om geen suiker te gaan eten. Verder was alles toegestaan. Ook koolhydraten. En dan maar hopen op niet aankomen.

Manlief had er moeite mee. Hij nam toch wel een toetje na het eten of snoepte tussendoor nog wat weg. Ik heb alles laten staan waar ook maar een beetje suiker aan toegevoegd was. Ondertussen deed ik me maar tegoed aan dadels, appels, aardbeien en ander lekker fruit. Ook een hele traktatie kan ik je vertellen. Vooral dadels gedoopt in cacao.

Hard nodig ook, want mijn rug begon voor het weekend al te klagen en de buikkrampen waren ook al begonnen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik ongesteld moet worden dan wil ik het liefst een Mount Everest aan chocolade opeten. Gelukkig voldoen cacao dadels ook. Hahaha.

Ondertussen tijdens een avondje uit eten dat weekend, gaan mijn man en ik HET gesprek aan. We mogen behandelingen starten, maar ik wil het nog niet. We hebben er voor het eerst een eerlijk en open gesprek erover. Ik heb geen zin in geprik aan mijn lijf en nog meer bezig zijn met zwanger worden dan nu. Geen zin in nog meer druk op de ketel te zetten. Geen zin in een meeglurende dokter die nog net niet vertelt in welk standje je het om 17:33 uur op maandagmiddag MOET doen. Zeker niet omdat we al 3 keer zwanger zijn geweest.

De dokter zegt ook: “Ik kan je wel helpen zwanger te worden, maar niet te blijven. Dat moet je lichaam zelf doen.” De behandelingen geven dus geen garanties op een succesvolle zwangerschap. En dat maakt dat ik, na lang nadenken, liever het adoptieproces inga. Dan ben je er ook mee bezig, maar heb je niet dagelijkse emotiewisselingen door de hormonen, pijnlijke borsten die je elke tien minuten herinneren aan waar je mee bezig bent, wekelijkse ziekenhuisupdates met de beste penetratietechnieken en/of ovulatietesten.

Bij een adoptieproces kun je tussendoor je gedachtes nog een beetje verzetten. Dat gaat niet wanneer je weer eens iemand zijn kop wilt afbijten door de hormonen of je gespannen tieten constant aandacht vragen. Manlief snapt het wel, maar hij wil zelf wel graag aan de behandelingen. We besluiten het tot na onze grote vakantie te laten rusten en dan een afspraak te maken met de arts om onszelf (uitgerust en wel) te laten informeren over de behandelingen.

Want eerlijk is eerlijk, eigenlijk weet ik niet welke behandeling de arts in gedachten heeft of wat er überhaupt mogelijk is. Misschien maak ik er in mijn hoofd wel iets veel ergers van dan het is. Manlief merkt terecht op dat de behandeling misschien niets meer is dan dagelijks een pilletje slikken. En dat doe ik toch al (vitamines).

Ondertussen ben ik me mentaal aan het voorbereiden op een ongesteldheid. Want ja… het voelt toch wel heel erg veel als de maandelijkse voorbereiding van mijn lijf. Tot de dag voordat we naar huis gaan. Ik voel me lichtjes misselijk. Maar ja, we hebben wel een pizza gegeten, twee avonden terug. En gisteren flink veel enchilada’s. Errug lekker maar VEEL! Dus die misselijkheid is niet geheel onverklaarbaar, zullen we maar zeggen.

Ik ga ook elk uur naar het toilet, maar ja… het is warm dus ik drink veel. Ook niet geheel onverklaarbaar. En mijn pijnlijke linkerbil (ook een vreemde klacht van tijdens een vorige zwangerschap) komt natuurlijk van het vele fietsen in het weekend (zadelpijn!). Mijn borsten staan ook onder spanning, maar hey… dat zijn hormonen… dat is elke maand in meer of mindere mate zo.

Toch ben ik 2 kilo afgevallen in het weekend, ondanks het vele eten. Zou dat alleen van al het wandelen en fietsen zijn, of vraagt iets anders in mijn lijft om extra energie? Dus bij terugkomst doe ik maar gelijk een (early prediction) test om mezelf niet helemaal gek te maken. En tsja… die was negatief.

Ik zet de gedachte aan een zwangerschap maar weer uit mijn hoofd. Deze negatieve uitslag is redelijk definitief, vind ik. Maar de dag na de test blijk ik ook niet ongesteld, wel licht misselijk. Volgende dag idem en de dag daarna weer. Dus op dag 4 overtijd, besluit ik toch nog maar eens een early test te doen om elke vorm van weer oplaaiende (valse) hoop direct de kop in te drukken. En ja hoor, wederom negatief.

Maar waarom ben ik dan nog steeds misselijk? Waarom heb ik buikkramp, rugpijn, gevoelige borsten en een pijnlijke linkerbil? Heb ik nu al meer dan een week overdreven veel pre-mensturatieklachten? Of zou het dan toch?

Huidige gewicht: 112kg