Veel plezier in de slaapkamer - kinderwens

Daar gingen we dan: afspraak bij de vrouwenpoli. We zijn een tijdje terug door een ander stel op het bestaan van deze poli geattendeerd. Zij hadden daar in een uur tijd meer antwoorden gekregen op al hun vragen, dan in een paar jaar bij het ziekenhuis. Klinkt dus veelbelovend.

Het is nogal een eindje rijden, maar gelukkig heeft manlief vrij en hebben we de tijd. Met nog een minuutje rijden te gaan, aldus de navigatie, rijden we diep een woonwijk in. Ik kijk om me heen en kan me niet voorstellen dat er hier ergens een soort van ziekenhuis zou moeten staan. Ietwat verbaasd stoppen we inderdaad midden in de woonwijk. We zijn op het juiste adres aangekomen. Het lijkt een woonhuis met omgebouwde garage. Ineens slaat de twijfel toe. Een garagepoli? Echt?

We lopen naar binnen en worden hartelijk verwelkomd. Ik slaak ook gelijk een zucht van verlichting. Het is alles behalve een garage. Het lijkt meer op het kindje van een tandartspraktijk en een yogastudio. Het oogt relaxed, maar professioneel. We zijn ook al snel aan de beurt.

Terwijl ik de spreekkamer inloop hoop ik bijna dat ik weer met de benen wijd mag. Het lijkt me gewoon te grappig om mijn man in zijn onderbroek in die onderzoekskamer te zien staan. En ergens wil ik gewoon dat hij mijn gevoel van schaamte snapt. Dat hij weet hoe het is. Over het hoe en waarom lees je in mijn vorige blog ‘Met de billen bloot’.

De arts gaat zitten en luistert naar ons verhaal. Vooraf heb ik al een hele vragenlijst gekregen. Alles werd nagevraagd. Van mijn moeders zwangerschap van mij tot en met mijn huidige eetgewoontes. Hij gaat er hier op in. Na een goed gesprek over wie wij zijn, ons proces tot aan hier en wat we nu eigenlijk willen, komt de arts tot de conclusie dat mijn immuunsysteem waarschijnlijk aan de zwakke kant is. Te zwak om een zwangerschap uit te dragen. Dus dat wil deze man gaan onderzoeken.

We worden naar de verpleegster gestuurd die mijn bloed afneemt en me een envelop meegeeft met onderzoekspotjes. Want ja, er wordt me weer iets gevraagd wat ik mijn ouders belooft had nooit te zullen doen: of ik mijn poep in een envelop wil stoppen en opsturen. Voor onderzoek.

Echt, in al mijn dromen over een baby is er veel poep voorbij gekomen. Ik ben niet blind voor de kilo’s poep die door mijn vingers gaan zodra er een baby is. Maar mijn eigen poep is daar nooit één van geweest. Ik zal er toch aan moeten geloven. De week die op ons bezoek volgt is dus een zoektocht geworden naar een toilet waar je poepje blijft liggen, voordat deze in een duikboot verandert.

Ik kom tot de conclusie dat mijn huis, mijn werkhuis, mijn ouders’ huis en nog een aantal huizen allemaal een ‘plons’ toilet hebben. Nooit eerder op gelet. Dus dan maar thuis knutselen. De mooie goedkope plastic IKEA bordjes passen precies mooi boven het gat in ons toilet. Het bordje is bij deze gedegradeerd tot ‘poepvanger’. Het volgende stuk van het verhaal bespaar ik jullie grotendeels. Ik heb al vele luiers verschoond in mijn leven, ook die van volwassenen, zonder een krimp te geven. Maar mijn eigen poepjes scheppen ging niet zonder kokhalzen. Anyway… het zit in een envelop en is op de bus gedaan. Brrrr… Uitslag volgt over een paar weken.

Met het on-sexy verzamelde onderzoekspotjesvulling van afgelopen week nog in mijn hoofd, stappen we een week later het ziekenhuis weer binnen. Het ziekenhuis in Nederland. Ik verwacht dat de arts iets gaat zeggen in de trant van: val eerst maar af en dan kijken we verder. Dit zinnetje staat eigenlijk al sinds dag 1 hier op repeat. Ik ben één keer zoveel afgevallen dat hij een onderzoek heeft gedaan, maar inmiddels dus weer aangekomen. Mijn man wilde echter heel graag gaan. Of om verder te komen of om dit hoofdstuk af te sluiten en in België verder te gaan.

In het ziekenhuis zijn we, verassend genoeg, ook snel aan de beurt. De arts roept ons de spreekkamer in en is lekker effectief bezig. “Vertel, hoe is het nu met jullie? Wat is er het afgelopen half jaar gebeurd?” Dus wij vertellen: Twee keer zwanger geweest, twee keer in week 5 een miskraam gehad en nu zitten we weer hier na totaal 4 miskramen.

De arts steekt zijn welbekende riedeltje weer af. Tsja, het is gewoon botte pech. Kan gebeuren. Natuurlijk kan hij het gaan onderzoeken, maar dure onderzoeken en 99,9 procent kans dat er niks uitkomt waar we iets mee kunnen. Dus best onzinnig. En oh ja, hoe het met mijn gewicht staat. Ik geef maar ronduit toe dat ik weer ben aangekomen. Dus riedeltje twee komt er ook weer achteraan. Ja, het is gebleken dat mensen met een hoger BMI meer kans hebben op een miskraam. Dat is vervelend, maar goed nieuws, want ik heb controle over mijn gewicht dus afvallen afvallen afvallen en dat zou nog het meeste moeten helpen. Daarbij word ik gewoon zwanger en dus zou het afvallen afdoende moeten zijn.

Ik wil niet opgeven en vraag of er niet andere dingen zijn die we toch kunnen doen om op zijn minst onze kansen te vergroten. Zowel op snel zwanger worden en zo meer kansen creëren als om de zwangerschap wel te voldragen met bijvoorbeeld toedienen van het hormoon HCG ofzo. Maar nee, onze grootste kans ligt gewoon bij lekker afvallen en lol maken in de slaapkamer. De beste arts gaf ons nog net geen kama sutra mee naar huis. Zucht.

Ik voel me machteloos en vraag wederom of IUI (=kunstmatige inseminatie van mijn mans Olympische Team) bijvoorbeeld niet gedaan kan worden om onze kans op een zwangerschap te vergroten. Hij kijkt me een paar seconde aan en zegt doodleuk dat het vanaf nu een psychologisch spelletje is geworden. Ik moet rustig en relaxed blijven, afvallen en volhouden.

Daarbij geeft IUI niet meer kans op een zwangerschap dan lekker bedsporten op het juiste moment, dus het heeft geen toegevoegd nut. MAAR… als het mij psychologisch gezien helpt en makkelijker maakt dan wilt hij best IUI’s gaan inplannen, nadat ik minimaal 25kg afval. Ten einde raad accepteer ik die deal per direct. Einde consult.

Mijn man en ik kijken elkaar beiden aan en lopen het ziekenhuis uit. We weten niet of we dit goed of slecht nieuws moeten vinden en of we hier nu blij mee moeten zijn of juist moeten gaan huilen. We besluiten het maar beiden niet te zijn en het onderzoek van de vrouwenpoli af te wachten. Wat we met het ziekenhuis doen en het IUI aanbod, daar hebben we het daarna dan wel weer over. Manlief heeft ondertussen geluk gehad. Zijn zorgvuldig uitgezochte onderbroek is onbekeken gebleven. Maar niet voor lang... doctors orders.