Kunnen jullie niet gewoon ff wachten met zwanger worden, totdat ik dat ook ben?

Een tijdje terug heb ik jullie verteld over mijn lieve vriendinzus die zwanger is. Natuurlijk heb ik die zwangerschap van redelijk dichtbij meegemaakt, als beste vriendin. De echo’s, het eerste schopje, de blijdschap van haar over haar vierde kindje die binnenkort de wereld in gelanceerd zou worden.

Alles ging bij mij met dubbele gevoelens. Natuurlijk met de blijdschap voor haar. Dat zij gewoon ff een heel mens in elkaar aan het bouwen is en straks zichzelf opnieuw mama mag noemen en een klein wondertje in haar armen mag sluiten. En ook de blijdschap voor mezelf dat ik mezelf straks tante mag noemen en een heerlijk lieve baby mag omarmen in mijn leven.

Tegelijkertijd voel ik ook steeds de pijn, omdat ik mezelf alles andersom had voorgesteld. Dat zij mijn baby zou voelen schoppen, ze blij zou zijn voor mij en mijn kleine wondertje. En dat zij de blije tante van mijn kindje zou worden.

Ik bedoel: Ik was eerst en dus als eerste aan de beurt. Echt, ergens zou het zo ontzettend fijn zijn als de hele wereld gewoon ff wacht met zwanger worden, totdat ik dat ook ben. Nou ja, blijvend zwanger dan. De miskramen tellen niet mee. Kan dat? Willen alle vrouwen in de wereld daar even aan meewerken voor mij? Pretty please?

Ja, alle gekheid op een stokje, dat gaat natuurlijk niet. Dan zou ik nu ook minstens twee nichtjes en twee oppaskindjes minder hebben. Echt niet dat ik die in ga ruilen voor 1 kindje van mezelf! Ik gun niemand het lange proces en alle emoties die erbij komen en zeker mijn (beste) vriendin, mijn broers en mijn zus niet. Blegh!

En zo kwam de bevalling van mijn beste vriendinzus dichter en dichterbij. Ik hield mijn telefoon angstvallig in de gaten op elk teken van een aangekondigde wee of anders ineens langdurige afwezigheid op de app. Ik kon tenslotte elk moment tante worden! Joepie!

Ondertussen was een andere vriendin aan het wachten of IUI poging nummer zoveel haar lucky one zou zijn. Uiteraard hield ik ook voor haar de app angstvallig in de gaten en was ik aan het wachten op een mooie foto van twee wonderbaarlijk heldere streepjes. In plaats daarvan kreeg ik op een ochtend een foto van een grote bak ijs met Netflix op de achtergrond en berg huilende emoticons.

In diezelfde minuut kreeg ik ook een huilende vriendinzus aan de telefoon, want… haar weeën waren begonnen en vriendlief was de andere kids aan het verzorgen, dus ze was nu alleen en alles deed zeer! Terwijl ik vriendinzus door haar weeën heen aan het praten was, zat ik met andere vriendin op datzelfde over haar verdriet om weer een mislukte poging te appen. Even de uitersten van het leven door een half uurtje appen en bellen heen gewoven. Tsjonge…

Toen vriendinzus haar vriend weer terug had en Netflix met ijs op volle toeren de taak van therapeut op zich had genomen, had ik even de tijd om rustig te verwerken wat er zojuist was gebeurd. De ene rouwt om het kindje dat er weer niet komt en de andere bereidt zich voor op het uitwerpen van die van haar. En ik zat er midden tussenin.

Ik vind het zo wonderbaarlijk dat twee vrouwen mij onderdeel laten zijn van zo’n kwetsbaar en zo’n grootst moment in hun leven. Ik ben er serieus van onder de indruk. Op dat moment was het alleen eventjes erg veel in ene keer. De ene vriendin die gewoon ff mijn droomwens leeft en de andere vriendin die mijn grote angstbeeld ondergaat.

En ondertussen was ik zelf echt zo loops als een konijn aan de steroïde door een ei dat op springen stond. Ik zat er echt midden tussenin met mijn potentiële kans op die droomwens. Het was zo’n moment waarbij je niet weet of je moet lachen of huilen of gewoon even een uurtje (of wat) wazig voor je uit moet staren. Ik besloot tot dat laatste.

Maar goed, fast forward: vriendinzus is heelhuids (de mazzelaar) door de bevalling heen gekomen en heeft er een geheel gezond kindje bijgemaakt en op tijd afgeleverd. Ik heb het kleine wereldwondertje zelfs al mogen bezoeken en vasthouden. Wat een heerlijk gevoel is dat toch; zo’n verse baby in je armen. Baby knuffelen is echt een grote hobby van mij! Niets is fijner en rustgevender dan dat (totdat zo’n baby gaat huilen natuurlijk, maar dan geef ik ze gewoon weer terug aan hun ouders, nu dat nog kan).

Ondertussen ben ik weer lekker hard ongesteld geworden (zucht, huil, chagrijn en vervloek), ondanks mijn perfect getimede bed-sport-momenten met mijn man. En heeft een kennis van ons aankondigt ineens ‘plop’ 16 weken zwanger te zijn. Zij hebben duidelijk niet geluisterd naar mijn vraag om gewoon eventjes te wachten met zwanger worden totdat ik dat ook ben... Zucht… Huidige gewicht: ??? (Ik steek tot januari ff mijn kop in ’t zand wat de weegschaal betreft. Ik durf niet meer.)