Naar de vrouwenpoli met een kinderwens - er is eindelijk iets aan te doen

Na het bericht van het ziekenhuis (we kunnen niet veel meer voor je doen), had ik hoge verwachtingen van de vrouwenpoli. Ik moet en zal een antwoord krijgen op de vraag: waarom zoveel miskramen? Waarom zijn we nog geen papa en mama?

Om die vraag in te leiden, leek het me schijnbaar handig de ochtend voor de afspraak bij de vrouwenpoli, een kraambezoek in te plannen. En dan niet bij zomaar iemand, maar bij een leuk bevriend gezin, waarvan hun eerste kindje net twee maanden ouder is dan ons eerste kindje zou zijn. En de kraambaby, hun tweede kindje, is ongeveer een maandje ouder dan ons derde kindje zou zijn.

Qua tijdsplanning kwam het echter perfect uit. Zowel vader als moeder was nog met verlof en wij hadden beiden een doordeweeks dagje vrij, zodat we meer dan genoeg tijd hadden voor ons bezoek aan de poli. Beter kon niet, zou je zeggen. Behalve dan dat ik vooraf even niet goed had nagedacht over dat onze vrije dag zou gaan draaien om waarom wij nog geen kraamvisite hebben gehad. Waarom wij niet degene zijn met die baby of waarom ik nu niet met een loei van een buik rondloop.

Na dat kraambezoek heb ik op mijn ouderwetse notitieblokje een notitie voor mezelf gemaakt: ‘Kraamvisite voor of na een waarom-blijf-ik-maar-niet-zwanger-doktersafspraak is een recept voor huilbuien. Volgende keer anders inplannen graag’. Ik hoop van harte dat ik dat notitieblokje grondig doorlees voor een volgende keer. Zucht… soms voel ik me zo’n enorme naaktslak (lees: traag van begrip, zonder goed verstopplekje vastgeknoopt op mijn rug).

Na het bezoek rijden we zo goed als in stilte naar de vrouwenpoli. We gaan in de wachtkamer zitten, waar mijn man een arm om me heen slaat. Zo zitten we gespannen te wachten op de uitslag van de arts. In mijn hoofd hoor ik het tromgeroffel al aanzwellen. Mijn man wordt er onrustig van en begint foldertjes te lezen. Ik kijk over zijn schouder mee. Even de tijd verdrijven.

Dan zijn alle interessante foldertjes op. Oké, kopje koffie en thee dan maar. We slurpen onze kopjes langzaam leeg. Maar nee, we zitten er nog steeds. Ineens moet ik naar de WC. Zenuwen werken nu eenmaal op mijn blaas. En thee spoelt sowieso altijd al gauw door mijn systeem heen. Ik sta op en ga gauw naar de WC, trek de deur achter me dicht en mijn broek omlaag. Ver weg hoor ik ineens een donkere mannenstem: ‘Mevrouw?’

Ik wil snel opstaan, de verlossende woorden horen die deze man van mij uit moet spreken. Maar helaas, mijn blaas is al begonnen aan zijn onomkeerbare legingsproces. Het eerste druppeltje heeft het pand verlaten en de rest moet volgen. Een tergend lange minuut voel ik hoe mijn blaas weer inkrimpt. Ondertussen hoor ik mijn man in de lach schieten en de arts uitleggen waar ik ben. Ik probeer met pure wilskracht mijn blaas in ene keer leeg te knijpen, wat natuurlijk niet lukt. Daar zit ik dan, alleen op de WC. Mijn ongemakkelijke momenten zijn zowat niet meer te tellen.

Gelukkig komt er een einde aan. Ik veeg af en wil het liefst zo de deur uit lopen. Maar ja, arts, bacteriën, ziektes… Dus uit goed fatsoen gooi ik een drupje zeep op mijn handen en steek ik ze snel onder de kraan om ze aan mijn broek af te vegen en de deur uit te rennen. Daar staat mijn man lachend en weer alleen. Natuurlijk komt de arts precies als ik op het toilet zit. Ik gooi er nog droog uit: “Ja, daarom ging ik ook nu. Dan komt hij tenminste een keer”. Of ik dan volgende keer gelijk naar het toilet wil gaan, volgt er lekker sassy op.

De arts zat allang weer op zijn spreekkamer, maar heeft ons blijkbaar op de gang gehoord en doet lachend de deur open. "Ga zitten", zegt hij. Hij vraagt ons hoe het gaat. "Eh tsja ach… eehm… we zijn eigenlijk vooral benieuwd naar de uitslag." Gelukkig snapt hij dat en hij haalt gelijk de uitslagen erbij en steekt van wal.

Er volgt een heel lang verhaal over allerlei hormonen, bacteriën, het immuunsysteem, supplementen etc. Ik probeer alles mee te schrijven, maar kan na drie zinnen al geen wijs meer worden uit mijn eigen aantekeningen. De arts stopt met praten en stelt me gerust, hij gaat alles netjes voor me op papier zetten en opsturen, dus ik hoef niks op te schrijven. Ik kalmeer en leg mijn pen neer. Tijd om dan vooral maar goed op te letten.

Allereerst, mijn schildklier functioneert helemaal prima. Alles valt netjes binnen de lijntjes. En niet alleen binnen de lijntjes, maar ook binnen de aangescherpte lijntjes voor wanneer je zwanger wilt worden. Ik voel me toch trots daarop, ook al heb ik er zelf weinig invloed op gehad. Maar… (er is altijd een maar) mijn lichaam staat in stressmodus (daar ging mijn trots de deur weer uit). Niet per se stress van het leven, maar fysieke stress.

Dat betekent dat het stofje dat normaal de hormonen maakt voor de voorplanting, nu gebruikt wordt om een soort antihormoon te maken tegen mijn schildklier (dat doet die stomme stress dus), waardoor mijn lijf mijn schildklier actief tegenwerkt. Tegelijkertijd heb ik te weinig goede bacteriën in mijn darm zitten, waardoor mijn darmen niet optimaal voedingsstoffen opnemen. Zo heb ik dus een aantal belangrijke stoffen tekort voor een zwangerschap. Ook zijn mijn darmen dusdanig van slag dat mijn vetten verkeerd opgenomen worden en zijn mijn darmen zo geprogrammeerd dat suiker eigenlijk uit den boze is.

Door alle stress, staat mijn lichaam op energiebespaarstand. Dit is een overlevingsmechanisme dat in werking is gesteld zodat ik gewoon kan blijven functioneren. Het houd simpelweg in dat mijn lijf alles eraan doet om zoveel mogelijk energie op te slaan, maar ook om zo min mogelijk energie uit te geven. In mijn hoofd klinkt dit als HET recept om gewicht aan te komen i.p.v. het te verliezen.

Hoe dit allemaal komt, heeft waarschijnlijk te maken met dat ik als baby en kind regelmatig ziek ben geweest en dus antibiotica heb gehad die de darmflora hebben verslechterd (maar wel mijn leven hebben gered, dus het was toch wel een goede ruil hoor, dat wel). Met deze uitslag vindt de arts het ook niet heel vreemd dat ik miskramen heb. Het lichaam wilt de energie niet kwijt aan een zwangerschap.

Maar… (gelukkig is er altijd een maar) er is licht aan de horizon. Want dit kan gewoon opgelost worden met een paar vitamine supplementen, een hormoonpreparaat (of zoiets) en een 3 maanden kuur van probiotica. Dat klinkt mij als muziek in de oren aan. ER IS EEN OPLOSSING!!!!!

Helemaal opgelucht lopen we de kamer weer uit. Ik heb hier antwoorden gekregen op vragen die ik al mijn halve leven heb. Ik snap eindelijk waarom elke dieetpoging weer mislukt. Mijn lichaam wilt er niet aan. Ik snap nu ook waarom ik droom over zwevende taartjes en druipende kippenpootjes als ik te lang op dieet ben. Waarom ik altijd ergens diep van binnen teleurgesteld ben als de weegschaal zegt dat ik ben afgevallen. Dat de gedachtes aan vette hap en suikerachtige goedjes nauwelijks te onderdrukken zijn. Mijn lichaam stimuleert deze gedachten!

Dat gevoel heb ik ook altijd gehad, maar iedereen zei dat het maar smoesjes waren. Maar nee, het is nu bewezen. Het is echt zo. Mijn lijf staat op energie spaarstand. Hij doet dit expres. En dit is al mijn hele leven zo. Zolang ik me kan herinneren wil ik alleen maar meer eten (behalve dan die keren dat mijn moeder spruitjes voorschotelde, maar die keren tellen gewoon niet). De arts belooft me dat ik over een jaar er heel anders bij sta. Dan is alles weer opnieuw uitgebalanceerd en gaat mijn lijf me weer helpen om gewicht te verliezen. Of sta ik misschien toch met een dikke toeter lekker zwanger te wezen.

En oh ja, hele fijne. Mijn darmen kunnen geen geraffineerde suikers verwerken. Of niet… dat kunnen ze iets te goed in de zin dat ze alleen de slechte suikers eruit pikken en die ik nodig heb juist niet, want daar is dan geen energie meer voor. Dus ik moet van de arts stoppen met geraffineerde suikers. Eindelijk heb ik een heel goed excuus voor iedereen die zegt dat 1 hapje taart geen kwaad kan: HET MAG NIET MEER VAN DE DOKTER!

Van pure opluchting val ik in de auto in slaap (even weer energie opladen voor mijn energiebesparende lijfje). Thuis aangekomen begin ik te huilen. Een dik uur lang komt alles eruit. De opluchting dat we eindelijk iets kunnen doen. Het verdriet van vier baby’s-In-de-maak die mijn eigen lijf eruit heeft gewerkt, de boosheid dat het ziekenhuis dit niet gelijk heeft getest. Het idee dat als dit wel was gedaan we dan nu al kinderen zouden hebben gehad. Maar vooral ook van de blijdschap dat ik weer hele goede hoop heb dat het nu dan echt eens goed gaat komen. De arts zei dat de kuur drie maanden duurt en dat we dan over 6 maanden weer serieuze kans maken. Ik zeg: tijd voor een inhaalrace.

Mijn man knuffelt me het hele uur lang en huilt even voor me mee. Hij vind het vreselijk me zo te zien, maar is wel blij dat het er nu allemaal uitkomt. En ik? Ik voel me gezegend met zo’n lieve man. Dat hij er voor me is, dat hij dit gekkenhuis met me doorloopt en dat hij nu met me meehuilt en mijn verdriet eindelijk oprecht lijkt te zien. Ik kan zo weer huilen nu ik dit schrijf. Ik heb er weer vol vertrouwen in. Het komt goed!