Lekker pijnlijk, is de kinderwens zo groot dat ik deze mijn leven over wil laten nemen?

Deze blog is nog van de zomervakantie...

7 dagen over tijd. Misselijk. Gespannen borsten. Afkeer van pinda’s. Rugpijn, buikpijn, zere bil en nog veel meer klachten. Er is van alles gaande in mijn lijf. Het liefste zou ik nogmaals een zwangerschapstest doen. De hoop is zo groot.

Maar in de middag van dag 7 begin ik toch te bloeden. Ergens hoop ik dat het een innestelingsbloeding is. Helaas is die hoop van korte duur. Die middag klap ik dubbel van de pijn. Een pijn die ik eerder in mijn leven ervaren heb: tijdens mijn vorige drie miskramen. De testen mogen dan negatief zijn geweest, mijn lichaam vertelt een heel ander verhaal.

Desondanks heeft het weer niet mogen baten. Ook deze keer blijft de kleine niet zitten. Na twee dagen zie ik het vruchtje inderdaad in het toilet liggen. Het was dus toch een korte zwangerschap. Emoties volgen elkaar in een rap tempo op. Van verdriet, naar hoop, naar frustratie, naar wanhoop en naar dankbaarheid dat ik zo’n ontzettend lieve man heb die dit hel(s)e avontuur samen met mij aan wilt gaan.

Helaas is manlief deze week net met wat vrienden een weekje weg. Het is een eenzaam weekje. Een weekje waarin ik dankbaar ben dat ik mijn emoties eruit kan gooien. Een week waarin mijn lijf letterlijk even ziek wordt van alle spanning en eentje waarin ik eens goed kan nadenken over mijn kinderwens. Hij is groot. Maar is hij zo groot dat ik deze mijn leven over wil laten nemen?

Ik besluit van niet. Ik boek onze grote vakantie en betaal hem maar gelijk. We gaan samen leren zeilen. Ik neem ook direct contact op met een manege en besluit eindelijk te gaan leren paardrijden. Ik heb hobby’s nodig en veel ook. Mezelf afleiden met andere dingen klinkt mij als de beste oplossing in de oren.

Alsof het universum mij gehoord heeft, besluit ze mijn plan even aan het wankelen te brengen. Er meldt zich die week een nieuw ouderpaar bij mijn opvang. Hoogzwanger en op zoek naar een nanny. Op zoek naar mij. Het klikt enorm goed en voor ik het weet heb ik er binnenkort een opvangbaby bij. Tegelijkertijd drukt de naderende komst van deze baby mij met de neus op de feiten. Het is mijzelf nog niet gegund, die eigen baby.

En voor ik het weet sta ik in de supermarkt met een mandje vol met snoepgoed bij de kassa. Alles verdwijnt in no time mijn mond in. Manlief is er niet om me tegen te houden en damn… wat voelt dat even goed. Ik eet mijn verdriet weg. Ik weet dat het niet goed is. Ik weet dat ik anders zou moeten doen. Toch heeft mijn pijn de overhand en ga ik ernstig voor de bijl.

De dag na de miskraam ga ik op zomerkamp als vrijwilliger. Tussendoor zie ik nog net manlief een uurtje en geef hem een dikke knuffel voor ik ga. Hij drukt me op het hart vooral veel te genieten en dat het echt niet erg is als ik me deze week een beetje laat gaan. Het is tenslotte ook een beetje mijn vakantie.

De kinderen vermaken zich prima en ik hobbel lekker met alle activiteiten mee. Snoep, chips en andere lekkernijen zijn volop aanwezig op het kampterrein. Onder invloed van mijn hormonen (lees: ik sta chronisch op standje bijna huilen) eet ik heel wat suikergoed weg. Het resultaat van deze week is dan ook belabberd. 5(!) kilo erbij. Zucht…

Huidig gewicht: 117 kg