Wait whut !?

De volgende ochtend moet ik al vroeg mijn bed uit om te plassen. Ik heb geen zin, maar mijn volle blaas dwingt mij toch te gaan. En ja hoor, daar staat die test. Zonder na te denken plas ik weer in mijn mooie roze IKEA bekertje en dip de stick erin. Dit keer niet voor de ovulatietest, maar de tweede zwangerschapstest.

Ook die nacht heeft de ongesteldheid niet echt doorgezet. Ik druk de WC door en wil gauw terug naar bed, maar ja, die testen zijn alleen betrouwbaar als je ze binnen 3-5 minuten na het afnemen afleest en dus blijf ik wankel en slaapdronken naar de test staan staren. Na lang turen zie ik ineens een streepje verschijnen.

Of zie… het is dermate licht van kleur dat ik na elke keer knipperen weer het streepje moet zoeken. Ik zie echt spoken. Geïrriteerd om mijn eigen ogen (ik heb mijn bril ook niet op) roep ik mijn man maar wakker. Ook hij komt slaperig aangehobbeld en ik duw hem de test in handen en zeg dat ik een streepje zie. Ziet hij die ook?

En ja hoor, mijn man ziet hem ook. Wait whut? Ik heb juist deze keer de early prediction testen gehaald, zodat deze eerder positief zijn. Dus wacht, serieus? En ik ben al drie dagen terug met de hormonen gestopt. Eeuhm… wat nu? Mijn man staat met een grijns op zijn gezicht. “Nou, nu maar inbrengen dan he?” Snel pak ik de hormonen erbij en begin met de bijsluiter lezen. Hoe moet dat eigenlijk?

Nou het is heel simpel. Men pakt een pil, legt deze op de vinger en duwt deze diep in de vagina. Nou, lekker ritueel. Pff… ik ga weer op de WC zitten en breng mijn eerste pil in. Of bolletjes, zoals ze genoemd worden. Een vriendin van me merkte terecht op dat ze zich net een cocaïnesmokkelaar voelde met drie maal daags die bolletjes inbrengen. Ik snap haar volledig. Het is niet heel smakelijk. Maar goed, de eerste zit. Nog eens kijken mijn man en ik elkaar schaapachtig aan. We hebben weer een kans!

We kruipen terug in bed, maar ik houd het niet meer. Ik bel direct mijn ouders op om ze te vertellen dat ze deze keer wellicht wel weer opa en oma worden. We hebben een paar maanden terug al een groepsapp aangemaakt voor mensen die updates willen over onze zwangerschappen. Maar het voelt raar daarin te posten dat we weer een kansje maken zonder eerst mijn ouders in te lichten.

Lijkt me te raar om zoiets in een appje te lezen als toekomstige grootouders. Ook bel ik mijn beste vriendin om haar eerst in te lichten. Dan gaat het nieuws de appgroep in met de vraag of iedereen hard voor ons wil duimen of deze frummel wilt blijven plakken. Natuurlijk wilt iedereen dat. En zo begint ons weekend heel anders dan gedacht. We maken weer een kansje!!!

De volgende dag ben ik nog steeds misselijk en het bloeden wordt iets minder. Blijkbaar is het dus een innestelingsbloeding. Die heb ik 100x liever dan een ongesteldheid. Hahaha. Dus die neem ik maar voor lief. De Utrogestan is wel een vies goedje. Elke dag komt de helft van die pil er weer wit en drellerig uit. Het is een bende in mijn onderbroek. Alles voor je kind, nietwaar. Gelukkig was ik ook daar al voor gewaarschuwd. Het verraste me dus niet, maar toch verbaast het me wel.

Ik vraag me af of ik die bolletjes wel diep genoeg naar binnen krijg. En dus ga ik gauw opzoek op internet naar een applicator. Die zijn er vast. Dan krijg ik ze dieper naar binnen en wie weet helpt dat toch. Ook is het heel raar als ik plas. Elke keer als ik plas lijkt het alsof er kleine stukjes WC papier in het toilet drijven. Ook een cadeautje van de pillen. Jeeuhj! Feestje in je onderbroek en feestje in het toilet! Whoop whoop.

Die maandag bel ik een verloskundige. Ik wil zo snel mogelijk een echo en weten of het deze keer wel goed zit en gaat. Helaas moet ik daar nog twee en een halve week op wachten. AAAAAAAAAAH. Hoe dan? Ik wil NU antwoord. Ik ben één en al ongeduld. Maar ja, een miskraam tegenhouden gaat ook niet. Als het gebeurt, gebeurt het toch wel. Echo of niet. En dus is het dan maar zo.

Ook meld ik me direct aan voor moeders voor moeders om mijn plasjes in te gaan leveren. Ik weet als geen ander hoe vervelend het is om maand op maand op maand weer teleurgesteld te worden. Als ik mee kan helpen aan een medicijn om andere vrouwen hoop te geven en wellicht zelfs dat eigen wondertje, dan doe ik dat met liefde. Ik hoop alleen hard dat ik zover kom dat ik ook daadwerkelijk plasjes in mag gaan leveren. Gelukkig mag dit, ook al neem ik hormonen in.

En dan begint het lange wachten. Ik zie het dit keer positief in. We gebruiken nu hormonen en dus is de kans nu vele malen groter dat het wel goed komt. Maar spannend blijft het wel. Ik voel me chronisch zenuwachtig en loop al sinds de positieve test met vlinders in mijn buik rond. Dit is zenuwslopend. Ook nu weer kunnen we wachten. En laat ik nou net daar nu weinig geduld voor hebben. Zucht…