Dat moment dat je echt beseft... ik ben zwanger!

Manlief en bonusdochter waren samen vijf dagen naar Berlijn gereden om haar 18e verjaardag te vieren. Ik vind het heel belangrijk dat zij hun momentjes blijven behouden, maar ik vond het jammer dat ze vertrokken op de dag van de tien weken echo. Gelukkig kon mijn man nog net bij de echo zijn. Na de echo reden ze gelijk weg. Ondanks dat ik alleen zijn normaal gesproken zalig vind, bleef ik na hun vertrek thuis met zo'n onbestendig gevoel…

Gelukkig stond er die avond een etentje gepland met een lieve vriendin die met twee kleine kindjes en zelf ook de nodige vraagstukken (hoe stop je het gegil van de 4 jarige...?) het helemaal prima vond om de avond te wijden aan zwangerschap, baby's en kinderen…

Het was heerlijk om mee te kunnen praten met een andere moeder. Haar ervaringen te horen en opeens te realiseren wat deze vriendin al heeft doorgemaakt. Hoe stoer zij haar bevallingen door was gekomen (zelfs zonder hulp in het water bevallen in een bevallingsbad), terwijl ze in het leven niet altijd de stoerste en vaak onzeker is. Ik genoot van de avond, het delen van mijn gevoelens, en de intieme band die er ontstond.

Ik ben hecht met mijn vriendinnen en ondanks dat ik al 4,5 jaar een bonusdochter heb, was er dat ene wat ik niet echt kon delen met deze lieve krachtige vrouwen, en dat was het hebben van een eigen kind. De 'acceptatie' dat ik ook de zorgen over een dochter heb, en dagelijks met mijn man het wel en wee bespreek, en we al jaren als gezin leven, was niet altijd voelbaar. Ze zagen mij denk ik nog altijd als de vrouw zonder kinderen. Zonder eigen kinderen…

En nu zou ik het in hun ogen ook zelf zien. Ze zijn zichtbaar geëmotioneerd als ik ze vertel dat ik zwanger ben en ik begrijp nu al zo goed waarom. Het is het meest waanzinnige wat je als vrouw kan meemaken. Dat baby'tje wat zich voedt met jou. Wat in jouw holletje groeit en beweegt en leeft, en waar jij in zijn totaliteit de verantwoordelijkheid over draagt en gaat dragen. Ze gunnen mij deze ervaring.

Thuiskomend na het etentje, overviel mij de stilte en de onzekere periode die voor me lag. Het daalde opeens enorm in; er zou misschien wel echt een kindje gaan komen! De echo van 8 weken gaf natuurlijk ook het kloppend hartje aan, maar het was al eerder twee keer misgegaan rond die tijd. Ik kon mij toen emotioneel nog niet verbinden met het idee dat het nu wel goed zou gaan.

Sterker nog, de twee weken die volgenden waren zenuwslopend. Ik ging er gewoon vanuit dat er weer iets zou gebeuren waarmee er weer een verdrietige periode zou aanbreken. Ik was mij bewust van de irreële gedachtes, want ik had ook nu weer veel meer kans dat het goed ging, maar het bleef de overhand houden ondanks de yogalesjes en de meditaties…

Dus die middag van de 10 weken echo, ging ik met mijn man bloednerveus naar binnen bij de verloskundige. Mijn man keek mij wel wat meewarig aan: “Je bent zo enorm zwanger Bren, maak je nou niet zoveel zorgen, je hebt ieder symptoom die beschreven staat.” Ik moest er ook beetje om lachen, want dat klopt als een bus!

Ik was volkomen verrast door dat heldere beeld op de monitor. Daar lag ons kindje te draaien, te leven, te kloppen… het was er nog, en al zo groot!!! Ik kon wel blijven staren naar dat scherm. Tranen gleden over mijn wangen alsof ik het nu pas voor het eerst zag. Dit gebeurde er allemaal in MIJN buik, niet zo raar dat ik me gek voel en uitgeput!

En ‘s avonds alleen in bed, werd ik zo geëmotioneerd. Opeens was het daar helemaal. Het zwanger zijn, mijn groeiende buikje, het besef dat ik met deze heerlijke man samen een kindje ga krijgen en dat het nu naar alle waarschijnlijkheid wel goed zal gaan.

Alle tranen van de spanning en het geluk kwamen eruit en gelukkig was mijn man aangekomen in Berlijn en in staat even te bellen. Voor hem was het 8 weken moment het meest spannend geweest, maar hij begreep heel goed dat ik het even heel lastig had daar in mijn eentje met dit grote nieuws. Want voor mij was dit eigenlijk het grote moment, het besef en het omarmen van de zwangerschap.