43 jaar en nu 11 weken zwanger

Ik denk dat iedereen wel een mening heeft over de leeftijd dat het nog kan, zwanger worden… en dat is ook prima… voor mij lag die grens bij 43. Ik ben na 8 jaar single zijn mijn man tegengekomen en hij was het die bijna onmiddellijk vroeg of ik nog een kinderwens had.

Voor wie zich ook op de datingmarkt begeven heeft herkennen het misschien wel,… de mannen op de datingsites gingen na mijn 35e met een boogje om mij heen… die vrouw zal wel een dringende kinderwens hebben en van dat idee worden de meeste mannen tot 35 jaar niet zo blij… Maar nee, die had ik dus helemaal niet!

Maar het daten via sites liep wel een beetje op zijn eindje toen. En uiteraard begon na al die jaren alleen zijn, zo rond mijn 38e jaar,  ook wel ‘de levensfaseproblematiek’ zich aan mij op te dringen, zoals de huisarts dat zo mooi wist te verwoorden. Ik begon mij af te vragen wat er met mij mis was. Hoe het zou zijn als ik echt een kinderloze vrouw zou blijven. Of ik het echt wel zeker wist dat ik geen gezin wilde. Het was een moeilijke tijd, want  buiten dat ik het niet echt zeker wist, wist ik wel zeker dat ik het niet alleen wilde.  Ik voelde mij ondanks de rijke vriendenkring nogal alleen. Steeds vaker liepen de single vrienden tegen hun levenspartner aan en ontstonden er nieuwe gezinnetjes.
Ik was al die jaren de super leuke single vriendin van velen…

En daar was hij dus opeens, uit het niets, toen ik net de stekker uit al mijn nergens toe leidende mannencontacten had getrokken. Een fantastische man van 49, knap, intelligent, warm, en we waren op slag verliefd.

Ik was mannen met kinderen altijd uit de weg gegaan. Dat zou alleen maar gedoe geven, maar deze had een prachtige dochter van 13 en ik vond het wel leuk eigenlijk! Toen hij die kinderwens-vraag aan mij stelde ging ik er vanuit dat hij het vroeg, omdat hij er zelf wel klaar mee was en wilde peilen of ik niet zo’n wanhopige vrouw was… dus ik reageerde wat schutterig. Want echt zeker weten wist ik het ook niet, maar ik wilde hem ook niet wegjagen. Dus ik reageerde wat twijfelachtig en vroeg waarom hij die vraag stelde. Nou, hij had zeker nog een wens!

Na de eerste maanden bleek het supergoed te zitten tussen ons. Ware liefde zou je het denk ik wel kunnen noemen. Ik woonde al snel bij hem en zijn dochter, en ik liet het leven alleen achter mij. Na de nodige aanpassingsproblematiek in het eerste jaar zijn we ervoor gegaan. Ik vond het zo’n mooi idee om van deze man een kindje te krijgen. Als we dan toch besluiten een leven lang samen te blijven, dan is een gezin samen hebben wel een groot geluk.

Mijn bonusdochter (ik ben haar bonusmoeder heeft ze besloten, en zij dus mijn bonusdochter) vond het werkelijk een geweldig idee. Ze had haar leven lang al een broertje of zusje gewild en met z’n drieën wachtten we in spanning af.

Ik heb in 2 jaar tijd 2 korte zwangerschappen mogen ervaren en beiden eindigden helaas in een miskraam voor de 10e week. Dat gaf steeds een hoop gedoe. Bij de eerste was mijn bonusdochter bij de echo van 10 weken en toen bleek het hartje niet meer te kloppen. Dat waren hartverscheurende momenten voor ons allemaal.

Een maand na de 2e miskraam volgde gelukkig een fantastisch huwelijksfeest en we hoopten daarna natuurlijk op een 3e zwangerschap. Na allerlei onderzoeken bleek er niets mis te zijn. Hooguit al wat aanwijzingen voor pre- overgangsverschijnselen, maar verder waren we beiden gezond.

Er is helaas bijna 2 jaar overeen gegaan na de laatste zwangerschap en ik zag mijn 43e verjaardag eraan komen… Heel stoer had ik al een jaar van te voren gezegd dat na mijn 43e ik een punt wilde zetten achter de pogingen, rust wilde en mij wilde richten op het leven zonder kinderen.

Mijn man was inmiddels bijna 53, mijn bonusdochter is net 18, het moest toch ook een keer stoppen? Na mijn verjaardag afgelopen december drong het echt tot mij door… Een punt zetten was verstandelijk wel makkelijk te doen, maar wat werd ik verdrietig van het idee. Zoveel vriendinnen hadden net een kindje gehad of nog plannen voor een tweede of derde zelfs. Onze kring bestaat uit wat laatbloeiers, dus nogal wat jonge gezinnen om ons heen.

Het lukte niet echt om die punt te zetten. De eerste maand gleed om en ik bezocht maar eens een therapeute. Hoe moest ik hier toch verder mee? In februari gingen we skiën met het gezin en een vriendinnetje mocht ook mee. We hadden veel plezier en tijdens de vakantie hebben mijn man en ik elkaar nog eens aangekeken… nog één poging wagen???

En die was raak… hoe is het mogelijk? Na bijna 2 jaar en nu 2 echo’s verder, durf ik erin te gaan geloven… Ik ben bijna 11 weken zwanger, en het gaat GOED!

We zijn niet de jongste meer, maar wel fris, vrolijk en gezond, en dit is toch wel echt wat we willen. Ik vind het razend spannend. Het grijpt me soms echt naar de keel, als dit maar goed gaat… Mijn buikje begint te groeien en ik begin mij echt te verheugen op de komende maanden. Ik vind het leuk de komende tijd mijn belevenissen met jullie te delen.