Gelukkig en toch mist er iets (of iemand)

Sinds ik mijn nieuwe vriend in mijn leven heb, zijn we samen met de kinderen (13 en 16) erg gelukkig. Toch mist er iets (of iemand).

Na een paar jaar wisten we allebei wat het was. Een baby. We willen nog een kindje. En zo geschiedde …

Oh nee, zo makkelijk ging het niet. Ik stopte met de pil, maar werd netjes elke maand ongesteld. Ik heb een app op mijn telefoon en elke maand word ik op de aangegeven dag ongesteld. En als ik niet op die aangegeven dag ongesteld werd, voelde ik het wel aankomen. Elke maand weer had ik die pijn in mijn buik.

En elke maand weer was er dat kleine beetje teleurstelling. Ik roep namelijk altijd heel hard dat leeftijd geen rol speelt, maar natuurlijk doet dat het wel. En hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer ik er van overtuigd ben dat het niet meer zal gaan gebeuren.

M’n laatste hoop is dat het door mijn overgewicht komt. Klinkt dat stom? Misschien wel. Het heeft mij tot het besef doen komen dat ik gezonder moest gaan leven. En zo geschiedde (ja dit ging wel redelijk makkelijk). In niet al te lange tijd ben ik ongeveer 30 kilo afgevallen.

Ik ben gaan hardlopen, 3x per week en dat bevalt prima. Ik voel me goed, veel beter dan 30 kilo geleden. En ook het veranderen van levensstijl (dat is toch wat je doet) was helemaal niet zo moeilijk als verwacht. Gaat me eigenlijk prima af.

Tot afgelopen januari. Vreselijke pijn op mijn borst. En met alle veranderingen in mijn leven in ogenschouw nemend, ging ik er vanuit dat het hyperventilatie is. Het is echter een pijn die niet weggaat. Nee lekker dan, heb ik dat … chronische hyperventilatie. Ik dacht echt dat ik dat had.

Tot in juni de pijn zo ondraaglijk werd dat we besluiten de ambulance te bellen. Ook zij gaven aan dat het hyperventilatie was. Dus … de pijn kwam door de hyperventilatie, niet andersom. Om een lang verhaal kort te maken … uiteindelijk ben ik in september geopereerd aan mijn galblaas. Deze hebben ze verwijderd omdat ik steeds sneller terugkerende galsteenaanvallen kreeg. Niks hyperventilatie! Ontstoken galblaas. Sinds ik dit weet is de pijn weg.

Maar door deze pijn ben ik helemaal niet meer bezig geweest met het al dan niet ongesteld worden. Ik werd het elke maand. Prima. Het was geen prioriteit. Tot afgelopen woensdag. Ik was al 3 dagen overtijd. Zoals je weet, was ik zeer regelmatig en kondigde de menstruatie zich goed aan door middel van krampen. Nu niet. En de dagen overtijd deed het hem niet eens. Het was het feit dat de krampen uitbleven wat mij een waarschuwing gaf.

’s Middags zei ik tegen mijn vriend dat ik overtijd was en toen kwam de angst. Wat nou als … ik ben inmiddels 41 … ben ik niet te oud? Is het wel gezond? Of ben ik gewoon in de overgang? Ik moet het weten. Nu! Niet morgen of volgende week. NU!

Er ligt nog een oude zwangerschapstest in de kast, maar daarvan is helaas de houdbaarheidsdatum verstreken. Dat risico durf ik niet te nemen, want de uitslag zal ik dan toch niet geloven. Ik kan net zo goed direct een nieuwe halen. Snel naar de Etos gegaan en een zwangerschapstest gehaald. Niet de goedkoopste, dan ga ik toch maar twijfelen. Nee, we gaan voor ClearBlue. Die staat goed en betrouwbaar aangeschreven.

Braaf mijn plasje gedaan en opgevangen. Gebruiksaanwijzing gelezen. Test gedaan. En neergelegd. Wat duurt dat lang. En toch … binnen 30 seconden lees ik het woord: “ZWANGER”.

En toen … stond mijn wereld even stil!