Smoesjes tot je HET mag vertellen met 10 weken

Wat valt er nu weer eens te verzinnen? Ziek gebruikte ik vorige week al als argument. De ‘herkansing’ zoals mijn vriendin voorstelt is echter nog geen optie: met een alcoholvrije bestelling val ik direct door de mand. Drukte op werk dan maar. ‘Een hele lange dag inclusief avond afspraak dus ga het vanavond helaas niet redden….’ Het app-berichtje is snel gestuurd.

Waar het eerst heerlijk voelde om helemaal niets te doen (behalve aan het idee wennen en met de kippen op stok gaan), slaat mijn weekindeling nu door naar de categorie saai. Het ene moment geniet ik intens van ‘ons geheimpje’, het andere moment baal ik als een stekker van het thuiszitten.

Een lunchdate lukt nog wel: probleemloos keuvel ik een paar uur over van alles en nog wat en weet ik de focus van het gesprek op de ander te houden. Toch voelt het schijnheilig. Zo’n driekwart van mijn hersencapaciteit is bezig met DE productie van het jaar en daar rep ik met geen woord over. Daarnaast is het resterende kwart continu kwijt waar het aan dacht, dus erg verheffend zijn de gesprekken sowieso niet.

Het is een ongeschreven regel: de eerste weken/maanden hang je je zwangerschap nog niet aan de grote klok omdat je nog niet zeker weet dat het helemaal goed is. De kans op een miskraam (een geboorte tot 16 weken) bij een eerste zwangerschap is gemiddeld 10 procent. Als je vanaf de bevruchting rekent, kom je zelfs nog op een veel hoger percentage uit.

In de eerste vijf weken is de kans het grootst, daarna neemt het af tot minder dan 0,5 procent bij acht tot twaalf weken. Leeftijd speelt bij een belangrijke rol: vanaf je 35e stijgt de kans naar 20 procent en vanaf je 40e zelfs naar 40 procent. Daarnaast zijn factoren als stress, overgewicht, roken en medicijngebruik van invloed.

Bij mij is ingeprent dat je tot drie maanden niets zegt. Geheel in lijn met de ‘oude’ maatschappelijke norm die anno 2016 nog steeds als richtlijn geldt. Tegelijkertijd is er wel een verschil met pak ‘m beet zo’n dertig jaar geleden: over een miskraam praten is minder taboe geworden. Het vroegere zwijgen over zoiets ingrijpends is in mijn beleving ook geen optie. Maar wel, zoals het een ware controlfreak betaamt, op een door mij gekozen moment.

Met een paar vrienden heb ik mijn zwangerschap vanaf het prille begin gedeeld. Verder hou ik me aan een afgezwakte vorm van de drie-maanden-regel: tot de termijnecho kaken op elkaar. De gemengde gevoelens bij het thuiszitten en met vage smoesjes afwimpelen van vrienden neem ik voor lief. Nog twee weken wachten…