Zwangerschapsverlof jezelf verwennen

‘Werk zo lang mogelijk door, als het even lukt tot aan die verplichte vier weken grens. Dan heb je daarna lekker veel tijd samen met je meisje.' De adviezen zijn klip en klaar. En toch sla ik ze in de wind. Noem me egoïstisch, maar ik kijk juist uit naar me-time. Ruimte om stil te staan bij deze bijzondere - eindige -situatie.

'Maar wat ga je dan al die tijd doen?', is de gemiddelde, ietwat bezorgde, reactie. Over het antwoord hoef ik niet lang na te denken: fotoboek achterstand inhalen, pedicure, waxen, schoonmaken, haken, lunchen, wandelen, schrijven en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn to-do verloflijst is ambitieus en weken vullend. En het mooiste is: ik hoef het van mezelf niet eens allemaal af te vinken.

Als echte polderaar ga ik vijf weken van te voren met zwangerschapsverlof. Met een gigantische mand vol met cadeaus en vrolijk ‘tot in 2017’ roepend, ga ik naar huis. Werktas in de kast, telefoon weg en eerst maar eens een cappuccino op het terras. Zoveel tijd hebben is een ongekende luxe.

Alles gebeurt met volledige aandacht in plaats van (zogenaamd heel efficiënt) dat ene telefoontje even snel met een supermarkt bezoekje combineren. Niets hoeven, alleen maar doen waar je zin in hebt - hoe vaak komt dat nou voor en vooral: hoe lang zal ’t duren?