Met stomheid geslagen

Met stomheid geslagen, sommige mensen blijven me verbazen.

“Is it me?” “Ligt het aan mij?” vraag ik mijn man, die zijn schouders ophaalt en zegt, “do not worry about it honey.” “maar je er geen zorgen over schat.”

Ik kreeg een SUPER SUPER SWEET invitation, een super super lieve uitnodiging, voor een babyshower. Er was alleen 1 probleempje. Ik had geen idee wie diegene was die me uitnodigde voor de babyshower, en ook geen enkel idee wie diegene was die zwanger was en een baby kreeg. Tja wat doe je dan? Mijn naam stond erin. Maar ik brak mijn hoofd erover, dacht dat ik misschien overwerkt was, en nu echt dingen begon te vergeten. En Besloot, hoe pijnlijk ook, de afzender te contacteren, per slot van rekening moest ik mijn komst bevestigen en reserveren.

Voordat ik antwoordde keek ik mijn boekje nog eens door, van alle baby’s en mama’s die de afgelopen periode door ons huis zijn gekomen… maar ik kon het nog steeds niet vinden. Mijn keel schrapend en diep zuchtend, kon ik niet anders: “Hi, sorry, dank voor de uitnodiging, maar ik breek mijn hersenen erover en heb oprecht geen idee wie jij bent of de aanstaande mama, kun je me alsjeblieft helpen, misschien moest de uitnodiging naar een andere Ana?”

Gelukkig kreeg ik gelijk antwoord. De babyshower host organiseerde de babyshower voor een mama die zelf de baby shower had gehost voor een andere mama die ik kende van school en voor wie ik met veel vreugde en liefde een luiertaart had gemaakt. Die luiertaart vonden ze zo mooi.

Hoewel ego strelend natuurlijk, werd ik er eerst maar misselijk van. Wat heb ik hier nou aan, dacht ik oprecht. Wat een lef. Je nodigt me dus niet uit voor mij, maar om die luiertaart. Ik keek op de kalender en moest vast stellen dat we dat weekend net weg zijn, dus helaas ik kan dan niet. Walgelijk, dacht ik nog.

Maar tegelijkertijd, ontstond er in mijn hart dit rare gevoel. “Heer wat zou U doen?” vroeg ik toen… onmiddellijk dacht ik aan dat geven aan iemand die teruggeeft makkelijk is. Geven aan iemand die je graag mag, is makkelijk, maar zo… ik vond het gewoon moeilijk. Ik zou dat nooit doen, dacht ik, en toen bedacht ik, het lijkt wel thema op het moment.

De oudste had zijn piano boek uitgeleend aan een buurmeisje en kreeg het niet op de afgesproken datum terug. Het bleek kapot te zijn gemaakt en weggegooid. GEEN HAAR OP MIJN HOOFD, die als moeder het boek van het kind niet zou proberen te vervangen. Maar toen mijn kind om hulp vroeg om mee te gaan praten bij de buurvrouw, haalde die haar schouders op… “Kinderen maken dingen stuk, had hij het maar niet moeten uitlenen.”

Pfff, in wat voor een wereld leven we? Ik besloot een luiertaart te maken, net zo mooi als voor een lieve vriendin. Hij zou opgehaald worden, want ik heb geen idee waar ze wonen. De luiertaart staat er nog. Van een andere vriendin hoorde ik dat de baby 3 weken te vroeg geboren is en de babyshower niet doorgaat…

Zit ik dan met mijn taart. Mijn man zaagt altijd de lagen van hout uit, die ik dan beschilder en volschrijf met indrukken en zegenwensen voor het baby’tje. Het is dus een gepersonaliseerde taart. Ik kan hem en wil hem niet verder geven, hij is voor deze baby gemaakt.

En dan ineens moet ik huilen… precies dat is het. De taart, de luiertjes, de lotion, de zinkzalf, het knuffeltje, de doekjes, het borsteltje en manicure setje alles is voor dit kleine meisje en niet voor de mama of voor een ander maar voor DÍT kleine meisje.

Jezus zei… “Zoals je geeft aan een van de kleinste, zo geef je aan Mij” … dat maakt echt vrij. “God vergeef mij. Ik was zo bitter en hard, zo egoïstisch in het niet voor haar willen maken, maar Heere ik bid U nu, wilt U over deze mama en haar baby’tje waken.”

Ik wil niet jaloers zijn, maar ben het best een beetje. Ik vind het soms echt moeilijk om echt te vragen om wat ik wil of nodig heb. Had ik maar meer van deze mama. Opeens realiseer ik me, het maakt me niet meer uit of ik ben gebruikt… Dat mijn hart op de juiste plaats terug is gezet, is een antwoord op gebed. Want elke keer als ik naar de taart keek had ik er geen vreugde over, en nu heb ik dat wel… Als ik het adres heb uitgevonden denk ik dat ik binnenkort maar eens ga drukken op die Kraambel! HAPPY!!! Luiertaart Delivery!!