Mijn baby voelde ik nog niet na de operatie

Deze blog is een vervolg op... Amy is alleenstaand en komt erachter dat ze al 19 weken zwanger is.

Twee dagen later moest ik weer onder het mes. Mijn temperatuur steeg lichtjes omhoog en ik bleef super veel pijn houden. Ze wilden niet weer een scan maken om te kijken, want de scan van twee dagen ervoor had al genoeg schade aangericht bij de baby. Dus moest ik nogmaals worden geopereerd worden, zodat ze konden kijken wat er van binnen aan de hand was.

Er lekte vocht en ik had abcessen. Ze verwijderden wat ze konden en er bleven nog abcessen achter waar ze niet bij konden. Hier kreeg ik antibiotica voor en m’n lichaam moest dat zelf opruimen. Ook kreeg ik een sonde, omdat ik al weken voor mijn opname (vanaf Kerst) weinig tot geen voeding binnen had gekregen.

Tot begin februari heb ik in het ziekenhuis gelegen. Het was een hel. Ik bleef pijn houden en ik kon niet eten. Ik kreeg morfine om de pijn te verzachten, maar ik was zo bang voor de injecties dat ik er niet om vroeg. Het voelde alsof ik dood ging van de pijn en dat zagen de verpleegkundigen. De anesthesist vertelde me dat ik een morfine pomp kon krijgen, waarmee ik dan zelf kon bepalen wanneer ik medicatie nodig had.

Mijn baby voelde ik nog niet, dus ik was de hele dag door bang dat hij niet meer leefde. Dus gebruikte ik de morfine pomp niet zoveel, waardoor ik pijn bleef houden.

Op een gegeven  moment was ik binnen week van 68 kilo naar 86 kilo gegaan. Ik hield zoveel vocht vast. Ik had geen stoelgang en plassen was ook minimaal. Vreselijk voelde ik me. Ik was mezelf niet. Ik herkende niks van mezelf. Ik dwong mezelf toch de morfine pomp meer te gebruiken. Zodat ik kon lopen. En dit heeft geholpen. Door het lopen moest ik naar de wc en ik heb bijna 24 uur om het kwartier op de wc gezeten om te plassen.

Na 2 dagen ging mijn gewicht langzaam omlaag. Ondertussen bleef het met de baby goed gaan. Met de kleine hierbinnen gaat alles gelukkig goed. Het was wel heel even heel eng, omdat de koorts bleef aanhouden. Er werd al gesproken over dat de baby eventueel met 24 weken geboren zou moeten worden... maar gelukkig ging het op tijd beter met me en bleef hij het goed doen in m’n buikje. En mijn liefde voor dit kindje groeide met de dag. Ik miste mijn andere 2 kinderen enorm. Die videobelde ik elke dag. Ik wilde ze niet op bezoek hebben in het ziekenhuis.

Toen mijn gewicht voldoende was gedaald en het meeste vocht mijn lichaam uit was, mocht ik naar huis. Want ik kon nu ook een half beschuitje op en dronk af en toe wat. Mijn lichaam / buik deed nog vreselijk veel pijn dus kreeg ik oxycodon en de sonde mee naar huis.

Thuis aangekomen stond er een ziekenhuisbed in de huiskamer, een verhoging in de wc en een douche kruk in de badkamer. Een keuken vol dozen sondevoeding en een zwart rugtasje dat ik vanaf die dag elke dag bij me moest dragen (met daarin de sonde pomp en voeding).

Wat was ik blij om weer thuis te zijn en m'n kinderen te kunnen zien. Maar wat had ik veel pijn. Het kleine beetje eten wat ik kon lukt niet meer en drinken ging ook slecht. Binnen een week was ik weer opgenomen.

De artsen wisten zich geen raad en deden niks anders dan observeren en stuurden mij na een week weer naar huis. Ik werd nog een keer opgenomen voor 4 dagen. Ondertussen deed bij alle controles de baby het wel heel goed.

En de laatste keer dat ik opgenomen werd was begin maart. Ik  had de hele dag zulke harde buiken dat ik dacht dat de bevalling gestart was. Dus ik belde in de avond naar de verlosafdeling. Ik was nog maar 29 weken zwanger en moest direct komen, zodat ze konden meten of ik weeën had.

Gelukkig waren het geen weeën, maar wat het wel was, was natuurlijk weer een raadsel. Op een gegeven moment bleef ik overgeven. Zo erg dat de slang van de sonde eruit gekotst werd. Ik heb toen 6 dagen zonder sonde  gezeten en viel 3.5 kilo af. Nadat m'n nieuwe sonde geplaatst was, gaat alles bergopwaarts. Ik kon steeds meer eten. Dit had ik sinds 22 januari gewoon nog geen dag gekund.

De diëtist met wie ik wekelijks telefonisch contact had, was net als ik super blij. De pijn was verdwenen. Al die tijd heeft mijn sonde verkeerd gezeten, waardoor ik na de operatie niet heb kunnen eten en pijn bleef houden. Sinds vandaag 30 maart is mijn sonde eruit en kan ik hopelijk gaan genieten van de laatste weken van mijn zwangerschap.

De zwangerschap waar ik nu inmiddels  helemaal gelukkig mee ben. Alles wat je nodig hebt voor de eerste periode heb ik inmiddels in huis. Zijn bedje staat en de kleertjes zijn gewassen en gestreken. De kinderen en ik kunnen niet wachten tot het veilig genoeg is voor de kleine man om geboren te worden.