Earth has NO sorrow that Heaven cannot Heal

Nog twee weekjes, dan mag ik met zwangerschapsverlof. Met gemengde gevoelens, omdat ik de kinderen op school zo zeer ga missen, kijk ik er tegelijkertijd ook echt naar uit. Onze kleine Baby G komt eraan. Als de tijd maar niet zó langzaam zal gaan, dat die laatste weekjes nog een eeuwigheid zullen duren.

Ha, hou ik mijzelf voor de gek, sinds wanneer gaat de tijd langzaam met twee kids! Ik kom elke dag tijd tekort lijkt het wel. En toch, toch ben ik de afgelopen dagen zo moe geweest, dat ik bij het voorlezen van de kinderen tussen 19.00 en 20.00 uur, al knikkebollend luisterde hoe de oudste het verhaal verder voorlas, omdat ik alvast naar dromenland onderweg was.

Heerlijk deze tijd van het jaar, vooral met sloffen aan, warme thee, kaarsjes en lekker dicht bij de verwarming of elkaar. Zo zag mijn lievelingsdag eruit in mijn dagdroom plaatje. De afgelopen twee maanden stonden alleen in het teken van een baan vinden, om niet te schrijven, leken daar wel door opgeslokt te worden.

Sinds mijn man zijn verblijfsvergunning heeft gekregen, was ik er elke dag mee bezig. Toen dacht ik, dit is madness, gekkenwerk. En de balans die we uiteindelijk vonden was, met alle advertenties van de week en weekendkrant, met alle eventuele job opportunities in onze inbox, de maandagochtend zo te plannen als dé dag en het moment dat we álles gaan doen.

Bellen, schrijven, mailen, afspraken plannen voor sollicitaties waar hij al is uitgenodigd, etcetera. Zodoende ons deel dan gedaan hebbende op maandag, konden we in relatief rust dan kijken, vertrouwen, hoe de rest van de week zich ontvouwde / ontwikkelde.

En vanmorgen, vanmorgen zei ik tegen mijn man: “Weet je wat, 100 keer kunnen we nee horen, maar er gaat een keer een ja komen, laten we niet te snel opgeven. Weet je, ik geloof oprecht dat op het moment dat als ik met zwangerschapsverlof ga, jij zult beginnen. Het is dan precies wat we nodig hebben.” Nu past hij namelijk op onze kleine tweejarige terwijl ik werk… en als hij nu al een baan zou hebben, waar zouden we dan heen moeten met onze uk?

Om het zacht uit te drukken. Ik zag mijn man gefrustreerd, ja bijna depressief, raken bij elke nee die hij hoorde, of deur die gesloten bleef, en onbewust dit op de kinderen en mij afreageren… VRESELIJK, wat een maanden… Wat een weken… Ik kan huilen terwijl ik het schrijf. Zo wil ik niet leven! En zeker niet nu nu ik zwanger ben!

Om de druk nog extra op te voeren, zo leek het, kregen we opeens geen zorgtoeslag meer. Omdat, zo vertelde ons de brief van de belastingdienst afdeling toeslagen, we onrechtmatig zorgtoeslag hadden gekregen. En dus hadden we een, ons helemaal onbewuste, schuld opgebouwd die eerst maar geïncasseerd moest worden. Wauw! We hadden het al niet breed, en dus genoeg zorgen, en nu, nu nog eens dubbel…

Natuurlijk dienden we eerst maar een bezwaarschrift in en ons werd aangeraden naar de SVB te schrijven en een bevestiging wet langdurige zorg aan te vragen. De beslissing zou 8 weken duren, maar viel, na nog een aanlevering van een aantal ontbrekende documenten, al veel eerder dan die 8 weken op de stoep.

En ja hoor, zoals wij al tegen de belastingdienst verteld hadden, viel nu ook de officiële beslissing van SVB. Sinds februari verblijft u rechtmatig in Nederland meneer, en sinds februari bent u dus verplicht om een basis verzekering te hebben, welke wij gelukkig, bij Pro Life, hadden en hebben, en dus heeft u recht op zorgtoeslag meneer.

Wij opnieuw weer een bezwaarschrift ingediend… Ondertussen zijn 3 maanden voorbij en hebben we 3 maanden geen zorgtoeslag gekregen en nu moeten we wachten tot onze brief in behandeling is genomen… Hoelang gaat het duren? Geen idee…

Nou daar kunnen we wat mee, maar niet heus… Er is dit prachtige lied van For King & Country en Dolly Parton, en de lyrics zingen; “God only knows, what you’ve been through, God only knows what they say about you. God only knows, the real you, there’s a kind of love that God only knows.” En als ik niet, de praktische wonderen van God’s verzorging wekelijks zou ervaren, door de mensen om ons heen, en mijn hart en huis niet steeds zou vullen met zingen en muziek, weet ik niet hoe gefrustreerd ik ook misschien wel zou raken, maar nu, nu viel mijn oog op een kaart welke ik recent gekregen had met de woorden: “Zij die alles in God’s Hand leggen, zullen God’s Hand in alles zien…”

Ik kon niet meer de afgelopen week en merkte hoe ik de tranen op mijn kussensloop voelde vallen, toen mijn man zijn rug in bed boos naar me toekeerde. “Here, we hebben U nodig, meer als ooit tevoren. Wilt U ons alstUblieft helpen? We hebben nog helemaal niets voor baby G, en baby G komt al over twee maanden. Here help mijn man, Here de koelkast is leeg, ik heb meer rekeningen dan dat ik inkomen heb.

Heer, ik wil niet alleen maar tweedehands kleertjes voor het baby’tje hebben. Het is ons eerste kleine meisje, denken wij, en ik verlang naar roze kleertjes Heer. Here, ik heb alles weggegeven, en dit was misschien dom zoals veel mensen om mij heen zeggen, maar Here ik heb het weggegeven, omdat ik een nood bij een ander zag, en zo of zo, heeft alles nu al een ander baby’tje mogen dienen en een andere familie mogen helpen, in ieder geval in de hele periode dat ik het niet nodig had en bovendien had het hier anders maar op zolder gestaan. Ik heb nu Uw hulp nodig Here…” En zo legde ik écht elke nood en ook élke wens in Zijn Handen…

Fast Forward naar vandaag. (Nog geen week later!) Mijn man had een sollicitatiegesprek om 9 uur. En omdat hij om 11 uur nog steeds in het sollicitatiegesprek zat en omdat ik om 12 uur op school moest zijn en we nog terug naar huis moesten rijden, ben ik ook maar voorzichtig naar binnen gegaan. De tranen kon ik niet bedwingen toen ik een contract op de tafel zag liggen en mijn man een pen in zijn hand zag hebben.

De werkgever, die ons (ons zoontje en mij door de deur) gadesloeg, wenkte door het raam: “Kom maar.” Ik wilde niet storen, maar we moesten ook terug. Hij zei dat het niet gaf en dat ik juist op het goede moment daar was en kon helpen de laatste details in het Nederlands in te vullen…

En toen hoorde en zag ik het, ik zag geen nieuwe werkgever, maar ik hoorde een man van God, een brother in Christ Jesus… Mijn man en hij hadden een klik, en ja, mijn man heeft een baan nodig en ja, hij zocht een timmerman, maar hier was zoveel meer aan de hand. Hier zagen wij God’s Hand…

Het is veel te persoonlijk om hier allemaal nu zo neer te schrijven, maar maandag, maandag mag mijn man beginnen… En ik kan alleen maar God Danken, Knielen en ZINGEN!!! As for me and My House, we will Serve You Lord, Lifting holy hands in worship, we will not bow down to the gods of men, we will worship the God of Israel. You are Holy, Holy, There is no one else like You!

De hele weg naar huis, luisterend naar de details van het gesprek, welke mijn man nu vol vreugde vertelde, heb ik gehuild. Zo een last, opeens weggevallen, zo een antwoord op gebed. Zo dankbaar om mijn man weer ‘normaal’ te zien. En precies zo is het. Ik ga met zwangerschapsverlof en mijn man begint. God only knew how much we needed this. De auto naast het huis geparkeerd hebbende lopen we door de achterdeur door de poort alwaar een grote doos aan de keukendeur staat… met een HAGELNIEUWE KINDERWAGEN!!!

Hoe dan?

Onze Omie en vriendin, had het op haar hart gekregen om een kinderwagen te geven… en oh wat is tie mooi… met échte luchtbanden, precies zoals we gebeden hadden. Dank U Here God voor de kinderwagen, Dank U Here God voor de mensen om ons heen.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, Earth has no sorrow that Heaven cannot Heal… and God, God is Practical and Real. Mag ook jij/u alles in Zijn Hand leggen en Zijn Hand in alles zien. I pray for you, that you will see His Mighty Hand too and that when you cannot see His hand, that you will trust His Heart… Lots of Love, from my heart to yours.