Daddy Knows, er komt een BRUSJE

“Does Daddy know?” (Weet papa het?), vraagt mijn lieve 8 jarige vorige week in de boekenwinkel. Ik was eigenlijk op zoek naar een cadeautje voor een collega… Zochten de jongetjes, voor zichzelf, een prachtig boek uit met de titel ‘Hoe groot is de baby?’ Ik liet het ze gauw terugleggen. Ik had geen idee… Waar kwam hun idee opeens vandaan?

Fast Forward naar vandaag, een positieve zwangerschapstest en volle week later, leek het me een super leuk idee, dit bewuste boek voor ze te kopen en het ze, samen met mijn man, te geven… want: “Ja lieverdjes, er komt een BRUSJE!” Zoals Nijntje zegt: “Een BRUSJE, een Broertje of een Zusje.”

Mijn plan om mijn man, het nieuws te vertellen op zijn verjaardag… 16 juni… mmm, dat ging niet door. Ik kon het niet voor me houden. 1,6 uur was echt véél té lang om dit geheim alleen te dragen als je in hetzelfde huis woont. Ondertussen had ik het onze Omie al verteld, maar terwijl ik buiten was dacht ik opeens: “Wat als ik het ineens heel warm krijg en ik me op straat dan niet lekker voel. Dan moet ik mijn man kunnen bellen en vragen of hij mijn kilo’s appels en sinaasappels, van de groenteboer, komt mee helpen dragen.”

Natuurlijk was dit een waardeloos excuus om heerlijk snel naar huis te gaan en hem ALLES te vertellen! Zo grappig, een uur heeft hij al mijn verhalen aangehoord, alle rozenblaadjes bekeken, de foto van de blauwe hemel en ROZE wolken en zei toen heel droog: “Are you telling me you are pregnant?” (Vertel je me nu dat je in verwachting bent?) TE GRAPPIG!!!

Ik moest natuurlijk huilen en zei dat ik eigenlijk wilde wachten tot zijn verjaardag. Waarop hij lachend antwoordde of ik echt dacht dat ik dat ging redden? En dat in plaats daarvan ik waarschijnlijk al wel 16 mensen op de hoogte had gesteld? “Ahum ja bijna,” moest ik blozend toegeven… “als je de IK BEN ZWANGER bloglezers meetelt.”

“Wat als het misgaat?”, vroeg een dierbare vriendin. Wat ik eigenlijk zo een fearful question vind. Een vraag waar angst van uit gaat. Ik begrijp het, hou me ten goede. Ik heb, in het verleden, ook twee miskramen gehad. Maar hoe fijn is het ook als je écht kunt delen, met anderen die om je heen staan. Een baby is een baby van het begin af aan, ook en juist dan, als het soms helemaal mis kan gaan.

“Hoe doen we dit in Nederland?” vroegen wij aan een ander. Zoveel vragen die er opeens komen…en OH WAT DUREN 9 MAANDEN LANG!!!

’s Avonds in bed hadden we het erover. In Nederland wacht je dus 3 maanden met het vertellen, zodat ‘je anderen niet teleur hoeft te stellen als je een miskraam hebt?’ Bij ons in het Caribisch Gebied vertel je het gelijk.

Vaak is ook de naam van het kindje al bekend, voordat überhaupt een 20 weken echo is uitgevoerd en het geslacht bekend is. Ultrasounds, zijn zoiets luxe dat die alleen als het nodig is worden ingezet, en misschien dan ook worden gebruikt ter laatste controle voor de bevalling. Verder vertrouwen vrouwen (en hun mannen) eigenlijk gewoon op God.

Hoe mooi, ik moet denken aan de oudste die vroeg: “Does Daddy Know?” Ik bracht mijn twee jongetjes naar bed eerder die avond en na het voorlezen en gebed, de Here God dankte voor de dag en Hem om bescherming vroegen voor de nacht, vroeg de oudste zachtjes: “Does Daddy Know?” Ik vroeg: “Wat bedoel je?” “Well, that a baby is coming. I know already mom.”

Ik zei natuurlijk: “Ja lieverd, hij weet het, maar we willen het graag samen aan jullie vertellen en we hebben ook een cadeautje voor jullie.” Zijn antwoord: “I know mom, the book, from the bookstore.” ???

Terwijl ik mijn blog nu schrijf denk ik… Dit is een vraag die we ons allemaal kunnen stellen. En misschien ook wel al gevraagd hebben. Does Daddy Know? Dan niet doelende op onze echtgenoot, of partner, of vriend, de vader van onze baby, maar op ALMIGHTY GOD, Almachtig God.

Ik weet nog toen ik, in het verleden, opgenomen werd voor een dreigende miskraam, wat uiteindelijk een definitieve miskraam werd, dat ik God vroeg “Heer wat gaat U doen?”

Diezelfde nacht had ik een droom dat ik samen met één van mijn vriendinnen knielend op de grond zat (ondenkbaar, want ik was in de Caribbean en zij in Germany). Samen zaten we thee te drinken en samen waren we aan het huilen en ik vertelde haar in mijn droom: “Mel op jouw verjaardag heb ik mijn kindje verloren?” Het was zo raar toen ik wakker werd.

Ik had geen idee wanneer haar verjaardag was en ook had ik geen verjaardagskalender meegenomen bij mijn onverwachte ziekenhuis opname. Toen ik mijn man bij het middag bezoek alles vertelde vroeg ik of hij op de kalender kon kijken wanneer Mel jarig was. Hij belde me bij thuiskomst op en zei: "Ze is 21 maart jarig…” Dat duurde nog drie dagen en daadwerkelijk verloor ik ons kindje op die bewuste datum, drie dagen na de droom.

DADDY KNOWS!!! Ook al weten wij het niet. Hij weet het. Dat troost misschien niet, maar ik vond troost in die wetenschap dat Hij ook een kind verloor. Zijn enig geboren zoon… om de wereld te redden… Het staat geschreven: Want God houdt zoveel van de mensen, dat Hij Zijn enige Zoon aan hen heeft gegeven. Iedereen die in Hem gelooft, zal niet verloren gaan, maar zal het eeuwige leven hebben.

Voor diegene die niet geloven, zoals ik zelf ook vroeger, is dit (misschien nu nog) een Mysterie. Eigenlijk hou ik niet zo van het woord ‘geloven’. Ik weet dat God wil dat we WETEN. Dat we Hem kennen. En dat we Hem ALLES mogen vragen. En tegelijkertijd is Hij Absoluut geen Sinterklaas of Kerst Man. Maar Hij is wel God die Alles kan! Mijn man, zegt altijd over het woord Manuel, en zijn Latijnse Origine, hoe het betekent, Mind of The Maker en Handboek.

Ik moet gelijk denken aan het Woord wat geschreven staat in Jeremia 29:11, in de Bijbel, het beste Handboek wat ik ooit gelezen heb als het gaat over Leven en Zwangerschappen. “Want Ik weet wat Mijn plannen voor jullie zijn”, zegt de Heer. “Ik heb mooie plannen voor jullie. Plannen vol vrede, niet vol ellende. Want Ik heb een Hoopvolle toekomst voor jullie.” En vers 12 vervolgt… “Dan zullen jullie Mij aanbidden. Jullie zullen naar Mij toekomen en tot Mij bidden en Ik zal naar jullie luisteren.”

Hij weet, niet ik, wat Zijn gedachten over ons en voor ons zijn. DADDY KNOWS! En soms… als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, weet ik dat de wens om zwanger te raken soms ook als een God kan zijn… en we kijken naar de gaven, maar niet meer naar de Gever Zelf. Dat mogen we omkeren. De Bijbel weer gaan openen in dit Land en van Hem leren. Oh hoezeer wens, ja bid en verlang ik, dat een ieder die dit leest, die waar dan ook door heen gaat, mag weten dat zij niet alleen staat… en dat DADDY KNOWS!!!