Happy Tag der Schwangere lieve mama en een héél klein liefje

De 20 weken Echo! EINDELIJK! De Grote Dag dat ik naar de 20 weken echo mag!

Zenuwslopend tegelijkertijd. Wat nu als ze iets vinden? Is alles wel goed met de baby? Wat wordt het? We denken een meisje. We hadden allebei een droom(!) drie weken apart van elkaar. Ik had de droom in mijn dagboek geschreven. Simpelweg zeggend: “God, speak to my husband too please and give us unity about the name of our baby.” (God spreekt u ook tot mijn man alstublieft en geef ons eenheid over de naam van onze baby.)

En manlief kwam een paar weken later aan de ontbijt tafel en zei: “I had a dream, we are having a babygirl and her name is …” Mijn oren klapperden, precies dezelfde naam! Ik rende naar boven naar mijn nachtkastje, pakte mijn dagboek eruit, rende terug naar beneden, terugbladerend naar de nacht van mijn droom en zei: “He gave me the exact same name babe. I LOVE GOD and how He does things!”

Gauw liet ik hem mijn dagboek zien… Zo mooi. Zo’n kostbaar moment. En dus noemen we de baby, binnen ons gezin, nu al little baby G. Maar we moeten officieel nog wachten tot de 20 weken echo, of tot februari.

Nog 20 weken te gaan! We zijn op de helft, ik dacht dat deze dag nooit zou aanbreken.

Oma komt oppassen op de kleine, de oudste is naar school, en wij zijn op weg. Heerlijk, even samen, met elkaar en voor de nieuwe baby. We moeten een halfuur rijden voor we bij het Centrum zijn alwaar het onderzoek plaats gaat vinden en zijn vroeg genoeg om nog even te wandelen in de mooie bosrijke omgeving.

Ik durf geen water te drinken, bang dat ik moet plassen en tegelijkertijd weet ik dat mijn blaas vol moet zijn voor het onderzoek. Daar had ik nog een extra mail over gehad. Mijn waterfles is in mijn tas, maar die, zo heb ik me voorgenomen, drink ik leeg in de wachtkamer. Waaa, wat maak ik me druk om niets. Het is tijd. We gaan naar binnen en mogen gelijk doorlopen… oh ik moet echt lachen als ik eraan terugdenk.

De echoscopiste (noem ik haar zo?) praat eerst Nederlands met mij. En dan opeens uit het niets (terwijl we al gevraagd hadden of ze het gesprek in het Engels zou kunnen voeren, zodat ik niet hoef te vertalen, wat ze nog niet nodig achtte, omdat de vragenlijst aan de moeder gericht is), dan switcht ze ineens volkomen naar het Engels en vertelt me: “You are too fat!”

Dat ze niet weet of we door mijn layer of fat (mijn laag vet) de baby wel kunnen zien. En ik geloof mijn oren niet. Alles doet ze in het Nederlands en dit lijkt ze echt heel kleurrijk te illustreren, voor mijn man, in het Engels. Ik voel me ter plekke totaal vernederd voor mijn eigen man, maar ben met zo’n stomheid geslagen dat ik alleen maar kan denken: “Wat denkt ze? Dat mijn man dat niet weet? Dat we deze baby ‘gemaakt’ hebben toen ik maatje 36 had in plaats van 46 en dat ik kleding aanhad?”

“FATHER HELP ME!”, stuur ik een stille hulpkreet naar de hemel! “Heer, ben ik nou gek en onzeker? Of hoor ik het goed?” Ze lijkt er plezier in te hebben en zegt nog dat ik mijn vetrol glad moet trekken, zodat ze wat kan zien. Ook in het Engels. Ik proest het bijna uit, en volg, met stomheid geslagen, haar instructies op, maar denk van binnen, waar ben ik geland?! In het “U bent te dik conviction (overtuiging) center” Oh my!

Ondertussen zit ze, met haar veel te korte mini rok, ik zie namelijk haar roze ondergoed, en benen wijd, naast de tafel waarop ik lig en ik kan haar wel slaan! Ik ben toch echt niet op mijn mondje gevallen, maar ik weet nu gewoon niet wat te zeggen. I simply would really like to hit her. (Ik zou haar het liefste slaan.) Het is werkelijk de enige gedachte die bij me opkomt. Ik ben zelf verbaasd over de gedachte die bij me opkomt, maar ik denk het echt.

Ik keek zo uit naar deze dag, nu wil ik het liefst wegrennen. Het onderzoek begint en ze doet me zo zeer en blijft me (in het Engels) vertellen hoe het vet in de weg zit bij het zien van de baby. Ik zeg haar dat ik begrijp dat de speklaag die ik heb, niet helpt, maar dat ik er toch echt nu helaas niets aan kan veranderen. Bovendien zien we de baby ondertussen PRACHTIG! Alleen, los van het probleem ik en mijn speklaag, is onze kleine baby erg beweeglijk en keert continue met de billetjes naar haar toe.

Ik moet vanbinnen lachen, alsof de baby precies hoort wat er hier gaande is en zegt: “Ik zal u eens even een poepie laten ruiken! Mijn mama, zo aanspreken en vernederen voor mijn papa, dat gaat helemaal niet!” Hoe meer de baby beweegt, hoe harder zij op mijn buik drukt en dan gil ik het uit. Ik heb een erg hoge pijngrens, toch overschrijdt ze die nu.

“U doet me meer zeer, dan welke wee die ik ooit gehad heb in mijn hele leven”, zeg ik nu: “Ik kan niet meer.” “U moet gewoon ontspannen”, zegt ze… “Ontspannen? Hier bij u?” wil ik uitgillen. Maar in plaats daarvan concentreer ik me op mijn ademhaling, vraag mijn man zijn hand op mijn schouder te leggen. Ik moet ja mijn speklaag vasthouden, dus ik kan zijn hand niet pakken en ik hoor hoe mijn man zegt: “I do not understand the problem, I see the entire baby, however most of all I see the spine.” Vertaald: “Ik begrijp het probleem niet, ik zie de hele baby, het meeste echter wat ik zie is de ruggengraat van de baby.”

En terwijl hij dat zegt laat ze los en zegt dan in het Nederlands dat ook ik mijn buik mag loslaten. Ik kan weer ademen, en vanaf dat moment doet ze me geen zeer meer. Een verschil tussen dag en nacht. “Ja dat komt omdat u nu ontspant”, zegt ze. Ik voel niet eens de behoefte om te reageren, mijn speklaag is nog steeds dezelfde, maar ik hou deze niet meer vast en zij doet me geen pijn meer.

Ze voert het hele onderzoek verder vredig uit en deelt ons mede dat alles er prachtig uitziet. De placenta ligt voor en de kleine baby zijn of haar navelstreng ligt tussen de beentjes en door het continue wegduiken van de baby en het kleine kontje kerend naar het beeldscherm, kunnen we vandaag nog niet zien wat het wordt…

We kunnen hiervoor een nieuwe afspraak maken, maar we bedanken heel hartelijk! “No madam, thank you for the offer, but NO THANKS!” hoor ik mijn man zeggen, terwijl ik mijn kleding weer naar behoren aantrek. (Nee mevrouw, dank u dat u het aanbiedt maar, nee dank u.) Ik ben mijn man zó dankbaar!

Het maakt ons niets uit. Wij krijgen een… HELE LIEVE BABY! Gelukkig en dankbaar lopen we naar buiten. Mijn buik voelt aan alsof ik er kersverse schaafwonden op heb zitten, alsof ze heeft zitten wroeten in elke zwangerschapsstriem die er al op mijn buik was, van mijn vorige twee zwangerschappen. Ik zou nu niets liever willen dan een hele tube van mijn favoriete avocado bodylotion op mijn buik smeren. Gewoon weg NU.

We lopen terug door het bos richting auto en zijn zo blij. Alles, wat zichtbaar was, ziet er goed uit. Ons kleintje groeit goed, heeft wat lange benen, is aan de grote kant, net als de twee grote broers en bovendien is ons kleintje heel erg alert en gevoelig voor omstandigheden van buiten. De oortjes moeten dus nu al goed functioneren, concluderen we lachend, en hij of zij is twee paar handen op (en in) één buik met mama. Heerlijk! We houden van ons kleine liefje! Dank U God voor dit kleine wonder wat U aan ons toevertrouwt en wat U al kent.

We gaan naar huis waar oma vol spanning op ons wacht met de jongste en inmiddels ook de oudste die thuis van school is gekomen. “Alles zag er mooi uit bij de echoscopiste vandaag, maar wat het wordt blijft nog even de vraag, Helaas weten wij het nog niet, maar God is het die de kleine lieve baby al wel helemaal ziet.” We genieten samen van de lunch en spannende momenten.

’s Avonds in bed, terugdenkend aan de dag, moet ik denken aan de naderende 1e oktober. Twee jaar geleden ontdekte ik dat onze Duitse buren de “Tag der Schwangere” officieel in het leven geroepen hebben! Zou het niet heerlijk zijn om hier ook wat in Nederland mee te doen?! Simpelweg om elke zwangere vrouw te eren. Of nu dik of dun, met perfecte of imperfecte omstandigheden. Arm of Rijk. Jong of Oud! Gewoon ELKE ZWANGERE!!! Het is ongelooflijk wat een zwangere mami haar lichaam allemaal doet in ‘the making of’ een unieke kleine baby!

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend,
Als jij vandaag zwanger bent! Dan wil ik jou vandaag eren!
Je hoeft niet perfect te zijn, het leven is er om te leren.
GENIET met volle teugen lieve mama, van dit kleine wonder in the making, going on inside of you!
En weet dat JIJZELF, lieve Mama, that you are so IMMENSELY LOVED TOO!!!
Je bent zo geliefd. Zo waardevol, zo mooi, JUIST NU, zoals je bent, of deze zwangerschap nu is gepland of ongepland. Een baby is een kostbaar geschenk en géén toeval van de natuur.

Een baby is geen last en ook niet duur. Ofwel, dat laatste is niet helemaal waar, jij en je baby zijn ONBETAALBAAR! En natuurlijk komen er kosten kijken bij een nieuwe baby. Maar focus niet op financiën lieve mama, want dan sla je de plank mis. Gooi je zorgen overboord! Weet dat je Hemelse Vader je hoort!
Hij zorgt voor de vogels, Hij zorgt voor jouw kleine baby en voor jou! Hij houdt van jou!
Mag de kleine wereldburger in je buik, groeien, gezond en gelukkig en gezegend en blij.
Mag je altijd ervaren, God die ook jou maakte, is nabij!

Happy Tag der Schwangere lieve mama!!!