Worden het straks roze of blauwe muisjes?

Als het maar gezond is, horen wij geregeld om ons heen. En natuurlijk is dat ook de grootste wens van ons. Maar nieuwsgierigheid naar het geslacht, dat zit er zeker ook. Grappig dat iedereen hier een (voor)gevoel bij heeft en het graag uitspreekt. Ik denk echt een jongetje of wij denken een meisje, horen we om ons heen. Wat zou het zijn? Mijn voorgevoel zegt een meisje. Een pretecho gaat ons vertellen wat het wordt. Spannend!

Door de bloedingen en het hematoom hebben we al heel wat echo’s achter de rug. Beter gezegd, ik heb al veel echo’s achter de rug. Doordat de echo’s een medische oorzaak hadden vonden ze in het ziekenhuis plaats en daar mag mijn partner niet mee. Ondanks het geweldig was om onze mini op beeld te zien, was er ook veel spanning.

Soms durfde ik niet eens naar het scherm te kijken, totdat ik hoorde “ik zie een mooi hartje”. Voorzichtig draaide ik dan mijn hoofd richting scherm en kon het dan maar moeilijk geloven. Een mooi beweeglijk kindje met kloppend hartje. Vanaf dat moment kon ik weer ademen en meekijken in mijn buik. Met een uitgeprinte foto naar buiten stappen, zijn geweldige geluksmomenten.

Maar dan nu een echo voor de lol. Een pretecho samen met mijn partner bij de verloskundige om te kijken of we jongen of meisje krijgen. De 5 minuten in de wachtkamer moeten zitten, brengt mijn lichaam al snel in de stress stand van de aflopen tijd. Vreselijk die wachtmomenten wanneer de spanning hoog is en ik in onzekerheid zat. Nu bij de verloskundige blijkt dit toch flink zijn sporen te hebben achtergelaten. Maar gelukkig, we zijn snel aan de beurt.

De echo is opgewarmd en ik mag op het bed liggen. Mijn hart klopt in mijn keel, ik accepteer het maar even. De echoscopist vraagt of ik iets meer haar kant op wil schuiven. Daarna maak ik mijn buik bloot en gaat het licht aan. Mijn partner eigenlijk aan mijn zij en samen kijken we naar het scherm waar al snel een bewegelijke mini op verschijnt. Onze mini. Druk aan het doen en bewegen. We moeten er met zijn allen om lachen en ik voel de spanning langzaam weg glijden.

Tijdens de echo wordt verteld wat er op beeld verschijnt en ik merk te genieten. En dan het moment waarvoor we kwamen. Op beeld verschijnt de onderkant van ons kindje. Ook hier is voor de echo gevraagd: “Wat denken jullie?” Mijn partner spreekt zijn gedachten naar een jongen uit en ik mijn voorgevoel voor een meisje. Het beeld wordt stilgezet op een beeld tussen de beentjes en vervolgens zegt de echoscopiste wat ze ziet. Een meisje. We krijgen een dochter. Hoe mooi!

Naast mij zie ik iemand even slikken. Mijn partner had toch een beetje zijn hoop op een jongetje gezet. “Het wordt een meidenhuis lief”, zeg ik. En al snel moeten we er samen om lachen. De echoscopist bekijkt het voor de zekerheid nog eens van een andere kant, maar nee, het is echt een meisje en we zijn er heel gelukkig mee.