Het geslacht van je baby. Een verrassing of niet?

Toen ik in verwachting was van onze eerste waren we al zo in de zevende hemel dat het ons eigenlijk niet uitmaakte of het een jongen of een meisje zou worden. We hadden besloten het niet te willen weten.

Toen ze bij echo iets verontrustends zagen -vreselijk moment was dat- moest ik een vruchtwaterpunctie om te kijken of hun zorgen terecht waren. We waren volledig in de rats. We waren zo blij dat er een baby’tje aankwam en ineens zaten we in het ziekenhuis en moesten we dagen afwachten of alles oké was.

Op de dag van de uitslag nam een goede vriendin mij mee om me af te leiden. Ik kon natuurlijk alleen maar naar mij telefoon kijken, maar door haar gezelligheid wist ik het een beetje te vergeten. Totdat het telefoontje kwam ‘ALLES WAS GOED’.

Ik kon het bijna niet geloven, sprong tien gaten in de lucht en als ik de persoon aan de telefoon had kunnen zoenen, dan had ik dat gedaan. Haar volgende vraag was of ik het geslacht wilde weten. Ineens voelde het als een cadeautje na deze stressvolle dagen. Dus ja, kom maar op. Ik belde mijn man met het beste nieuws ooit, dat de baby gezond was én vertelde hem dat we een zoon kregen. Wat een feest.

De volgende zwangerschap hoopte ik stiekem op een dochter. Van sommige mensen mag je dat soort dingen niet hardop zeggen, maar dat leek me fantastisch, van beide smaken wat.

Ik -de ongeduldigste van de aardbodem- zat weer veel te vroeg bij babyworld om een echo te laten maken. Hoe erg ze ook haar best deed, ze kon het niet zien. Ik mocht een paar dagen later terug komen en toen dacht ze een jongetje te zien, maar weer niet 100% zekerheid.

Toen ik (samen met mijn man die natuurlijk mee moest van mij en het allemaal een beetje onzin vond) voor de derde keer daar zat wist ze het zeker: een meisje. Wat een feest, een jongen en een meisje.

Bij de derde zwangerschap leek het me leuk om het geslacht niet te weten. Het maakte nu al helemaal niks meer uit en ik had alle kleuren in huis.

Deze beslissing past totaal niet bij mijn ongeduldige karakter. Urenlang zat ik op internet teksten te googlen als ‘misselijk meisje?’, ‘puntbuik jongen’, ‘Nub theorie’ en de Chinese horoscoop kende ik uit mijn hoofd, waarna ik weer teksten gingen googlen ‘Chinese horoscoop betrouwbaar?’.

Ook mijn verloskundige heeft het moeten verduren. Ik had ergens gelezen dat de hartslag van de baby wat zegt over het geslacht. Iedere controle was ik obsessief bezig met de hartslag en belde ik mijn vriendinnen wat zij dachten van de uitslag.

Mijn man vroeg zich af (na de zoveelste keer dat ik er over begon) waarom ik het niet gewoon bij de echo vroeg, dan had ik toch duidelijkheid. Maar nee, ik moest mijn ongeduldige kant een beetje proberen onder controle te houden en stiekem ging ik uit van een meisje, dat voelde zo.

En ja hoor, weer een meisje! Wel handig dat haar babykamertje blauw was en nu alle blauwe kleren van de roze mocht sorteren in mijn kraamtijd, daar had ik hiervoor weken de tijd voor gehad, maar ach.

Bij nummer vier werd ons de keuze niet eens gegeven of we wel of niet het geslacht wilden weten. Ik had met 10 weken een echo en mijn oudste dochter was mee.

De man die de echo maakte zei zonder iets te vragen dat mijn dochter een broertje kreeg. Oké, dat was duidelijk en natuurlijk waanzinnig leuk. Twee jongens en twee meisjes, wie had dat kunnen bedenken.

Dit keer kon ik alle blauwe spullen van 8 jaar terug weer boven water halen en de roze spullen werden weer ver weg gestopt. Mochten we ooit nog een vijfde kindje krijgen, dan gaan we weer voor de verrassing!