Opvoeden zonder gender stereotypen, lukt dat?

De meest gestelde vraag aan aanstaande ouders is: “Weten jullie al wat het wordt?” Voor veel koppels is het vanzelfsprekend om rond de 16 weken een echo te doen om het geslacht van de baby te horen te komen. Toen ik zwanger werd, hebben wij er natuurlijk ook over gepraat hoe wij met dit onderwerp om willen gaan. Vandaag de dag is er immers niet slechts de echo en ga je in het roze of in het blauw shoppen, maar ga je ook nog een gender reveal organiseren om in de aanwezigheid van je naasten het geslacht te onthullen.

Bij mijn eerste dochter heeft de verloskundige mij al vroeg in de zwangerschap verteld dat ik een meisje zou krijgen. Voor mij was dat geen verrassing. Ik was al ervan overtuigd dat het een meisje zou worden en het was toch alleen maar een bevestiging voor mij. Van begin af aan heb ik niet slechts roze kleren gekocht en ook haar kamer heb ik niet met prinsesjes ingericht. Toch was het duidelijk dat zij een meisje was. Want ook al wilde ik graag alles een beetje neutraal houden, van alle kanten kwamen de roze cadeaus. En hoe ouder ze werd, hoe erger.

Ik wilde haar graag de mogelijkheid geven om zonder gender stereotypen op te groeien. Voor mij zijn poppen niet alleen voor meisjes en elk kind, onafhankelijk van zijn geslacht, zou in de buitenlucht mogen tobben en lekker vies mogen worden. Alleen: ik heb geen rekening gehouden met onze omgeving. Heb ik het vermeden om haar meisjesachtig speelgoed te geven: die kwam zeker van vrienden en/of familie.

Bijvoorbeeld alles van het merk Topmodels. Ik vind Topmodels een verkeerd beeld weergeven van hoe een meisje eruit zou moeten zien en in dit geval heb ik haar zelfs verboden haar zakgeld eraan uit te geven. Tot een oom op bezoek kwam met kleurplaten van juist dit merk. Het was goed bedoeld en ik wilde haar zeker niet haar cadeau afpakken, dus zo kwamen stap voor stap vrouwonvriendelijk speelgoed in haar kamer terecht.

Ben ik er boos om dat mijn poging misging om mijn dochter zonder druk betreffend specifieke genderrollen op te voeden? Eigenlijk niet. Ja, ze is door en door een meisje. Is er een spinnetje, roept ze naar mijn man om die weg te laten halen. Ze heeft geen idee hoe zij een lekke fietsband moet repareren en is zij samen met haar vriendinnen, dan klinkt ze als elke 14 jarige puber.

Maar ze is gewoon ook een super lief mens. Zij plaatst mensen niet in hokjes, is aardig tegen iedereen en geeft iedereen een kans als die maar aardig doet. Voor haar is het vanzelfsprekend dat er veel verschillende mensen zijn die verschillende keuzes maken. Dat is wat ik wilde bereiken en het maakt niet uit dat zij meer het type zorgzame vrouw gaat worden, die graag met kinderen wil gaan werken.

Toch blijft het belangrijk voor mij ook haar bewust te maken over de man/vrouw verhoudingen in onze maatschappij en dat stereotypen voor zowel vrouwen als ook mannen bedrukkend kunnen zijn. En dit vinden wij ook voor het nieuwe kindje belangrijk. Mijn dochter heeft zelf de keuze gemaakt om zo te zijn hoe zij nu is – juist omdat zij de vrijheid had en deze keuzevrijheid moet ook de baby krijgen.

Omdat ik me er zelf bewust ben over hoe in onze vriendenkring en familie nog steeds wordt gesproken over wat een jongen/meisje zou moeten dragen, met wat het zou moeten spelen of hoe het zich zou moeten gedragen, willen wij de kans grijpen om met hen erover te praten dat wij een zo neutrale opvoeding als mogelijk nastreven.

Daarom willen wij het geslacht van de baby nog niet weten. Niet omdat wij niet nieuwsgierig zijn of omdat wij de technologische vooruitgang afkeuren, maar om met onze naasten erover te praten dat het voor ons niets uitmaakt of het een meisje of een jongen is, of een jongen stoer doet en later op meisjes valt en of een meisje weer met 14 jaar in haar vrije tijd taarten voor ons bakt. Alles mag en niets moet. Behalve dat het van karakter open wordt en iedereen het gevoel geeft zo welkom te zijn als hij/zijzelf.

Overigens: Wij denken wel dat het een jongen wordt…