De voorbereiding op de bevalling deel 2 | het geboorteplan

In de vorige blog heb ik al geschreven dat ik geen idee had, dat je maar beter je wensen over de bevalling, in een geboorteplan zou kunnen vastleggen. In het begin leek het me een reuze opgave om erachter te komen wat ik zou willen. Ten eerste weet ik toch niet hoe het uiteindelijk verloopt en ten tweede zijn er zoveel mogelijkheden, dat het me moeilijk leek om er iets van in een plan te vormen. Maar ja, na een paar maanden zwangerschap heb ik verschillende bevallingsverhalen gehoord en gelezen en kwam ik er zo achter, wat ik echt wil.

Wat voor mij een belangrijke stap was, was de herkenning dat mijn eerste bevalling een best nare ervaring voor mij was en dat ik alles wil doen om te voorkomen dat het nog eens zo ver gaat komen. Natuurlijk heb ik het niet helemaal in mijn handen, maar ik denk dat je er toch op een bepaalde manier op kan voorbereiden. Of beter: ik hoop het!

15 jaar geleden braken ’s nachts mijn vliezen en duurde het ongeveer zes uur voordat de weeën kwamen. En zoals het moet zijn kwamen zij ook steeds vaker en werden heftiger. Mijn lichaam was niet goed in vorm en ook verder waren de omstandigheden niet optimaal (pas 2 dagen eerder had ik het uitgemaakt met mijn dochters vader) en zo werd het alles snel te veel voor mij. Ik vroeg om pijnstilling en kreeg een infuus. Kort daarop werden de harttonen van mijn dochter slechter en ze moesten een spoedkeizersnede doen met algehele verdoving. Huilend en met veel angst om mijn baby viel ik in slaap.

De volgende zes dagen bleef ik in het ziekenhuis om te herstellen. Omdat ik met meerdere vrouwen in een kamer lag en mijn dochter hun slaap stoorde, hebben de verpleegsters mijn dochter naar de babykamer gebracht. Dat vond ik verschrikkelijk! Ik wilde haar bij me hebben en voor haar zorgen. Gelukkig doet ons ziekenhuis in elk geval aan rooming in – dus dat kan niet nog eens gebeuren. Maar toch heeft het zijn sporen in mij achtergelaten.

Daarom is het voor mij bijzonder belangrijk dat ik deze keer over alles zelf de controle houd! Mijn wens is een natuurlijke bevalling en dat ik hierin bepaal wat wanneer gebeurt! Er spreekt niets tegen om na een keizersnede voor een vaginale bevalling te gaan. Ik moet wel in het ziekenhuis bevallen voor het geval dat mijn oud litteken open scheurt, maar het is zelfs veiliger voor de baby en mij dan een geplande keizersnede.

Sinds ik deze keer zwanger ben, heb ik gek genoeg een beeld van mijn droombevalling in het hoofd. Iedereen lacht mij erom uit, maar het laat toch zien hoe ik op mezelf en mijn lichaam vertrouw. Ik stel me voor om op de heide te gaan bevallen. Aan een boom hangend… Daarbij moet ik zeggen dat ik in de lente zwanger werd en deze wens kwam bij mij op toen het nog zomers warm was – maar helaas ga ik in januari/februari bevallen, dus dat lijkt mij dan sowieso minder romantisch. Belangrijk is dat ik er niet bang voor ben om naar mijn lichaam te luisteren tijdens de bevalling en het niet als een ziekte of een medische casus zie.

Het liefst zou ik daarom wel onder medische toezicht bevallen, maar alles helemaal zelfstandig gaan doen. Dat houdt in dat ik niet wil dat om de haverklap mijn ontsluiting wordt gemeten, ik vrij wil kunnen bewegen en zelf beslissen wanneer ik bereid ben om te persen. Een natuurlijke bevalhouding lijkt mij ook heel erg belangrijk in dit proces. Dat betekent vaak van houding veranderen (o.a. bevalbal, ik neem mijn yogamat mee) en in een hurkende houding bevallen (of hangend aan een zeil die aan de deur is vastgemaakt of op een baarkruk).

Omdat ik een verband zie tussen pijnstilling en de spoedkeizersnede bij mijn eerste bevalling, wil ik voorkomen dat ik nog eens pijnstilling moet gebruiken. Als je je erin verdiept, zie je toch veel andere mogelijkheden. Mijn man krijgt hierin een grote rol. Hij mag (hihi: moet) mij masseren tijdens weeën en de drukpuntmassage uitvoeren (rug en hand). Daarnaast krijg ik de volgende dagen een geboorte-TENS binnen. Ontspanning is ontzettend belangrijk, daarom ga ik ook aromatherapie toepassen en als het kan in bad of tenminste warm douchen.

Wij hebben ook vastgelegd dat in elk geval altijd iemand van ons bij de baby moet kunnen blijven ook al gaat er iets mis. Gelukkig sta ik er deze keer niet alleen voor en weet dat mijn man dat overneemt als ik er niet toe in staat ben.

Tot zo ver de wensen. Deze hebben wij met de verloskundige besproken. Ik ben met goede moed in dat gesprek gegaan. Ik was immers ook bij een voorlichtingsavond van de verloskundigenpraktijk en wist wat zij belangrijk vinden rond bevallen. Maar tja, tijdens het gesprek werd ik me er bewust van dat dit heel erg beredeneerd was vanuit de bevallingen die zij begeleiden en dus niet als er een medische indicatie bestaat zoals bij mij.

Vooral het punt dat ik niet wilde dat de ontsluiting zou worden gemeten werd een belangrijk punt. Voor mij ging het erom dat ik vind dat mijn lichaam weet wat die moet doen en niemand mij hoeft te zeggen hoe lang het nog duurt voordat ik mag persen. Volgens haar is het mogelijk dat er bij de eerste bevalling rond de zes centimeter een vernauwing opkwam waardoor de bevalling niet vorderde en de harttonen van mijn dochter slecht werden. En dit zou zo weer kunnen gebeuren. Daarom moeten zij mij goed in de gaten houden.

Dat kwam best hard binnen voor mij. Dat het daaraan zou kunnen liggen, had ik nooit gedacht. Ineens werd ik angstig en verdrietig. Het gevoel dat ik alles voor niks doe en toch weer een keizersnede nodig zou zijn, overmande me. Ik doe twee keer per week aan sport om fit te blijven voor de bevalling, drink frambozenbladthee, doe de perineum massage, doe ontspanningsoefeningen en probeer positief tegen de bevallen aan te kijken. En dat zou alles voor niks zijn? Moest daarom toch een paar tranen laten. De verloskundige begreep dat ik het even moeilijk had en stelde voor om mijn geboorteplan ook nog eens in het ziekenhuis te bespreken.

Al zes dagen later had ik een afspraak bij de gynaecoloog van het ziekenhuis. Niet dat hij mij iets anders kon zeggen. In tegendeel: hij keek er nog meer vanuit de medische kant naar de bevalling. Maar wat me wel hielp, was dat hij mij duidelijk kon zeggen wat me in het ziekenhuis te wachten staat en wat wel mogelijk is en wat niet. Bij sommige punten op mijn plan konden wij ook een compromis sluiten, zoals dat er wel wordt gekeken naar de ontsluiting, maar dit op zo min mogelijk wordt beperkt.

Ik kan niet alles rond de bevalling plannen en dat hoeft ook niet. Het is wel belangrijk voor mij om duidelijkheid te hebben over die dingen die al van tevoren vaststaan. Er is toch weinig over te vinden hoe de bevalling in het ziekenhuis in detail eruit ziet omdat wij dan als eerste aan operaties denken en niet de gewone bevallingen, waar alles zonder complicaties verloopt. Daar helpt het ook niet dat bij informatieavonden van het ziekenhuis de meeste aandacht wordt besteed aan medische pijnstilling. Wat mij betreft, mogen de gynaecologen en tweedelijns verloskundigen meer kijken naar de natuurlijke kracht van de vrouwen en minder vanuit de medische kant.

Wat niet op mijn geboorteplan staat, maar ik stiekem in het achterhoofd houd: als ik nog de tijd heb voordat mijn weeën zo sterk en vaak zijn dat ik naar het ziekenhuis moet, zou het mooi zijn om de eerste weeën op de heide ‘weg te wandelen’…