De niet zo standaard bevalling van onze zoon Max

’s Ochtends rond half 8 lag ik nog in bed. Onze hond, Riley, had ons om kwart over 7 wakker gemaakt en mijn vriend is toen alvast naar beneden gegaan. Toen ik me vervolgens omdraaide in bed, voelde ik dat er iets van water uit me liep daar beneden. Toen ik keek zag ik een natte plek in bed. Zou dit vruchtwater zijn? Aangezien onze kleine man nog niet was ingedaald, zou ik meteen plat moeten gaan liggen en de verloskundige moeten bellen. Omdat er anders een handje of navelstreng voor de uitgang kon gaan liggen.

Maar verder voelde ik nog niks. Ik heb mijn vriend geroepen, maar hij vond het ook een lastige situatie. Uiteindelijk hebben we voor de zekerheid toch maar de verloskundige gebeld. En rond half 10 kwam ze bij ons thuis. Ze heeft even aan mijn buik gevoeld en gekeken of er nog meer vruchtwater uitkwam, maar dit was niet het geval. Loos alarm, vandaag lekker doen wat je op de planning hebt staan. Mocht er toch iets veranderen gewoon bellen. Zo gezegd, zo gedaan.

Rond 18 uur ’s avonds ging ik even plassen. Ik boog me net naar voren om af te vegen, toen er ineens iets knapte. Mijn hele hand en kleding waren nat en het zat zelfs op de vloer. Het kon niet anders dan dat dit wel de vliezen waren die knapten. Maar ik wilde niet weer voor niks bellen. Eerst maar even wachten of er nog meer water zou komen. Ik had net schoon ondergoed en een schone legging aangetrokken en er kwam weer een hele plens water. Ik ben weer gaan liggen en ik heb toch maar weer de verloskundige gebeld.

Dit keer was er een andere verloskundige aan het werk, die had net de overdracht gehad en wist dat er vanochtend ook al iemand was langs geweest. De andere verloskundige had verteld dat de baby net ver genoeg was ingedaald, dus ik kon gewoon uit bed komen. Rond half 8 zou ze langskomen, maar als ik eerder weeën om de 3 of 4 minuten zou krijgen, moest ik eerder bellen.

We hebben dus eerst maar even wat proberen te eten, maar we kregen allebei nauwelijks een hap door onze keel van de zenuwen. Rond half 8 kwam de verloskundige en nu waren de vliezen inderdaad wel gebroken. Maar omdat ik nog geen echte weeën had, alleen een beetje menstruatie-achtige pijn, zouden we eigenlijk gewoon moeten afwachten tot de weeën regelmatig zouden komen. Dit zou waarschijnlijk nog uren duren, dus we moesten maar even afleiding gaan zoeken.

De verloskundige was nog geen 5 minuten weg, toen ik enorme krampen kreeg. Ik kon mezelf geen houding geven en werd misselijk van de pijn. Ik zweette me dood en viel bijna flauw. De weeën leken bijna constant door te gaan en ik had nauwelijks tijd om me te herpakken. Toen we de weeën gingen timen had ik steeds 1 minuut een wee en 1 minuut rust. Dit klopte toch niet? Ze zouden toch langzaam beginnen en dan steeds heftiger worden? Al die verhalen dat vrouwen in het begin van de weeën nog een film gingen kijken, een wandeling maken of een taart bakken als afleiding gingen voor mij totaal niet op. Blijkbaar heb ik last van een weeënstorm.

Na een half uur heeft mijn vriend de verloskundige weer gebeld en om half 9 stond ze weer op de stoep. Ze zag dat ik het al ontzettend moeilijk had en wilde toch even voelen hoe het met de ontsluiting zat. Ik wilde namelijk graag in bad in het ziekenhuis bevallen en als ik 3-4 cm ontsluiting zou hebben mochten we alvast naar het ziekenhuis. Toen ze klaar was met voelen zei ze gelijk: “We gaan zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.” Al vroeg ik me af of ik dat überhaupt zou halen.

Mijn vriend heeft alles snel bij elkaar gepakt en de auto klaargemaakt. Het ging ineens allemaal zo snel. Ik werd met de rolstoel van de auto naar de verloskamer gereden. Maar de verloskundige zei dat we dat bad niet meer gingen halen. Ze zei: “Ik heb het je expres niet eerder verteld, omdat je anders waarschijnlijk niet meer naar het ziekenhuis wilde. Maar je had net al 8 cm ontsluiting.” Toen ik rond half 10 in de verloskamer stond, kreeg ik al gelijk persweeën en had ik al volledige ontsluiting.

Helaas was mijn lichaam na 3 persweeën helemaal op van de weeënstorm. Ik kon de kracht niet vinden om te persen en de persweeën namen helemaal af. Er werd besloten om een infuus in te brengen om te weeën weer op te wekken. Dit betekende wel dat ik nu een medische bevalling zou krijgen en dat de gynaecoloog de bevalling zou afmaken. De verloskundige zou er wel gewoon bij blijven.

Het infuus had niet veel effect. Volgens mij hebben ze de dosis wel 5 keer verhoogd. Daarna kwamen de weeën langzaam terug. Maar nog steeds niet optimaal. Normaal zou je bij 1 wee 2 of 3 keer moeten kunnen persen. Maar mij bij was dat 1 keer, hooguit 2 keer, en dan was de wee weer weg. Ook de kracht van die eerste 3 persweeën kwam niet meer terug. De gynaecoloog en de verloskundige zeiden steeds dat ik het hartstikke goed deed. Maar zelf had ik het gevoel dat het totaal geen effect had wat ik aan het doen was, ook omdat ik nog steeds uitgeput was.

Totdat mijn vriend ineens zei dat hij het haar van de baby kon zien. Dit had ik totaal niet verwacht, omdat de baby voor mijn gevoel nog lang niet beneden was. Dit gaf mij wel weer nieuwe energie. Ik moest nu gewoon even doorzetten. En ineens zonder dat ik het verwacht had, kwam hij er al uit!

Ik vond het zo vreemd en was eigenlijk een beetje in shock dat hij er al was. Hij werd meteen op mijn borst gelegd en zette het gelijk op een krijsen. Onze zoon Max was geboren! Op 23 maart om 23.23 uur. Na een spoed-bevalling van 5,5 uur.

Maar daarna moest de placenta nog komen en die had er niet veel zin in. Normaal wordt deze 10-30 minuten na de geboorte van het kind geboren. Gelukkig bloedde ik nauwelijks, dus was het nog geen probleem dat hij nog even bleef zitten. Maar na een uur was deze er nog niet uit en zat hij zelfs nog muurvast.

Ik kreeg weer 3 x een spuit in het infuus, maar er gebeurde niks. Er werd me verteld dat de gynaecoloog nog 1 keer zou proberen om de placenta eruit te halen en als dit niet lukte moest ik naar de operatiekamer en zou deze onder narcose verwijderd moeten worden. Ik kreeg zelfs de operatiejas al aan. Maar gelukkig kreeg de gynaecoloog hem er toch na wat wrikken en duwen uit. Wat een opluchting!

We mochten kiezen of we naar huis wilden of de nacht in het ziekenhuis door wilden brengen. Max had nog niks gedronken, omdat hij tijdens de bevalling vruchtwater binnen had gekregen en daar misselijk van was. Het was inmiddels half 2 ’s nachts dus we besloten om in het ziekenhuis te blijven. Al hebben we de hele nacht nauwelijks een oog dicht gedaan.