Spoed keizersnede heftige ervaring blog Molenaartje

Lees wat hieraan vooraf ging

In de gang voor de OK wordt nog snel een controle anamnese afgenomen. Daarna word ik naar binnen gereden. Op de tafel moet ik rechtop zitten voor de ruggenprik. Ik schiet omhoog door de scherpe pijn en voel de naald over mijn wervel schrapen.

Ik hoor de anesthesiste zeggen dat ze niet tussen mijn wervels kan, ze trekt de naald uit mijn rug en prikt aan de andere kant van de wervel. Achter me vraagt iemand of ze een langere naald nodig heeft en ik hoor geritsel van een verpakking.

De naald wordt nog twee keer in mijn rug geprikt, terwijl een dame die voor me staat mijn kin verder op mijn borst duwt en in mijn oor blijft zeggen dat ze het knap vindt dat ik zo kalm en rustig blijf.

Ik zeg cynisch: “Het is niet alsof ik nu kan zeggen dat ik niet meer wil, toch?” “Nee”, zegt ze. Vervolgens hoor ik de anesthesiste achter me zeggen dat ze het wel aan de zijkant zal proberen en ik voel een venijnige prik en een vreemde golf rolt over mijn bekken en benen.

Na een paar minuten word ik neer gelegd en het bed schuin naar links gekanteld. Ik voel dat iemand mijn benen uit elkaar schuift en met een kwast mijn zaakje beneden ontsmet. De verpleegkundige vertelt dat een katheter ingebracht wordt, omdat ik door de ruggenprik geen aandrang meer zal voelen.

De huid op mijn benen tintelt pijnlijk en ik merk op dat ik inderdaad verlamd ben aan mijn benen. Mijn buik wordt ook met een kwast bestreken, maar omdat het operatiegordijntje al omhoog staat kan ik niet meer zien wat er gebeurt.

Iemand vraagt me of ik wat op mijn buik voel. “Ja”, zeg ik.
“Maar voel je ook dat het koud is?”
“Tja, weet ik niet echt, misschien?”
“Nee,” zegt de dame “het is echt ijskoud, voel je dat niet? Dat is goed.”
“Voel je dat er gesneden wordt?” vervolgt ze.
Gechoqueerd kijk ik haar aan, maar ik voel inderdaad geen pijn.

Het gaat snel. Ik voel handen in mijn buik, klemmen worden geplaatst en er wordt gesjord en getrokken. Mijn man loopt binnen en komt naast mijn hoofd zitten. Amper 30 seconden later wordt ons kindje geboren. De baby wordt omhoog gehouden en er wordt gevraagd of we het geslacht eigenlijk wel weten. Nee, dat wisten we niet.

Het enige wat ik kan zien is een hand tussen twee magere beentjes. De gynaecologe verplaatst haar hand en ik kijk recht in een paar schaamlippen. Een meisje. “We hebben een dochter!” schiet het door mijn hoofd en ik kan alleen maar stamelen: “Is dat van mij? Is dat van mij?”

Vooraf had ik verteld dat ik zo graag wou dat ze op mijn borst mocht liggen, maar dat kon helaas niet. Toch mag ze nu een paar seconden op het gordijntje liggen. Ik raak haar kruin aan. Later zie ik op de foto’s dat op dit moment haar navelstreng geknipt wordt.

Ze wordt weggepakt en mijn man loopt mee. De operatie gaat verder: de placenta komt los en er wordt vocht en bloed afgezogen, daarna wordt er begonnen met hechten. Heel even mag mijn man onze dochter laten zien. Ik raak haar handje aan en kijk in twee grote donkere kijkers.

Wat er daarna gebeurde, herinner ik me niet meer zo goed. Het hechten heeft drie kwartier geduurd en daarna heb ik uren op de verkoeverkamer gelegen. Bijna 4 uur na de geboorte word ik met bed en al op de medium care afdeling van neonatologie gereden.

Ze is gevoed en aangekleed en mag even bij me liggen. Wat is ze klein! Ze weegt net iets meer dan 4 pond en is slechts 43 cm lang. Groot genoeg om niet in de couveuse te hoeven, maar op een warmtebedje te liggen. Eenmaal op de kraamkamer heb ik vreselijke pijn en na een tijdje krijg ik een spuit methadon. Als deze begint te werken, zak ik in een diepe slaap.

Hoe gaat dit verder?