Helse bevalling en heel benauwd kindje

Dit is het vervolg op Ze gaan een ballonnetje plaatsen om de bevalling op te wekken.

Om 20.00 komt de verloskunde. Het ballonnetje zit inderdaad een stuk lager, maar de bevalling kan nog wel even duren. Om 20.30u ga ik douchen. Ik zeg: “Mustafa, kijk even. Volgens mij hangt ie los. Trek er eens aan.” Mustafa kijkt me aan of hij water ziet branden. “Nee dat ga ik niet doen”, zegt hij, “Ik bel de verloskunde wel.”

De verloskunde komt en ze pakt het staartje vast. Plop dan is die eruit. Ik heb al 3 cm ontsluiting. Dan zegt de verloskunde dat ze me gaat strippen, zodat de vliezen zelf breken en de bevalling doorgaat. Als haar vingers erin zitten raak ik in paniek. Ik ben in het verleden seksueel misbruikt en het komt allemaal even terug. Voor de bevalling is dit uiteraard besproken en het staat in mijn dossier. Hier zou rekening mee gehouden worden.

Dan vraag ik haar even te stoppen: “Geef me even 1 minuut.” “Nee”, krijg ik bot terug van haar. Huilend smeek ik haar mij 1 minuut te geven, terwijl er nog een wee komt. Mustafa kijkt mij aan en wilt het liefst de verloskunde aanvliegen. Ze stopt niet. Ze gaat door. Ze zet de weeënopwekkers (syntocinon) aan en loopt weg. Als ze weg is huil ik. Waarom houdt ze geen rekening met me? Het was toch niet noodzakelijk? Ik vroeg 1 minuut. Was dat teveel gevraagd?

Ik bel mijn moeder om 21.15u en vertel haar dat ik al 3 cm ontsluiting heb. Om 21.40u is mijn moeder weer in het ziekenhuis. Mustafa appt ondertussen onze fotografe dat de bevalling nu echt begonnen is. We hebben afgesproken dat ze bij 4 cm onze kant op zou komen. Dan komt de avonddienst om 00.15u binnen. Een hele lieve oudere verloskunde. “Nou Melia, zullen we dan maar je vliezen breken?”, vraagt ze me. Ik vertel haar mijn ervaring met de avonddienst verloskunde. Ze gaat hier een aantekening van maken.

Ze breekt mijn vliezen en zet de weeënopwekkers hoger. En ik heb 4 cm ontsluiting. Dani, onze fotografe, wordt geappt door Mustafa en ze komt onze kant op. Mijn moeder en Mustafa gaan om de beurt af en toe roken. Dani komt om 2.00 uur de kamer in. Ik word misselijk en kots over Mustafa heen die op anderhalve meter van mij zit. Dan kom ik in een weeënstorm terecht om 3.00 uur. Met rugweeën.

Om 6.00 uur in de ochtend zit ik pas op 4 cm. De moed zakt me in mijn schoenen. De weeënopwekkers worden hoger gezet. Ik krijg een nog heftigere weeënstorm. Om 7.00 uur heb ik nog steeds 4 cm. Mustafa heeft om 11.30 een afspraak. De verloskunde zegt hem het te verplaatsen naar de middag. Ze zal deze ochtend geboren worden. De weeënopwekkers worden hoger gezet en om 7.30u heb ik 9.5 cm ontsluiting.

Om 8.30 uur gaan we beginnen met passief persen. Het laatste randje kan ik weg persen. Om 10.00 uur is er nog geen baby. En ik ben terug naar 6 cm ontsluiting. Dan ben ik er klaar mee. Ik wil een keizersnede. Na een hoop gezeur krijgen we om 12.00 uur toestemming voor de keizersnede.

Ondertussen ben ik aan het hallucineren van de morfine pomp en zie ik mijn overleden familie. Mustafa moet om 14.30 naar zijn afspraak. De verloskunde zegt hem meerdere keren de afspraak af te zeggen, maar hij wilt dit niet. Uiteindelijk gaat Mustafa om 14.15u weg en om 14.30u ga ik met fotografe naar de operatiekamer. Er mocht maar één iemand mee en ik wou na zoveel jaar eindelijk zwanger te zijn, de fotografe mee. Ik heb met mijn moeder afgesproken dat zij voor de deur wacht om mijn dochter op te vangen.

Op de operatiekamer vraagt iedereen waar mijn partner is. En of de fotografe weg kan en mijn moeder naar binnen kan komen. Maar ik houd mijn poot stijf. Dit is mijn bevalling en ik wil dit zo. Ik wil zelf de navelstreng doorknippen! “Wacht maar af hoe je je zo voelt”, zegt de anesthesist. Als de ruggenprik zit ga ik liggen. 15 minuten later halen ze het doek weg en om 15.31u wordt mijn dochtertje geboren. Het eerste wat ik vraag is: “Moet ze niet huilen?”

Als ik ze met een schaar zie om de navelstreng te willen knippen, begin ik te schreeuwen: “Ik wil de navelstreng doorknippen. Hier met die schaar.” De gynaecoloog kijkt verbaasd. “Ga jij als eerste vrouw hier op de operatiekamer de navelstreng doorknippen?” Ze rijken mij de schaar aan en ik knip het door.

Ze wordt mee genomen met de kinderarts en 5 minuten later mag ze eventjes bij mij liggen. “Hoe heet ze?”, vraagt de arts. “Lina”, zeg ik. Dan gaat ze naar de kamer. Ik word dichtgenaaid en daarna als ik terugkom ligt Lina bij oma. Ze blaast belletjes en heeft het wat benauwd.

Dan leggen ze haar in de open couveuse en komt Mustafa met mijn vader binnen. Ze zuigen haar neusje leeg. Dan krijg ik Lina bij mij. Dan gaan mijn ouders naar huis en zijn Mustafa, Lina en ik alleen. En dan houdt Lina op met ademen en wordt ze slap en blauw…!