Woorden die een pas bevallen vrouw niet wil horen van haar partner

Het was zover.. de ochtend van de inleiding. Wat was ik ontzettend zenuwachtig en ook blij dat het EINDELIJK zover was. Geen onzekerheid meer of de voorweeën toch niet de echte weeën waren. We kwamen aan in het ziekenhuis. Eerst kreeg ik nog een CTG, daarna ging het beginnen en werden mijn vliezen gebroken. Ik had al 3 cm ontsluiting.

De verpleegster vertelde dat het best lang kon gaan duren allemaal en ik me in moest stellen voorlopig nog wel bezig te zijn en er zelfs een kans is dat de baby de volgende dag pas geboren zou worden. Het maakte me niets uit. Ik had me al ingesteld op een hele lange bevalling met heel veel pijn.

Nadat mijn vliezen gebroken waren, veranderde er eigenlijk nog niet zoveel. Ik had dezelfde krampen die ik al weken had. Ik wou vast in bad gaan. Het leek me fijn om de weeën in bad op te vangen, omdat iedereen zegt als je ontspannen bent, bevordert dat alleen maar. Vóór ik in bad ging werd er iets op het hoofdje van mijn dochter geplaatst, zodat ze haar hartslag konden blijven monitoren.

Ik had nog steeds 3 cm ontsluiting. Eenmaal in bad namen de weeën toe, maar ze waren prima uit te houden. De verpleegster zat naast me bij het bad en gaf me ademhalingstips. De sfeer was zeer ontspannen.

Drie kwartier later voelde ik ineens een druk en wist ik niet meer hoe ik moest blijven zitten. Ik drukte op de bel, er moest iemand komen. Het leek uren te duren en de volgende wee kwam al weer, maar nog geen verpleegster te zien. Ik trok opnieuw aan de bel, maar dit keer met zo'n enorme kracht dat de bel van de muur af kwam.

De verpleegster kwam binnen en vroeg wat er was. Ik gaf aan dat ik het gevoel had te moeten persen. Haar reactie was: “Dat kan nog helemaal niet.” En weer een nieuwe wee. Ik schreeuwde tegen haar "VOEL JIJ HET OF IK?” Haar houding veranderde direct. Ze zei dat ik direct het bad uit moest en naar bed en voor ik het wist kwamen er meerdere artsen binnen. Eenmaal op bed bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik gaan persen.

Naar een aantal keren flink persen was ze daar, mijn kindje, mijn eigen lieve mooie wonder, mijn kleine meisje. Opeens was ik mama. Toen ik bijkwam van de eerste ontmoeting met mijn lieve kleine wonder was het eerste wat ik kon uitbrengen: “Was dit het? Maakt iedereen zich hier zo druk om?” Ik was in shock. Ik kon niet geloven dat de bevalling zo snel en moeiteloos ging dat de pijn zo enorm mee viel. Alleen het persen vond ik erg. Ik kon niet bevatten wat er allemaal gebeurd was, maar het maakte me allemaal niets uit.

Na een poosje fijn geknuffeld te hebben gaf ik ons meisje D. aan E. zodat ook hij kennis kon maken met zijn dochter. De uren verstreken. We mochten helaas niet gelijk naar huis omdat ik verhoging kreeg en ze dit eerst moesten aankijken. In de avond kwamen ze nog een keer controleren en kwam het verlossende antwoord dat we naar huis mochten. Wat een geluk naar huis als gezin, nu moest alles wel goed komen toch?!

Eenmaal thuis kwam ook de kraamzorg vrij snel langs om ons te helpen opstarten. Alles ging een beetje langs me heen. Ik wou alleen maar knuffelen met D. Ze kon zich niet goed warm houden, dus extra lichaamswarmte van mij had ze ook nodig. De avond volgde en er kwam wat bezoek langs. Toen eenmaal iedereen weg was en we de nacht zouden in gaan kwam het…

De woorden die geen enkele pas bevallen vrouw zou willen horen van haar partner: "Ik ben zo moe, ik moet nu echt even slapen hoor.” Verbaast van wat E. zojuist gezegd had, keek ik toe hoe hij zich omdraaide en ging slapen. We hadden besloten D. flesvoeding te geven. Ik voelde me niet fijn bij borstvoeding en omdat E. maar korte periode hier kon zijn, dacht ik dat het zo wel fijn zou zijn voor hem om ook voedingen te kunnen geven.

Ik voelde me alleen, pas bevallen en E. wil liever slapen. Was dit hoe het zou zijn? Zou ik er toch alleen voor staan? Er spookte van alles door mijn hoofd, maar ik wou er nu niet mee bezig zijn. Ik was net moeder geworden en zou moeten genieten. Ik negeerde mijn gevoel en gedachtes en liet alles voor wat het was en legde de focus op D. Zij had me nodig.

Het vervolg komt snel online in een nieuwe blog!