De dag van de bevalling blog Debby

De dag van de bevalling is aangebroken. Gisteravond heb ik voor het laatst gegeten en ik moet de hele dag nuchter blijven, omdat ik niet weet wanneer ik geholpen word. Ze hebben mij slaapmedicatie gegeven, zodat ik goede nachtrust zou hebben. Nou ik kan je vertellen, die werken niet bij iedereen, ik heb geen oog dicht gedaan! Dit zou wel eens een hele lange dag kunnen worden, maar om 09:00 uur staan de artsen voor mijn neus, we hebben groen licht!

Snel wordt mijn man in een heel mooi blauw pakje gehesen en ik krijg een modieuze blauwe jurk aan, daar gaan we! Super casual. Ik schijt echt 30 kleuren stront, ik heb er geen andere woorden voor. Ik sta met mijn bed en al op de gang dat we te horen krijgen dat er een spoed geval aankomt, dus ik mag weer terug de kamer in. Daar gaan we weer, weer wachten!

De fotograaf van stichting Still is onderweg en zij mag niet op de OK fotograferen, tenzij de artsen daar toch goedkeuring voor geven. Met mijn telefoon mogen er wel foto’s gemaakt worden en ook filmen als we dat willen, maar dat hoeft van mij niet perse. Op de een of andere manier laat ik alles gewoon over mij heen komen.

Anderhalf uur later krijgen we groen licht en word ik naar beneden gereden. De fotograaf is gearriveerd en zij gaat mee naar beneden. Door een miscommunicatie lukt het haar om toch mee te gaan naar de OK. Ze is stil in een hoekje gaan zitten, zodat ze niet op valt.

Alsof ze voelde dat we het toch wel heel mooi zouden gaan vinden begint ze toch te fotograferen, nu achteraf is dit zo bijzonder en zo ontzettend mooi geworden!! Ze zegt ook: "liever verwijderen dan dat je te laat bent." Ze heeft zelfs stukjes gefilmd na de keizersnede. En daar heeft ze meer dan gelijk in gehad!

Ze beginnen met de keizersnede. Ik mag van het bed overstappen naar een heel smal bedje. Door alle zenuwen en mijn NAH voel ik mezelf overprikkeld raken. Gelukkig probeert iedereen op de OK hier rekening mee te houden. Ik vertel ook dat ik sommige dingen niet op neem als ik overprikkeld raak en het personeel houdt hier zo goed rekening mee.

Ik krijg allerlei plakkertjes enzovoort geplakt rond mijn borsten. Daarnaast wordt constant mijn bloeddruk in de gaten gehouden. Daarna voelen ze aan mijn rug waar de verdoving moet komen. Ik moet mijn rug proberen bol te maken, maar met die dikke buik lijkt dat mission impossible! Uit eindelijk ben ik ‘bol’ genoeg en na veel voelen word er een hele grote sticker op mijn rug geplakt.

Eerst komt de verdoving, zodra die is ingewerkt de echte ruggenprik. Ik ben echt zo blij dat mijn hubby al die tijd bij mij mag blijven. Ik gebruik zijn arm als stress bal en probeer mij op het knijpen en mijn ademhaling te focussen. Alles wordt stap voor stap uitgelegd. Zolang ik goed ontspan, voel ik werkelijk niks. Mijn grote angst dat het heel pijn zou doen, is dus nergens voor nodig geweest!

De verdoving begint te werken en ik voel langzaam dat mijn benen warm en zwaar worden. Heel gek maar totaal niet eng. De anesthesist begint eerst met iets kouds mij aan te raken, om te kijken of ik reageer. En dat voel ik. Zal dan toch mijn tweede angst gebeuren? Dat ik alles voel? Ik krijg via mijn extra infuus in mijn rug extra verdoving toegediend, zodat ze zeker weten dat ik niks voel. Gelukkig, ik ben goed verdoofd!

Vanwege mijn NAH hangen ze het groene tussenschot tussen mijn buik en mijn hoofd als een soort van tentje over mijn gezicht, zo hoef ik mijn bril met getinte glazen niet de hele tijd op. Ik word als een soort Jezus neergelegd en de operatie gaat beginnen.