Kleine baby, grote zorgen

Ik lig nu 11 dagen in het ziekenhuis en ik blijf harde buiken houden. TLC heb ik inmiddels wel gezien en ik verveel me echt te pletter. De weeën komen en gaan en ik kan ze goed opvangen. Ik ben geen pieper, elke keer als ik weer een wee heb probeer ik me op wat anders te focussen.

De verpleegsters staan mij aan te kijken alsof ik niet goed ben, maar ik zucht me er gewoon doorheen. Zolang ik geen ontsluiting heb, gaan ze ook niets doen. Verder is het best gezellig en de verpleegkundige op de afdeling zijn super gezellig en lief, zij maken mijn verblijf een stuk fijner.

De dagen schieten niet op. Nu staat er weer een echo gepland. Mijn man is even thuis om tot rust te komen. Het bed waarop hij mag slapen is niet fantastisch en zo ver wonen we nou ook weer niet van het AMC af. Ik word opgehaald voor de echo en besluit om hem te FaceTimen, zodat hij precies kan zien wat er gebeurt en wat er wordt gezegd.

Door mijn NAH gebeurt het nog wel eens dat als ik emotioneel word, ik vergeet wat er wordt gezegd, de helft van de informatie opsla en dat niks blijft hangen. Alsof ik het aanvoelde dat er iets ging gebeuren wat ik niet alleen zou kunnen verwerken. De echo werd door de professor zelf gedaan. Eerder werd de echo gedaan door een co-assistent, onder begeleiding van een gynaecoloog.

Ik snap dat het AMC een academisch ziekenhuis is en dat er geleerd moet worden, maar dat de uitslag van vandaag zo verschillend zou zijn met de vorige begreep zelfs de professor niet.

De uitslag was echt heel slecht voor de kleine jongen... Zijn nieren en darmen zijn geperforeerd en alles is kapot aan de binnenkant. Zo goed als wat het was, zo slecht is het nu. Dit kan niet in een halve week gebeurd zijn.

We hebben besloten dat we tijdens de bevalling ook niet willen dat hij extra zuurstof krijgt of aan een ademhalingsapparaat moet, omdat dit jongetje geen leven zou hebben. Hij zal, als hij wel zou kunnen leven, heel zwaar gehandicapt zijn en meer geopereerd moeten worden en in het ziekenhuis zijn dan thuis, en heel veel pijn hebben.

Bij een van de andere meiden beginnen de navelstreng en de placenta het slecht te doen, dus ze wordt super goed in de gaten gehouden. Er is wel 10 keer gezegd dat ik goed voorbereid ben met de longrijpers, dat geeft de burger geen goede moed om te denken dat dit nog lang gaat duren. Tot nu toe gaat het goed, maar de spanning is om te snijden.

Ik heb aangegeven dat ik heel graag een kamer wilde waarbij mijn man bij mij kan blijven slapen, die trekt het niet meer van de spanning en ik ook niet. We praten veel met elkaar en ik merk dat ik daar meer dan ooit behoefte aan heb. Ik ben inmiddels namelijk al 6 keer verhuisd naar een andere kamer en de kamer waar ik nu lig mag hij weer niet blijven slapen. Dit moeten we gewoon even samen verwerken.

Ik hoop dat ze snel knoop door hakken en ons vertellen dat onze kindjes gehaald gaan worden. Ik hoop zo dat ik binnen nu en drie dagen mama ben. Je eigen lichaam is de beste couveuse, maar ik heb liever dat ze vier weken langer in het ziekenhuis moeten blijven dan deze situatie nu. Kleine baby’s, grote zorgen gaat voor ons meer dan op.