Onze jongen redt het niet

Ik ben als de dood, zal onze babyboy huilen? Zullen de meiden het goed doen? Gaat alles zoals het hoort? Ze vertellen mij dat het even kijken is welke baby er eerst komt, nog meer spanning! Ze gaan beginnen en snijden mij open. Pfoe! Geen paniek, geen pijn. Uit eindelijk besluit baby 1 als eerste voor de uitgang te kruipen. Na flink wat gedruk op mijn buik hoor ik een geluid als een piepende puppy. Mijn man staat op om te kijken: 'Wat is ze mooi! '

Onze eerste dochter is geboren! Ik krijg haar niet te zien, ze wordt meteen mee genomen naar de kinderkamer, om daar haar longetjes leeg te zuigen en om nagekeken te worden. Ik raak een beetje in paniek, maar mijn man stelt mij gerust, alles gaat goed. Ik lig te trillen als een rietje en heb mijn hele lichaam niet onder controle.

Na 2 minuten word onze babyboy geboren. Hij huilt! Heel zacht, maar hij huilt! Ik begin langzaam wat hoop te krijgen in de hele situatie. Ook hem krijg ik niet te zien en hij wordt meteen meegenomen naar de kinderkamer waar hij toch korte beademing krijgt, wat iedere baby krijgt om te kijken hoe hij reageert.

In de tussentijd word onze andere dochter geboren, de baby met de navelstreng. Een echte meid, want ook zij laat flink van zich horen! Ik ben mama! Mijn man gaat even mee met onze baby’s om verslag uit te brengen en de onwijs lieve verpleegkundige komt bij mij zitten. Ze stelt mij echt gerust. Door de NAH kan ik verder geen woord meer uitbrengen.

Zelfs als de baby’s eruit zijn en er word gevraagd wat hun namen zijn kan ik dat niet eens vertellen, ik transformeer weer tot Miss Montreal.

Mijn man komt terug met het nieuws dat de meiden het super doen en dat de kleine jongen ademt! Ik ben opgelucht en word wat rustiger. Ondertussen gaat er in mijn hoofd om wat er bij die kleine man allemaal mis kan zijn en dat hij misschien wel vreselijke pijn heeft. De neonatoloog heeft mij beloofd dat ze alleen alles doen voor hem als hij een redelijke kwaliteit van leven kan hebben, aan die gedachte houd ik me vast.

In de tussentijd dat ik word dicht gehecht wil ik heel graag dat mijn man naar onze kindjes toe gaat. Als ik klaar ben voel ik voor het eerst aan mijn buik, IK HEB WEER RIBBEN! Heel raar om dat na zo'n lange tijd weer te voelen, maar wat voelt dat lekker zeg. Als ik klaar ben word ik terug ik het ziekenhuisbed geschoven. Ze laten mij de meiden zien in de couveuse met de woorden: ze doen het super.

Kleine babyboy krijg ik te zien met de woorden: "hij heeft het heel moeilijk." Ik begin te beseffen dat dit niet de juiste woorden zijn, maar ook dat we onze babyboy kwijt gaan raken. De meiden gaan naar de neonatologie afdeling en ik word naar de verkoeverkamer gebracht. Kleine babyboy gaat met mij mee.

Eenmaal in de verkoeverkamer wordt de kleine man met zijn snoeren, draden en zuurstofmaskertje bij mij neergelegd. Mijn man is dichtbij mij en gaat geen moment bij mij vandaan. De buik van het kleine ventje waar ik al die tijd bang voor ben geweest valt 100% mee. Het lijkt een beetje op een peer met bultjes.

Na 10 minuten komen ze tot de conclusie dat de kleine man het nog zwaarder krijgt en dat het beter is om de bedrading los te gaan maken. Onze kleine man gaat het niet redden. Hij krijgt morfine toegediend om rustig aan te kunnen slapen. Ik word uiteindelijk naar mijn kamer op de kraamafdeling gereden ,met mijn kleine man in mijn handen.

Daar kunnen we in alle rust afscheid nemen van ons mannetje. Het moment dat wij de kamer binnen kwamen rijden regende het pijpenstelen, het moment dat hij overleed begon hij te lachen en de zon begon te schijnen. Mijn ouders en schoonouders hebben we nog naar de kraamafdeling laten komen om onze trots te laten zien en om afscheid te kunnen nemen, heel bijzonder.

Ook de fotograaf is al die tijd bij ons geweest en heeft werkelijk prachtige foto’s gemaakt. Ik heb geen moment gemerkt dat ze aanwezig is geweest, heel fijn. Dit had ik voor geen goud willen missen.