Wachten op de bevalling

Tot voor kort kon ik me niet voorstellen dat ik ernaar uit zou kijken dat mijn zwangerschap voorbij is. Sluipenderwijs kwam hier verandering in en kan ik inmiddels niet meer wachten tot het zover is. Het is niet zo dat ik überhaupt geen geduld meer heb of zelfs de bevalling zou inleiden, maar ik merk toch dat ik er heel veel mee bezig ben.

Het begon ermee dat ik bang was te bevallen tijdens de stress rond mijn schoonvader. Toen was ik er nog niet aan toe en ik had ook niet het gevoel dat het goed zou zijn voor de baby als die al wordt geboren. Dus heb ik geprobeerd om zo veel mogelijk te rusten. De laatste keer dat ik bij de eerstelijns verloskundige was, vroeg ik haar hoe dat nou zit met het idee dat de tweede bevalling eerder begint dan bij het eerste kind. Volgens haar is dat inderdaad zo, maar dat het toen bij mij wel erg vroeg was met 38+5 weken. Eigenlijk zou voor een eerste zwangerschap rond de 41 weken normaal zijn. Daarom zei ze dat ik deze keer zeker pas met 40 weken ga bevallen.

Nu is het zo dat iedereen een idee erover heeft, wanneer ik zou gaan bevallen. In het begin vond ik het nog grappig toen mijn man zei dat het zal sneeuwen met de geboorte. Mijn dochter daarentegen was ervan overtuigd dat de baby komt op een datum met een 4. Ach ja, en ze wil het liefst ook nog dat het gebeurt rond een weekend, zodat zij ook van de baby kan genieten. Maar het ergst was, toen mijn schoonvader zei dat de baby de 19de zou worden geboren ,omdat dit de verjaardag van zijn moeder was.

Juist rond de 19de begon ik een beetje onrustig te worden. Ik ging op elke steek in mijn buik letten en eigenlijk vond ik het ook een leuke idee om hem het plezier te maken op die dag te bevallen. Ja, ik weet dat dit compleet belachelijk is… Maar toch maakte ik me een beetje druk. Naja, de 19de was het in ieder geval nog niet zo ver. Van mijn man mocht ik vanaf de 21ste bevallen, omdat hij dan op zijn werk alles op orde had (je moet dit wel met een oogwenk lezen).

En dan kwam de 24ste dichterbij. Twee nachten daarvoor werd ik ’s nachts wakker met steken in mijn onderbuik en heel veel druk in mijn vagina. Eerst dacht ik dat dit het begin van de weeën zou zijn, maar nadat ik erop ging letten hoe lang het elke keer duurde voordat de steken ophielden en wanneer ze terug kwamen, zag ik er geen patroon in en dacht al dat het slechts oefenweeën waren. Ik ging vroeg opstaan om met mijn man erover te praten en wij zeiden dat we gewoon onze dag verder gaan als gepland zolang er geen verandering is.

Toch voelde ik me de hele dag een beetje gek – en ja hoor: de volgende dag was de 24ste (dag met een 4 en een vrijdag). Dus, zou het echt op die dag gebeuren? Misschien waren het eerste ontsluitingsweeën die ik in de nacht voelde? De hele dag kon ik aan niets anders meer denken. Ergens in de middag viel me dan op wat er aan de hand was: mijn buik was helemaal gezakt. Dus blijkbaar is de baby nog meer in het bekken gedaald en waren het indalingsweeën. En ook de 24ste kwam en ging zonder dat de baby er was.

De week erop had ik weer een afspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Zij bevestigde dat de baby nog meer is ingedaald, omdat nu het gezichtje niet meer te zien is op de echo. Ik was verder benieuwd hoe groot de kans is dat de bevalling weer begint met het breken van de vliezen zoals bij mijn dochter. Maar volgens de dokter heeft dat geen invloed op deze bevalling. Ze zei wel dat hun ervaring is dat de tweede bevalling meestal 5 dagen verschilt van de eerste. En ofschoon ik me na de 24ste had gezworen om me niet meer druk te maken en het gewoon af te wachten, kom ik er niet omheen om stiekem toch te denken dat tussen nu en zaterdag (dan is het vijf dagen na de 38+5 weken van toen) de baby er misschien is.

Ik wordt er echt gek van!!! En ik erger me ook een beetje om mezelf. Het is me de hele zwangerschap zo goed gelukt om in het hier en nu te blijven en gewoon te genieten van elke dag van mijn zwangerschap. En nu ben ik er alleen gefixeerd op mogelijke tekenen van de beginnende bevalling. Misschien heb ik gewoon de behoefte om er een bijzondere betekenis in elke dag te zien wanneer de baby zou kunnen komen. Maar eigenlijk is de dag zelf al bijzonder door de geboorte van mijn baby.

Overigens, gisteren sneeuwde het (niet bij ons maar bij familie in Groningen). En nog geen baby…