Twaalfweken echo en reacties op zwangerschap

Eindelijk weer thuis! De laatste week in Londen had ik het best zwaar. Ik had toch een beetje last van heimwee. Dat had er zeker ook mee te maken dat het met mijn gezondheid niet meer zo goed ging. Door de zwangerschap was ik heel moe en kon eigenlijk naast de cursusactiviteiten niets meer doen. En doordat ik alleen een kamertje had, voelde ik me toch een beetje opgesloten.

Daarnaast heb ik de laatste week heel veel last van de artritis. Elke dag had ik meer ontstekingen in mijn vinger. Aan het einde was die bijna dubbel zo dik als normaal. Ik denk dat dit toch had te maken met het eten in Londen omdat ik niet zo kon koken als ik dat gewend was. Dus: ik was blij toen ik in de trein naar Amsterdam mocht stappen!

In de trein had ik een heel bijzondere ervaring: Ik heb me ingebeeld dat ik de baby voelde bewegen. Ik weet dat dit eigenlijk nog te vroeg is, maar het voelde als regelmatige schopjes in mijn onderbuik die toch verschilden van wat ik tot nu toe rond mijn baarmoeder voelde. Sindsdien kwamen deze kleine ‘schopjes’ dagelijks terug.

Ik ben nog een beetje sceptisch of dat echt de baby is, maar eigenlijk bevalt mij die gedachte ook erg. Het is daardoor minder abstract voor mij dat ik een mensje in mijn buik heb. Ik ga het gewoon verder bekijken de volgende dagen.

Toen wij op maandag bij de twaalf-weken echo waren, kwamen wij erachter waarom ik al schopjes zou kunnen voelen. De baby was tijdens de echo extreem actief. Het was moeilijk voor de echoscopiste om het te meten. En vooral: het zette zich met zijn beentjes heel erg graag tegen mijn buikwand af – het zag al best krachtig eruit.

Dus, het zou me niet verbazen als dat is wat ik voel… Het was echt bijzonder voor ons om dit te zien. Deze keer was ook mijn dochter mee en konden wij alle drie genieten van de kleine ‘druktemaker’. Verder is de baby goed ontwikkeld en al een beetje groter dan gemiddeld. Daarom is ons uitgerekende datum nog twee dagen naar voren verschoven en zit ik nu in week 13!

Wij gingen allemaal met een grijns op ons gezicht naar huis. De rest van de dag hebben wij samen doorgebracht. Mijn man heeft spontaan vrij genomen en wij gingen lekker op een terrasje thee drinken en daarna babyspullen kijken. Thuis hebben wij onze familie en vrienden gebeld of een berichtje geschreven met het blijde zwangerschapsnieuws.

De reacties waren echt hartverwarmend. Door mijn eerste zwangerschap op jonge leeftijd heb ik 15 jaar geleden alleen maar slechte reacties gehad. Iedereen vond dat ik te jong was en zeker te dom om de pil te nemen. Het voelde daarom voor mij alsof mijn dochter niet welkom was en dat deed zeer.

Van tevoren hebben wij verwacht, dat sommigen niet zouden begrijpen, waarom wij nog een kindje willen. Wij hebben veel stellen in onze vriendenkring met kleine kinderen en zij zijn regelmatig jaloers op ons, omdat onze dochter als zo oud is en wij ons eigen leven weer meer konden oppakken. Dus, wij dachten, dat zij ons voor gek zouden verklaren dat wij nu weer helemaal opnieuw beginnen. Maar niets is minder waar.

Zij waren allemaal super blij voor ons en hebben ons oprecht van harte gefeliciteerd. Dat voelde echt fijn. In de familie zijn wij de jongsten (ik 34 en mijn man 41), maar ter vergelijking: mijn zwager is 50. Hun oudste zoon is 19 jaar. Zij gaan dus een hele andere fase in hun leven in. Toch was mijn schoonzus zo blij dat zij moest huilen. En ook de broer van mijn man reageerde heel erg positief op het nieuws.

Van mijn eigen familie is er alleen nog maar mijn (stief)tante over met wie ik contact heb. Zij weet van mijn verleden en wat ik alles moest doorstaan. Helaas heeft zij het op dit moment zelf heel moeilijk, maar toch was zij ontzettend blij voor ons. Onder tranen zei zij hoe gelukkig zij voor ons is dat wij zo aan onze toekomst bouwen en zo een lief gezinnetje zijn. Dat was best emotioneel voor mij. Ik hoop dat zij na de geboorte van de baby op visite kan komen. Zij was immers diegene die 15 jaar eerder mij en mijn dochter van het ziekenhuis naar huis heeft gebracht.

De volgende weken moet ik heel hard werken om mijn ontstekingen weer op orde te krijgen. Hiervoor ben ik naar een natuurdiëtiste geweest, waarover ik in mijn volgende blog ga schrijven. En wij gaan natuurlijk ook nog op vakantie. Voor het laatst met z’n drieën! Voordat in september weer mijn cursussen beginnen, wil ik ook al graag veel babyspullen in huis hebben en de babykamer voor elkaar hebben. Alleen maar leuke dingen dus!