De lange weg tot nog een kindje met Artritis psoriatica

Zes maanden geleden besloten wij om nog voor een kindje te gaan… en vandaag hebben we dan een (of beter: twee) positieve testen in onze handen. Ongelofelijk blij en ook een beetje verrast. Ik neem je de volgende maanden mee in de zwangerschap die wij met z’n drieën beleven, maar eerst vertel ik over wat hieraan vooraf ging:

Het begon allemaal 15 jaar geleden toen ik ongepland met 18 jaar zwanger werd. Ik slikte de pil en toch werd ik zwanger. Ik was natuurlijk super geschokt en mijn eerste reactie was een abortus uit te laten voeren. Het eerste bezoek bij de vrouwenarts (ik ben Duitse en leefde toen nog in Duitsland) was dan ook niet een blije gebeurtenis zoals men dat normaal verwacht. Omdat ik nog geen beslissing had genomen, wilde ik het hartje niet zien kloppen en ik ben weggegaan met het adres waar ik me moest melden voor een adviesgesprek dat verplicht is voorafgaand aan een abortus. Ik twijfelde enorm, maar koos er toch voor om de baby te krijgen. Ook omdat haar vader, met wie ik samenwoonde, het kindje graag wou.

Eenmaal ervoor gekozen, ging ik er ook voor en wilde ik alleen maar het beste voor mijn baby. Juist daarom was het de juiste beslissing om met haar vader uit elkaar te gaan. Hij was er gewoon nog niet klaar voor en ik wist dat wij dan een heel onzekere toekomst tegemoet zouden gaan. Dat was twee dagen voordat mijn dochter werd geboren. Ineens was ik dus een jonge, alleenstaande moeder. Al twee jaar eerder ben ik van mijn ouderlijk huis vertrokken (had alles behalve een fijne jeugd) en ik stond er dus echt helemaal alleen voor. De volgende jaren waren pittig, maar mijn dochter en ik zijn daardoor wel echt één team geworden en ook nu hebben wij ondanks de puberteit een goed band.

Toen mijn dochter 4,5 jaar oud was, ging ik eindelijk eens een oppas regelen om tijd voor mezelf te maken. Dat was best moeilijk voor mij, maar ook een belangrijke stap. Omdat ik op deze avonden niet de hele tijd over kinderen wilde praten, zouden vriendinnen zonder kinderen fijn zijn, maar die had ik helaas niet meer. Dus ging ik op zoek naar iemand met wie ik ook eens andere dingen zou kunnen ondernemen. Op een vriendensite kwam ik een Nederlander tegen die voor zijn werk in Duitsland was en contact zocht om buiten het werk om dingen te doen. Naja, aangezien ik nu in Nederland zit, raden jullie het waarschijnlijk al: Wij spraken de eerste keer af en het was meteen duidelijk dat dit meer ging worden dan slechts vriendschap.

Heel snel werden wij een paar en hij en mijn dochter konden het prima met elkaar vinden. Iets meer dan een jaar later gingen we samenwonen en zijn sindsdien super gelukkig met z’n drieën. Vanwege de zware tijd die ik had als alleenstaande moeder, wilde ik geen kinderen meer. Voor hem was dat prima. Hij zei altijd dat het hem niets uitmaakte of hij eigen kinderen had of niet, hij wilde alleen geen leven zónder kinderen voeren. Ook al was het niet altijd makkelijk voor mij om hem meer te betrekken bij de opvoeding van mijn dochter, groeiden we op natuurlijk wijze naar elkaar toe en ik kreeg daardoor ook meer ruimte voor mezelf. Ik ging werken aan mijn burn-out en ging beter op mezelf letten.

Waarschijnlijk juist omdat ik daardoor niet meer het gevoel had om er voor alles in m’n eentje voor te staan, kwam een paar jaar later toch nog de wens op voor een tweede kindje. Ik ging stoppen met de pil en wij probeerden zwanger te worden. Na de tweede maand was het raak. Mijn dochter was toen 8 jaar oud. Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam. Dat bracht heel veel verdriet met zich mee. Des te meer ik in de maanden hierna ziek werd.

Ik heb artritis psoriatica, wat toen helemaal uitbrak. Artritis psoriatica is een auto-immuunziekte: het afweersysteem keert zich tegen het eigen lichaam, wat zich uit in ontsteking van de huid en gewrichten. Het werd binnen enkele weken zo erg dat ik zonder pijn niet eens meer een pen kon vasthouden, lopen was eveneens een pijnlijk gebeuren. Ik stond voor de keuze: verder proberen zwanger te worden of medicijnen gaan nemen. Het medicijn MTX verandert de genen waardoor je niet zwanger mag worden tijdens de inname. Aangezien ik me niet kon voorstellen om met deze ziekte voor een klein kind te zorgen, heb ik voor de medicijnen gekozen.

Vier jaar geleden zijn wij dan naar Nederland verhuist. In vlagen ging het beter met mij maar uiteindelijk moest ik nog een ander medicijn erbij hebben om echt af te zijn van mijn klachten. Intussen had ik zelf al geëxperimenteerd met voeding. Een jaar geleden ben ik gestopt met het tweede medicijn en in oktober dan nog met MTX. Sindsdien heb ik een heel streng dieet: Geen suiker, geen gluten, (bijna) geen alcohol en zo min mogelijk dierlijke producten. In plaats daarvan veel fruit en groente. Dit helpt bij mij zo goed dat ik intussen positief ben over dat ik in de toekomst misschien zonder medicijnen kan leven.

En ja hoor, daar was die weer: de kinderwens. Mijn dochter is al 14 jaar en leeft al grotendeels haar eigen leven en ik kan me gewoon niet voorstellen hoe mijn leven zonder een kind in huis eruit zou moeten zien. Voordat wij het mochten proberen, moesten wij 6 maanden na de laatste MTX-inname wachten om zeker te gaan dat er geen kind met afwijkingen zou worden geboren. In mei wilden wij het voor het eerst proberen. Wij staan er redelijk relaxed in. Gaat het niet gebeuren, hebben wij al een super fijn gezin, maar als het lukt is het alleen maar mooier. Ik ben 34 jaar en mijn man is 40 jaar, dus wij verwachtten, dat het een beetje langer zou duren totdat het lukt. Daarnaast zeggen ze dat het met een auto-immuunziekte langer duurt voordat je zwanger wordt. Wordt vervolgd…