Ik wil zwanger worden van een donor - ronde 1

Yes! Ein-de-lijk! Na wat voelde als een eeuwigheid, eindelijk een positieve ovulatietest! Dus dat betekent de kliniek bellen en een afspraak maken voor de inseminatie. Dit gebeurt dan de dag erna. Heb ik al gezegd hoeveel geduld je hier wel niet voor moet hebben? Oh my. En dat ongeduld mijn tweede naam is? Pff.

Ok, afspraak gemaakt. Hier gaan we dan! Ken je dat schoolreisje gevoel van vroeger nog? Zo voelde het. Spannend maar ook zoveel zin in! De volgende dag breekt aan en ik neem voor de support een van mijn besties mee. Om mijn hand vast te houden, maar vooral om heerlijk al mijn emoties en gedachten mee te kunnen delen. Thank God for my amazing friends! Zou dit echt niet zonder hun support kunnen.

Maar goed, terug naar D-Day... We komen aan bij de kliniek, krijgen nog wat informatie van de arts en dan wordt het donorzaad in een héél lang rietje aan mij gepresenteerd voor controle, het zou je toch maar overkomen dat ze de verkeerde in je lanceren... Dan mag ik mezelf uitkleden en plaatsnemen in de stoel, beentjes in de steunen en onderga ik de behandeling.

Pijnlijk? Welnee, precies niks van gevoeld, maar wat een bijzonder moment! Het is puur de wetenschap dat dit weleens hét moment zou kunnen zijn waarop mijn wens heel binnenkort in vervulling gaat. Ik hoor de arts nog wat zeggen, maar haar stem verdwijnt naar de achtergrond. Ik zit in gedachte al op een roze wolk, of blauwe kan ook natuurlijk. Zolang het maar gezond is en 10 vingertjes en 10 teentjes heeft ben ik de gelukkigste vrouw ter wereld!

En nu is het afwachten, de welbekende twee wachtweken. Jeetje wat kruipt de tijd dan voorbij, zeker voor zo’n Truus ongeduld als ik. Hoe doen wij vrouwen dit toch? We zijn écht wel het sterkere geslacht hoor! Wauw! Elke dag lijk ik wel iets te voelen, anders dan anders en daarmee groeit de hoop. De hoop op een mini-me. Tot op dag 14 netjes en stipt op tijd, het enige waar ik als klokwerk van op aan kan in dat lichaam van mij, ik ongesteld word.