Tijd voor verandering: Gaan we voor plan B, adoptie?

Zoals elk jaar, sinds onze kinderwens actief is geworden, is kerst een tijd waarop er enerverende dingen gebeuren. Zo hebben we vier jaar terug met kerst besloten de pil weg te gooien en werk te maken van onze kinderwens. Op de ene of de andere manier is kerst gewoon een mooi moment om terug te kijken, maar ook om toekomstplannen te maken. Of, in het geval van dat jaar, deze om te zetten naar actie.

Twee jaar terug hadden we met kerst al twee miskramen gehad. Toch weerhield dat mijn schoonmoeder er niet van om, tijdens het kerstdiner, te gaan zitten klagen dat ze nog altijd geen oma was. Natuurlijk doelde ze met haar geklaag op haar andere zoon die net was gaan samenwonen en was het bedoeld als een (niet zo verkapte) wens naar hen toe.

Maar ja, wij zaten er ook. Ik kon het dus niet laten om haar erop te wijzen dat ze allang oma was van twee nooit geboren kindjes. Dat bracht de tafel wel tot stilte. Maar eerlijk is eerlijk, ik had geen zin om dit nog vaker aan te moeten horen. Zeker niet omdat ze allang van onze miskramen afwist. Ik bedoel, kom nou, beetje respect graag. Gelukkig heeft ze dat daarna ook nooit meer gedaan.

Een jaar terug hebben mijn man zijn broertje en zijn vriendin met kerst hun zwangerschaps aankondiging gedaan (wat een leuk drama is geworden, zoals jullie al weten). Dit jaar met heb ik met kerst mijn zesde miskraam gehad. En ja, ik ben het zat. We zijn nu vier jaar verder en wat is het resultaat? 6 miskramen.

Vruchtbaarheidsbehandelingen via het ziekenhuis zullen niet helpen. Ik word namelijk gewoon zo ook zwanger. IUI en IVF zullen mijn kansen op een zwangerschap niet vergroten. Maar belangrijker nog, ze zullen mijn kansen op een miskraam ook niet verkleinen. Geen polonaise aan mijn lijf wanneer dat toch niet helpen gaat (is ook de mening van de gynaecoloog aldaar).

En zo besluiten we komend jaar (liefst zo snel mogelijk) nogmaals naar de vrouwenpoli te gaan om te kijken of mijn immuunsysteem een boost heeft gekregen of dat de hele behandeling aan supplementen eigenlijk niet echt iets heeft gedaan. Tevens gaan we samen op dieet en besluiten we meer te gaan bewegen om zo onze gezondheid optimaal te krijgen.

Het is voor mij bij deze ook de het laatste jaar om zelf zwanger te worden. Hoe lang kan een mens nog hoop houden zonder resultaat? Oké, dat kan veel langer dan vier jaar. Google maar eens. Verhalen genoeg van mensen die zelfs de tien jaar hebben aangetikt. Dik respect voor hen. Maar ja, ik ben niet die mensen. Om de komende vier jaar nog zo door te brengen, is voor mij geen optie meer. Ik word dit jaar alweer 36, dat betekent dat vanaf nu onze kansen op een natuurlijke voldragen zwangerschap alleen maar verminderen.

Ondertussen is een uitbehandeld bevriend stel voor adoptie gegaan. Pasgeleden hebben zij hun kinderen opgehaald uit het buitenland. Ik ben super nieuwsgierig hoe hen dit bevallen is. Niet alleen het hele proces, maar ook uiteindelijk om terug thuis te zijn nu ze zichzelf eindelijk papa en mama mogen noemen. Zouden ze het, nu ze erop terugkijken, weer zo doen?

En hun antwoord is een volmondig ja. De twijfels die ik daarmee had over adoptie zijn bij mij direct weggenomen. Natuurlijk heb ik hen het hele proces gevolgd en er van alles over gevraagd in de wetenschap dat wij misschien ooit in hun voetsporen zouden gaan volgen. Dus veel is me al bekend.

Hoe het proces gaat? Natuurlijk moet je je eerst aanmelden. Dan moet je wachten. Dan komt er een verplichte cursusdag. Dan is het weer wachten, nog meer verplichte cursus, nog meer wachten, een onderzoek thuis door de raad van kinderbescherming, nog meer wachten, dan een bemiddelingsinstantie zoeken, nog meer wachten en dan kun je een adoptiekindje aangeboden krijgen.

In 90% van de gevallen heeft een adoptiekindje een (kans op een) beperking (geestelijk of lichamelijk). En tegen de tijd dat je je kindje ook thuis hebt, ben je waarschijnlijk 30.000 euro armer. Al met al is het is een heel proces met veel wachten, veel kosten en vol met de ons al welbekende ups en downs. En ook hier: geen garantie op een kindje. Ook dat nog eens. Maar ja, die hebben we nu ook al niet.

Onze vrienden zijn er echter redelijk vlot doorheen gefietst, dit proces. Volgens de site duurt het gerust vijf jaar, maar zij waren een stukje sneller. Ze gaven ons ook het advies ons zo snel mogelijk aan te melden. Eerder aangemeld is eerder kans op een kindje. Met alle verplichte cursussen ben je zo al een jaar of meer kwijt (en zo’n 2.000,- euro armer, ook als je besluit na de verplichte cursussen toch niet te adopteren).

En dus ga ik toch maar het gesprek aan met mijn man. Want ja, zoals deze vrienden terecht opmerkten, 2.000,- is veel geld, maar ben je dat niet liever kwijt en krijg je tussendoor alsnog een eigen biologische kindje dan dat je eigen kindje niet lukt, maar adopteren ook niet meer omdat je dan al te oud bent? En ja, goed punt. Het geld groeit ons ook niet op de rug, maar ja, tijd tikt. Door ons nu aan te melden, kopen we een stukje tijd.

Enige voorwaarde voor adoptie is dat je geen vruchtbaarheidsbehandelingen meer doet. En die doen we niet. Nooit gedaan ook en nooit van plan. Maar om nu anticonceptie te gaan gebruiken is ook een beetje raar. En ergens heeft adoptie ook zo zijn voordelen. 60% van de kindjes is al boven de 2 jaar oud wanneer ze geadopteerd worden. Zo ook bij onze vrienden. Als gastouder, voormalig au pair en pedagogisch medewerker heb ik, schat ik zo, al meer luiers verschoond in mijn leven dan menig ouder.

Oudere kindjes scheelt een boel luiers. En daarbij, zo zijn we minder oud wanneer de kinderen 18 zijn, dan wanneer we ze van baby af aan groot moeten brengen. Natuurlijk heb ik liever gewoon mijn eigen baby. Maar ja, ik kijk ook liever naar de positieve kanten. Daarbij is de realiteit simpelweg dat dat biologische kindje er misschien wel nooit meer gaat komen. Dat besef ik me elke dag die er verstrijkt meer en meer.

Zo vraag ik, zo aan het begin van 2020, mijn man om nu samen een aanvraag te doen voor adoptie van een kindje vanuit het buitenland. Dit gesprek duurt welgeteld een kwartiertje. Zo makkelijk kan het ineens zijn. Ook hij blijkt er al vaker over nagedacht te hebben. Ik ga er niet verder op in en verspil geen minuut. Ik vraag direct online het formulier aan, vul hem in en stuur hem de volgende dag aangetekend op. Zo, dat is weer gedaan.

Nu nog een afspraak met de vrouwenpoli zien te maken voor de laatste poging om biologische kinderen te krijgen. Daar staat voor mij nu een stuk minder druk op, nu plan B ook actief is. Eindelijk actie en iets van controle terugpakken. En toch ook weer een dagje huilen. Voor mijn gevoel neem ik nu een beetje afscheid van ons biologisch eigen kindje. Het voelt als het opgeven van een stukje hoop. Het is natuurlijk een logisch onderdeel van het proces.

Ik ben allang blij dat het niet ineens gewoon over is, maar het bij ons geleidelijk aan afscheid nemen is. Ik kan me niet voorstellen wat je voelt als koppel of als vrouw als je de laatste IVF poging hebt gedaan en het daarna gewoon ophoudt. Boink! Hallo zwart gat! Althans, zo stel ik het me voor. Dat je dan ineens in een diep zwart gat valt. Ergens ben ik dankbaar dat dat plotselinge zwarte gat ons, in elk geval voor nu, bespaard lijkt te blijven. Wordt vervolgd…