Werken in de kinderopvang met een kinderwens

Ik werk in de kinderopvang, had ik dat al verteld? Het grappige is dat mensen zoveel aannames hebben over mij. Ik ben vast een oermoeder. Ik vind het vast heel moeilijk om met kinderen te werken, terwijl ik zelf een onvervulde kinderwens heb. Ik word straks vast een supermoeder, ik ken het klappen van de zweep toch al!

Allereerst, blijkbaar heb ik moederlijke eigenschappen. Zoals zorgzaam zijn en goed op kinderen ingespeeld zijn. Ook mijn eigen ouders en brussen (broers en zussen) dachten dat ik van ons gezin als eerste aan de kinderen zou beginnen.

Niets is minder waar. Ik heb dat talent om met kinderen om te gaan misschien al vroeg ontwikkeld. Ik vond dat leuk en ben ermee bezig geweest. Mijn hele leven al. Maar dat maakt me zeker geen oermoeder.

Laatst nog gingen we boodschappen doen. Ik wil even wat inpakken in mijn tas en floep… kind weg. Tsja, dan slaat bij mij de paniek wel even toe en zie ik datzelfde kind al ontvoerd zijn door ’s werelds meest geraffineerde en doorgewinterde pedofiel en mezelf al uitleggen aan de ouders hoe ik zo dom kon zijn om dat te laten gebeuren. Tsja, kind stond gewoon om de hoek. 1 keer zijn naam roepen en kindlief stond alweer blij naast me. Hij had een glijbaan gevonden bij de speelgoedwinkel buiten.

Of dat we even aan het stoeien waren op de bank en kindlief ineens over mijn schouder heen springt, terwijl ik net een ander kind vastheb. Kindlief vloog zo over ons beiden heen met zijn hoofd op de grond. BOINK! Ei op zijn kop. Nou, dan voel ik me alles behalve een oermoeder hoor.

Ik ben geen haar betere of slechtere ‘moeder’ dan een willekeurige andere vrouw. Ik maak net zo goed domme fouten, laat mijn aandacht gaan en voel me schuldig als er iets met 1 van ‘mijn’ kinderen gebeurt. Dus laat dat ‘oer’ maar weg. Aan de andere kant… het klinkt mij wel als een geweldig compliment in de oren. Hmm… misschien mag dat ‘oer’ er toch wel in blijven.

Ook krijg ik regelmatig de stelling voor mijn voeten geworpen dat ik het vast moeilijk vind om nu met kinderen te moeten werken. Ik vind het ergens een begrijpelijke aanname, maar ook weer helemaal niet. Het tegendeel is namelijk waar!

Ik vind het heerlijk om met kinderen te werken. En sinds ikzelf klaar ben voor het moederschap zelfs nog veel meer. Ik kan mijn moedergevoelens lekker op die kinderen botvieren. En aan het einde van de dag kan ik gewoon mijn eigen ding doen. Geweldig, die vrijheid en het afschudden van de zorgen en de verantwoordelijkheid. Het weegt, denk ik, niet op tegen het zelf kinderen hebben, maar ik zie er zeker wel de voordelen van in.

Ik weet wel dat juist het werk met de kinderen me staande houdt. Mijn man heeft het er, is mijn inschatting, moeilijker mee. Die heeft niet dagelijks kinderen om zich heen. Zijn vadergevoelens kan hij moeilijk op zijn collega’s gaan botvieren.

Ik zie hem zijn collega’s al een knuffel geven als ze weer eens verslagen achter hun computer zitten, ondertussen iets liefs in hun oor fluisterend. Of ze een kusje geven op hun knie als ze die stoten aan die hoge plantenpot. Of de WC oplopen om te vragen of hij nog even iemands billen kan afvegen.

Levert toch lichtelijk ongemakkelijke situaties op. Ik kan dat lekker ongegeneerd doen met mijn werkmaatjes. Ze zijn me er nog dankbaar voor ook. Mij hoor je dus niet klagen. Mijn man ook niet hoor.

Oh ja, en dan de aanname dat ik een supermama wordt. Wahaa en proest! Wat ik al zei, ik lever elke dag de verantwoordelijkheid en de zorgen weer in bij de echte ouders. Bij mijn eigen kinderen kan dat straks niet. En de liefde die ik voor mijn eigen kinderen voel, zal zo’n andere dimensie hebben dan die voor mijn werk kinderen.

Dus nee, ik heb net zo goed geen idee waar ik aan begin dan elke andere ouder-to-be. Sterker nog, ik denk dat het bij mij misschien wel nog lastiger wordt, omdat ik ergens denk dat ik inderdaad beter zou moeten weten hoe het werkt.

Om er dan achter te komen dat het totaal geen vergelijk is, waardoor ik onzekerder wordt dan een willekeurige andere ouder. Simpelweg omdat ik wel dacht te weten wat me te wachten stond. Valt dat straks even tegen. Hahaha.

Maar goed, voordat het ooit zover is, hebben we nog een goeie weg te gaan. Met nu vooral afvallen dus. En dat is al een hele taak op zich. Afgelopen weekend hadden we een BBQ. Zoals zovelen met dit heerlijke weer. Het werd door een ander georganiseerd en ik besloot vooraf alleen te eten wat ik mocht eten. Dus puur vlees en groentes. Meer niet. Totdat we aankwamen.

Al het vlees was gemarineerd. Mijn ervaring is dat er standaard suiker zit in marinade. Alle salades (en dus groentes) waren ook flink met slasaus doordrenkt en het witte brood wilde ik ook al niet eten.

Conclusie: ik mocht niks van het menu.
Resultaat: ik at maar gewoon waar ik zin in had.

Ik had namelijk trek! En het smaakte zo heerlijk. Witbrood met pindasaus… Hmmmm… lekker veel vlees en een beetje saladesoep (serieus… evenveel saus als groente!). Ik genoot er met volle teugen van. Als je dan over de scheef gaat, dan maar even goed. Om daarna direct weer terug te stappen naar het plan. Want…

…na de BBQ kwamen de nootjes omhuld met chocolade, de chipjes en alle andere suiker- en koolhydraat rijke snackjes op tafel. Maar ik had genoeg gehad. Ik was al goed over de scheef gegaan. Ik wilde niet AL het werk van de weken ervoor teniet doen.

Ik moffelde de snackbakjes weg achter alle bekers op tafel, zodat ik ze niet hoefde te zien. Mijn man en andere gasten vonden dat maar wat amusant. Manlief at ook vrolijk van die heerlijke chocoladesnacks, hij kon zich niet inhouden. Ik wilde echter niet nog meer eten. En, hoe gezellig het ook was, ik besloot naar huis te gaan, voordat mijn neiging om alle snackjes met geweld aan te vallen omgezet werd in daden.

Thuis heb ik maar een appel gegeten. Niet omdat ik trek had, maar omdat ik de onbedwingbare behoefte had in iets zoets. Echt, als er op dat moment een chocoladetaart in huis had gestaan was ik er spontaan ingedoken. Gezicht eerst.

De volgende dag zat er een goede kilo bij aan. Tsja… wie gaat er de dag na een schranspartij dan ook op de weegschaal staan? Wilde ik mezelf even kwellen met de harde waarheid? Ik bedoel, elke boerenpummel kan bedenken dat je zwaarder bent wanneer je een halve koe naar binnen hebt gewerkt de avond ervoor.

Rustig heb ik de volgende dag mijn plan weer opgepakt. De komkommers staan weer klaar en als ik in de avond veel trek heb, neem ik gewoon een gebakken eitje extra. Over eitjes gesproken… de mijne staat op springen...

Huidige gewicht: 112kg