Wanneer kan ik met bekkeninstabiliteit gaan werken na zwangerschapsverlof?

Rosa is nu een kirrende, vrolijke baby van 14 weken oud. Ze begint al te graaien met haar vingertjes. Haar lach is de mooiste die er is, hallo roze wolk! Ze groeit uitstekend, de melk vloeit rijkelijk en de luiers vliegen er doorheen (helaas haha). Ikzelf ben een echte mombie, zo'n levende zombie die je mama noemt.

De meeste mama's zijn alweer aan het werk, maar helaas zit ik nog steeds in de ziektewet vanwege bekkeninstabiliteit. Elke week ga ik naar de bekkenfysiotherapie om de spieren van mijn bekken en / of rug los te laten maken. De eerste keer dat ik terugkwam na de bevalling, bewoog ze mijn rechter heupbot zachtjes heen en weer, terwijl ik op de massagetafel lag. Ze vertelde me, dat ze het bot weer terugzette in de juiste positie. Daar schrok ik wel van, dat dat zo makkelijk ging.

Achteraf snap ik - denk ik - een beetje waarom ik met 14 weken in de zwangerschap pijn rond mijn bekken kreeg. Het was een optelsom van factoren: Ik was toen zo misselijk dat ik de medicijnen ertegen al in huis had en sporten ging niet meer. Ik hield net genoeg eten voor binnen en viel af. Dus ik stopte ineens met lichaamsbeweging.

En omdat ik nooit de “negen maanden af" had gehad voordat ik zwanger werd, had ik nog dezelfde hormoonspiegel als tijdens de zwangerschap. De bekkenfysiotherapeut legde me uit dat dat door de borstvoeding kwam. Zo nu ook na de bevalling. Door de borstvoeding blijft de verweking in stand. Ik kan dus pas "ontzwangeren" als ik minder borstvoeding zou gaan geven.

Of ik 10 weken na mijn verlof al zou kunnen gaan werken, vroeg ik mijn fysio. Haar antwoord: "Werken? Je dacht toch zeker niet dat je al zou kunnen gaan werken na je bevalling, terwijl je al sinds week 20 in de ziektewet zit door bekkeninstabiliteit? Er is net een kind door je bekken heen gegaan! En je bent pas bevallen na 42 weken zwangerschap notabene." Euh, foutje bedankt.

De eerste keer dat ik haar weer zag, 6 weken na de bevalling, masseerde ze mijn rug los. Dat was een heel plakkaat geworden. Gewoon 1 brok spanning. Letterlijk. Dus al die afvalstoffen die zich hadden opgehoopt in mijn spieren, moesten door mijn lichaam worden afgevoerd. Ik moest rekenen op nawerkingen. Rust nemen. Veel water drinken. Nou, ik heb het geweten. Knallende hoofdpijn, tot anderhalve dag erna. En een bijbehorend rothumeur.

Elke week word ik los gemasseerd. Maar het helpt me om sneller te herstellen van de oefeningen die ik moet doen. Ik doe krachtoefeningen om mijn bekken te stabiliseren, en ik werk aan mijn conditie; twee weken elke dag 10 minuten zelfstandig lopen, zonder Rosa te dragen of te duwen. Zodra dat goed ging, mocht ik twee weken 15 minuten bewegen, en zo opbouwen naar een uur wandelen per dag, of fietsen. Zodra mijn lichaam ontspannen genoeg is dat ik geen "triggerpoints" meer heb, neemt ze me mee de fitnesszaal in.

Zitten (lopen, staan, bukken, etcetera) zonder pijn is nog een sprookje. Net als werken. Omdat ik bij een uitzendbureau met een fase A contract werkte en ik in de ziektewet ben gekomen, is mijn contract niet meer verlengd. Dat wilden ze eigenlijk in april al doen, maar daar heeft mijn teamleider toen nog een stokje voor kunnen steken. Nu helaas niet meer, al mag ik ze meteen bellen zodra ik weer beter ben en dan kunnen we met elkaar in gesprek.

Omdat ik werkzaam was via een uitzendbureau en ziek was als gevolg van de zwangerschap, kreeg ik 100 % van mijn loon vergoed. Alleen, dat had het uitzendbureau niet in de gaten. Ondertussen was ik aan het wachten op mijn ziektegeld wat maar niet kwam. Pas toen ik na een paar weken in actie kwam werd het recht gezet. Ik vond het moeilijk om te zeggen: "Waar blijft mijn ziektegeld, want het rondkomen gaat zo wat lastig."

Dat was het eerste gat wat we moesten overbruggen. Toen kwamen de babyspulletjes. En de positiekleding. En een tikkeltje nesteldrang. En vervolgens beland je na de WAZO van het UWV weer bij het uitzendbureau terecht, waarna ik weer wordt overgedragen naar het UWV. En weer hetzelfde verhaal bij het uitzendbureau; de ziekte-uren stonden op nul.

Ja, dan krijgt een mens wel stress ja. Stress omdat je nog niet weet wanneer je beter bent, omdat het zo langzaam gaat, zorgen om je financiën, frustratie omdat je niet meer dan je best kunt doen, en begrip en nederigheid. Begrip voor alle mensen voor wie het dagelijkse kost is om te leven met pijn of met beperkingen (dus Nora, stel je niet zo aan, denk ik vaak). Gisteren mopperde Chris dat het zwangere vrouwen zo niet makkelijk wordt gemaakt. Wij hebben nu een gat van een maand inkomsten overbrugd. Dat is het tweede gat, terwijl we nog maar net van het eerste gat waren bijgekomen.

De vorige zwangerschap was ik een Hbo-studente. Ik had toen nog recht op studiefinanciering, wat ik niet kon missen. Hbo- en Wo-studenten krijgen geen zwangerschapsverlof. Inmiddels krijgen Mbo-studenten wel zwangerschapsverlof vanuit de overheid, en er is de website studerendemoeders.nl. Toch heb ik niet de indruk dat zwangere of jonge moeders de steun krijgen die ze soms hard nodig hebben om af te studeren. De mentaliteit is meer van "zoek het maar uit." Dat blijft lastig, zeker als het je eerste keer is.

Nog iets waar ik mee zit is de onzichtbaarheid van bekkeninstabiliteit. Bij mij zie je niet aan de buitenkant waar ik last van heb. Je kunt wel ‘even’ boodschappen gaan doen met elkaar, erop lettende dat ik niks til. Het punt is, ik kan dat wel ‘even’ doen, maar daarna is de koek ook echt op. Toen ik nog zwanger was, kon ik nog wel rust nemen op mijn zij en liggen. Nu de kleine er is, gaat dat ietsje minder makkelijk. Maar we houden vol en geven niet op, want ik kan al 5 minuten langer lopen dan twee weken geleden. Er gloort hoop aan de horizon.

Mijn troost is ons meisje, zij is het allemaal waard. Maar of er ooit een derde kind bij zou mogen komen? Na alle ellende (ja sorry, ik zit al een half jaar thuis, leuk is anders), lijkt me dat een Godswonder.