Wachten op telefoon van de dokter | Toch een opname?

Het weer mobieler zijn met hendel aan de katheter is een verademing. Natuurlijk voel je de druk op de pleisters op je bovenbeen met lopen. Uiteraard helpt mijn pleisterallergie ook niet mee. Pleisters voor de gevoelige huid plakken helaas stukken minder, waardoor de hendel vaak bungelt. Hierdoor weer meer irritatie van de katheter en zo is de cirkel weer rond.

Mijn gedachten dwalen af naar ouderen die zo'n katheter soort van permanent hebben zitten. Bah wat een narigheid. Dan gaan mijn gedachten direct naar het telefoongesprek van komende maandag met mijn eigen gynaecoloog.

Wat ga ik zeggen en wat wil ik precies? Tenslotte is de poli dicht en ik moet van die katheter af. Hij moet eruit punt uit. Wat als het niet goed gaat? Weer met piepende banden naar het ziekenhuis met blaasretentie? De uitspraak: “Als u kunt plassen, dan kan het niet misgaan.” Die ken ik nou wel.

Ik weet het zeker, een opname is niet te voorkomen. Nu wil ik zekerheid… controle na elke plas. Gewoon plassen en nameten met een blatterscan. Alleen voel ik me veilig. Veilig genoeg om die vreselijke katheter eruit te halen.

Het is maandag en ik blijf thuis wachten op het telefoontje van mijn eigen gynaecoloog. Ik ga hem vertellen wat ik wil. Hij zal me helpen, dat had hij aan mijn ziekenbed beloofd. Hij zal me niet laten barsten, niet nu in coronatijd.

Het blijft stil en ik ga zelf maar bellen. De verpleegkundige is vriendelijk. Ze hoort mij aan en zegt dat hij nog bezig is. Hij zal mij echt terugbellen als hij klaar is met de spoed keizersnedes. Ik begrijp ook wel dat dit van mij mindere prioriteit heeft. Er liggen vrouwen te baren met complicaties, waardoor ze een keizersnede nodig hebben. Ik weet er alles van. Tenslotte was mijn eerste ook een spoedkeizersnede, na 25 uur proberen natuurlijk te bevallen.

Om 20.00 ging de telefoon. Hij excuseert zich. Die coronatijd is de boosdoener. Hij doet normaal twee geplande keizersnedes en één spoedkeizersnede per dag. Nu heeft hij er vandaag zes gedaan en is net klaar. Overmacht, omdat alle bevallingen nu naar een andere lokatie zijn overgegaan. De vorige lokatie is een 'corona' ziekenhuis geworden.

Ik weet niet wat ik moet zeggen en begin te stamelen. Ik zeg iets van: “Wat heftig voor u allemaal. Dat u op dit tijdstip nog aan mij denkt…” Uiteindelijk komt het hoge woord eruit. “Ik wil opgenomen worden bij verwijdering van de katheter.” Ik verwacht een tegenreactie, maar hij begrijpt het. Hij gaat kijken wat hij kan regelen en zal me woensdag terugbellen. Ik ben zo opgelucht, de tranen vloeien...