De start van mijn lange onzekere weg | Zou ik ooit weer normaal kunnen plassen?

Ik bleef bellen naar de poli urologie. Eens moesten ze toch opnemen, en mij vertellen wanneer die ellendige katheter eruit zou gaan. Bevrijd worden van die zak en hierdoor naar buiten kunnen. Ik was die nachtpon en badjas helemaal zat. Probeerde een jurk, maar deze kon ik absoluut nog niet aan. Inmiddels vijf dagen verder. Hij moest er gewoon uit, tenslotte nu gekrompen blaas en weer kans op zelfstandig plassen. Op deze manier wist ik ook niet of ik überhaupt nog een plasprikkel had. Alles liep tenslotte direct die katheterzak in.

Na meerdere dagen te hebben gebeld en ingesproken, werd ik na een zeven dagen teruggebeld. Het antwoord van de urologisch verpleegkundige loog er niet om. We zijn dicht wegens de corona, dus het verwijderen van de katheter kon wel even een paar weken wachten. Nu was ik roodgloeiend en begon zowaar te schreeuwen door de telefoon.

Na de eerste keizersnede was het gemiste blaas retentie en al drie jaar klachten tot deze zwangerschap. Nu ging het weer mis en ik weer in onzekerheid. Ik eiste dat hij nu eruit ging en dat ik de gynaecoloog te spreken kreeg. Ze gaf aan dat dit dan maandag werd. Of ik dan tot die tijd in plaats van een zak een hendel wilde. Een wat, nog nooit van gehoord?! Dan kon de zak eraf en letterlijk een hendel eraan, was ik een stuk mobieler. Ze zou hem klaarleggen op naam bij de balie, omdat de poli dicht was.

Ik kreeg een belafspraak ergens op de maandag met de gynaecoloog. Hij had me na mijn keizersnede aan bed plechtig beloofd me niet in de steek te laten bij blaas complicaties. Zeker omdat het coronatijd was en hij bij mijn blaasretentie zag hoeveel het met me deed. Opnieuw weer hetzelfde en ik voelde me zo machteloos. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten, maar was zo kwaad. Nog een paar weken, nou dikke doei.

Mijn partner was direct naar het ziekenhuis gegaan om de hendel op te halen. De urologisch verpleegkundige zei dat het erop zetten erg makkelijk was. Nou dat bleek. Hij zat op mijn bovenbeen en ik kon eindelijk een broek aan. Een wijde joggingbroek, maar dat boeide mij niet. Op naar buiten met de wagen, de zon in. Alle terrassen bleken dicht, maar dat kon de pret niet drukken.