Twee maanden verlof: katheteriseren en omgaan met een huilbaby

De katheter is eruit en het katheteriseren gaat, een soort van, bij mijn dag horen. Elke plas in een maatbeker, timen of je wel elke twee uur bent geweest en per twee weken afbouwen. Elke twee weken belt de urologisch verpleegkundige hoe het gaat. Met het na-katheteriseren wordt het maximum aan rest-plas van 200 ml naar 75 ml gebracht en mijn zelfstandige plas van 100 ml naar nu soms zelfs 350 ml, wat een normale plas hoeveelheid is.

Het lijkt allemaal wat rustiger te worden voor mij. Echter heb ik de hele dag het gevoel te moeten plassen. Het aandrang gevoel is zeer onredelijk. Buiten lopen wordt er niet leuker op. Inmiddels kan ik al wel een bakje koffie scoren en op een bankje in de speeltuin neerploffen.

Ik kijk in de lentezon stiekem heel vaak naar mijn baby. Wat is hij toch mooi… Die zacht rode haren, kopertint met hele helblauwe ogen. Mijn andere zoon is blond met groene ogen, dus dit is een compleet andere look. Het spelen met zand met mijn zoontje en de lekker eindelijk slapende baby voelt zo bijzonder. Nu ben ik moeder van twee, en niet meer jaloers op andere moeders met kind en dikke buik of wagen. Nu ben ik zelf die moeder van twee mannen.

Inmiddels hoef ik van 6 keer katheteriseren nu nog maar alleen voor het slapengaan. Ik ben best trots op mezelf. Al staan er alweer onderzoeken gepland om de ‘heftige aandrang’ en het niet goed kunnen uitplassen na te kijken.

De problemen zijn nog niet over. Behalve de blaasproblemen blijken we ook een ‘huilbaby’ te hebben. Hij is mega onrustig en slaapt alleen na een tijdje lopen met de wagen. Was het mijn gemiste zwangerschapsdiabetes die hem vanuit de buik heeft beïnvloed? Ik was zo goed als mijn hele zwangerschap duizelig, viel flauw en ik heb zelfs mijn auto in de prak gereden.

Ik moet er maar niet teveel over opzoeken, alles kan invloed hebben. Ons mannetje wordt soort van ‘schoothondje’ de hele dag. Met een keizersnede en slappe buikspieren is dat nog best zwaar. De zoektocht samen met het consultatiebureau naar het huilen begint: Teveel voeding, te weinig, pitmeel, geen pitmeel, schommelstoel, rustige muziek. Niets helpt echt.

Het blijkt verborgen reflux wat het spugen wel verklaart. Er wordt me verzekerd dat met vaste voeding het zal verbeteren. Met vaste voeding mogen we met vier maanden mee starten. Alweer twee maanden in mijn verlof en ik ben soort van blij en uitgeput tegelijk.