De naweeën na mijn mini bevalling

De dagen na mijn mini bevalling heb ik nog flink last van krampen en naweeën. Ik heb de kinderen de hele week afgezegd, dus ik kan rustig aan bijkomen. Elke middag lig ik met gerust hart drie uur te slapen. Ook maak ik ruime nachten vol slaap. Met paracetamol op is het enigszins vol te houden en kan ik, tussen de krampen door, lekker wat slaapjes pakken. Ik ben doodmoe. Mede natuurlijk van de hormonen, maar ook van alles wat er gebeurd is.

Twee dagen erna ben ik er helemaal klaar mee. Na een dag werken komt mijn man bij me met de vraag of hij die avond weg kan. Tsja, ik ben geen lol aan en heb toch alleen maar pijn, dus ik knik instemmend. Tuurlijk mag hij weg. Hij kan toch weinig voor me doen en eerlijk gezegd trekt de rust me ook wel aan.

Maar met dat hij opstaat barst ik in huilen uit. Niet alleen heb ik weer last van weeën, ik merk dat alles me gewoon teveel wordt. Ik weet zelf even totaal niet meer wat ik met mezelf aan moet. Ik wil gewoon zo graag dat het over is en klaar. Ik huil echt tranen met tuiten. De waterval in onze vijver is er niks bij.

Dennis komt bij me zitten en vraagt wat er is. Ik ben zo aan het huilen dat ik niet fatsoenlijk antwoord kan geven. Maar zelfs als dat had gekund, weet ik niet eens wat te zeggen. Lang leven zwanger zijn geweest. Mijn lijf is in de war, mijn hoofd is in de war. Ja, ik weet zelf ook niet wat er is. Het enige dat nu heel logisch voelt is gewoon lekker uithuilen en de pijn wegademen. Manlief ziet het lijdzaam aan en besluit die avond bij me te blijven. Dat voelt zo fijn. Ik pak zijn hand vast en laat die de rest van de avond niet meer los.

Ook borrelt er in mij een enorm verlangen op. Naar bruine bonen soep van mijn moeder. Ik vraag of mijn man dat ff kan maken, maar helaas, hij blijkt mijn moeder niet te zijn, dus dat wordt hem niet. Ik besluit, nadat ik uitgehuild ben, resoluut mijn moeder te bellen. Ik MOET bruine bonensoep. Aangezien het al zeker 7 uur in de avond is en mijn moeder anderhalf uur rijden bij ons vandaan woont, kan ze die avond niet meer komen (goh!).

Maar de dag erna is mijn vader toevallig vrij van zijn werk en komen ze samen op visite. Even mij een hart onder de riem steken en lekker bruine bonen soep maken. Ik ben helemaal blij en opgelucht en zet daarna mijn telefoon uit. Even geen gedoe meer aan mijn hoofd. Ik wil echt lekker in mijn eigen coconnetje kruipen.

Die vrijdag komen mijn ouders langs. Mijn vader vindt als vanouds allerlei klusjes in huis om te doen. Even een tuinhek goed vastschroeven, daar nog een plasticzakken-dispenser ophangen, nog even een plugje hier en daar. En ook al heb ik pijn, ik sta op en help hem rustig aan mee. Even iets te doen hebben. Ik help enigszins mee, ik geef hem af en toe een schroef aan.

Dan wil mijn vader naar de kringloop. Dus ik besluit maar mee te gaan. Slecht idee. Mijn vader vindt het heerlijk om lekker te snuffelen tussen alle spullen, maar ik trek het slecht. Na een uurtje word ik misselijk van de pijn en ga ik terug de auto in zitten. Mijn moeder besluit nog boodschappen te willen doen voor het avondeten en ook dat zit ik in de auto uit. Ik wil gewoon naar huis en weer niks doen.

Thuis maakt mijn moeder haar heerlijke soep, waar ik enorm van geniet. Bruine bonensoep heeft nog nooit zo lekker gesmaakt. De geur, de textuur, het karakter… het gaat als een warme deken over mijn tong. Niets zo lekker als mama’s bruine bonen soep met bruine bonen. Had ik al gezegd dat er heerlijke ijzerrijke bruine bonen in zaten. YUMMII!! De misselijkheid trekt langzaamaan weg, terwijl de pijn langzaamaan toeneemt, helaas.

Na het eten zwaai ik mijn ouders dankbaar voor hun zorgen uit en ga ik vroeg naar bed. Maar de slaap kan ik niet vatten. Mijn buik doet zeer. Plassen doet inmiddels ook zeer. Of zeer… het druk zetten om te plassen levert venijnige pijnen op. Als ik om twee uur ‘s nachts nog niet in slaap ben vanwege de pijn, maak ik half huilend mijn man wakker. Ik trek het niet meer en dus bellen we de huisartsenpost. We mogen direct langskomen. Ook moet ik veel water drinken om straks een vers urinemonstertje te produceren voor de arts. Dus dat doen we dan maar.

Aldaar aangekomen mogen we als enige in de wachtruimte plaatsnemen. Ik blijf staan. Dat is minder pijnlijk. Maar het duurt maar en het duurt maar. Na een tijdje ga ik zitten en begin ik rustig alle details van de wachtkamer in me op te nemen. Het schilderij, de stoelen die allemaal lekker ver uit elkaar staan (lang leve corona) en mijn man die naast me zit. Ik vraag of hij het nog trekt of dat hij liever met me ruilt in plaats van lijdzaam toe te kijken. Hij ruilt liever. Maar ja, de natuurwetten houden ons per direct tegen. Ruilen van pijn of lichaam is niet toegestaan. Kak man.

Dan valt mijn oog op een spin die aan zijn nachtelijk wandeling is begonnen. Dankbaar voor de afleiding volg ik hem met mijn ogen. Maar ja, die spin was daar duidelijk niet van gediend en dook al snel achter de balie en uit mijn zicht. Stom beest. Gunt me niet eens de afleiding.

Eindelijk komt er iemand op me af met een potje. Ik mag even plassen. Ik weet niet hoe ze het bedacht hebben, maar ik vraag me af hoe ik in een potje van 5cm doorsnee moet gaan plassen. Op dat moment wens ik hard dat er een tijdelijke een penis mag groeien. Dat mikt een stuk makkelijker. Maar helaas, ook dat is me niet gegund. Ik moet het met mijn huidige anatomie zien te doen. En dus wordt het natuurlijk een grote knoeiboel.

Allereerst ben ik pokkemoe van de paar nachten aan diepe slaaptekort. Daarnaast ook nog eens van de pijn. Ook ken ik weinig dames die hun plas goed kunnen richten. Ik ben er in elk geval niet één van. Uiteraard mijn lieve vagina op dat moment besloten een waar sproeispektakel te willen uitgeven. Dus dat doet ie dan ook. De eigenwijze krent. En dus is handen wassen geen overbodige luxe erna. Net als nog voor de zekerheid even met alcohol na smeren. Gelukkig is die alcohol ruim voorhanden (lang leve corona).

Wonderbaarlijk genoeg is er ook nog wat urine IN het potje beland. Ik geef het potje af bij de balie. Het potje wordt, vers en wel, door een bewaker met wit plastic handschoentjes aan, naar de arts toe gebracht. Super professioneel. Ik kijk het met verbazing aan. Het voelt ook wel heel sjiek, dat mijn urine door een betaalde bewaker vervoert mag worden van de balie naar het kamertje verderop. Ik bedoel, ik had dat ook best zelf willen doen. Maar nee, ik mag weer in de wachtkamer plaatsnemen. Zucht.

Gelukkig komt de arts vrij snel daarna aangelopen. Ze zijn zelfs met z’n tweeën. Een oudere man en een jongere dame. Zij is in opleiding, dus de oudere arts neemt het voortouw. Hij wil me snel onderzoeken en legt me op de tafel. Natuurlijk gaat hij flink op mijn buik drukken. En ja, dat doet zeer, zo concludeert de arts al snel. Nu wist ik dat zelf natuurlijk allang, maar hij nu ook. Ook komt hij tot de conclusie dat dit na mijn miskraam ook volkomen normaal is, dat het nog pijnlijk en gevoelig is. Nu ja, ook dat wist ik al.

Maar wat niet normaal is, is dat ze toch wat ontstekingscellen in mijn urine hebben gevonden. Niet genoeg om te zeggen dat het een blaasontsteking is, maar het kan een oorzaak zijn van mijn pijn. Ik snap niet waarom hij daar niet mee begonnen is en me eerst even extra pijn moest doen. Maar ja, ik ben te moe om dat te vragen. Wat ik wel vraag, met mijn boerenverstand, of het ook een baarmoederontsteking kan zijn. Ik weet toevallig dat achtergebleven weefsel dit kan veroorzaken. Nou ja, dat kan dus wel. Hmm… ja, dat kan hij nog wel even controleren.

Hij vraag plomp of hij even aan mijn flamoesje mag ruiken. Ik ben vrij wanhopig door de pijn en zeg direct ja. Dus hup, ondergoed naar beneden en hoppa, de neus van deze vreemde man hangt zo net een centimeter boven mijn flamoes. Ik kan niet anders dan op dat moment aan mijn man vragen hoe dat voor hem is, toekijken hoe een andere man zo dicht bij mijn edele delen zit te snuffelen. De arts probeert zijn gezicht strak in de plooi te houden. Lukt hem half. Manlief stottert wat en komt niet uit zijn woorden.

Tsja, als het voor mij ongemakkelijk voelt, dan voor iedereen in de kamer hoor. Kom nou. De arts begrijpt, zonder dit uit te spreken, mijn streven. Geeft aan dat hij het niet goed heeft kunnen ruiken en vraagt of hij anders even aan mijn maandverbandje mag ruiken. Ik trek ongegeneerd dat kreng uit mijn onderbroek en houd hem triomfantelijk omhoog. Ook daar snuffelt hij nog eens aan om dan tot de conclusie te komen dat het normaal ruikt. Ik vraag me inmiddels af of ik per ongeluk in een comedy serie ben beland.

Dan schrijft de vrouwelijke arts me, op zijn aanraden, een sterke pijnstiller met ontstekingsremmer voor. Daar kan ik vast van slapen. Ik krijg er ook direct al twee pijnstillers mee voor die nacht. Dankbaar ga ik naar huis, neem ze in en kan eindelijk slapen. Ooh de bliss van een goede nachtrust. Ook de volgende nacht slaap ik heerlijk. Maar ja, één van de bijwerkingen is maagproblemen. En laat ik nou net die gelukkige persoon zijn.

Dus de volgende nacht kan ik wederom niet slapen. Dit keer vanwege maagkrampen. Zucht. Ik stop acuut met alle pijnstillers en zing het nog een paar dagen uit. Dan wordt alles eindelijk rustig. Het bloeden wordt minder en stopt. De krampen zijn terug geschroefd tot niveau normaal ongesteld en mijn maag is weer tot bedaren gekomen. Eindelijk rust in de tent.

En toen viel er een brief op de deurmat. Een uitnodiging voor de verplichte adoptie cursus…