En toen ineens... was mijn beste vriendin zwanger

Ik heb sinds een paar jaar een beste vriendin. Ze is als een zus voor me. We lijken in vele opzichten enorm op elkaar. Alleen is zij 8 jaar ouder dan ik ben en heeft ze al drie kinderen. Sinds ik haar ken, heeft ze een relatie met een kinderwensloze man. (Meer) kinderen zouden er bij hen zeker niet meer komen. Ze had er tenslotte al drie. (Waarvan de eerste helaas vlak na de geboorte is overleden.)

En zo is zij een hele fijne praatpaal voor me. Ik kan ongegeneerd klagen over allerlei kwaaltjes die ik heb. Kwaaltjes die duidelijk aangaven dat ik zwanger was. En toen bleek dat dit toch niet zo was, kon ik lekker tegen haar aanklagen hoe oneerlijk de wereld toch is en wat een naar ding mijn lichaam toch is soms, dat die me zo voor de gek houdt soms.

Ook mijn miskramen kan ik geweldig met haar bespreken. Ze weet zelf, als ervaringsdeskundige, goed hoe het is een kind te verliezen. Ze is in alles mijn steun en toeverlaat. Tegelijkertijd waren we samen aan het dromen over hoe het zou zijn als mijn baby er wel was. Zij zou (eindelijk!) tante worden en ik mama.

Samen zouden we babykleertjes gaan shoppen en kinderwagens en alle andere babyrommel die ik vind dat ik nodig heb. Oh ja, en natuurlijk dachten we ook al aan logeerpartijtjes voor mijn baby, zodat ik weer even rust kreeg na weken van mooie maar slapeloze nachten en ach… de hele rattaplan.

Maar voordat het zover was, ging haar relatie over. Ze was er nogal kapot van en natuurlijk werd mijn kinderwens even op de achtergrond gezet en kletsten we meer over haar en haar single mom life. Zo werkt dat met vriendinnenzussen. Eerlijk gezegd was het voor mij een welkome afleiding.

Maar wat ze niet meer verwachtte gebeurde al vrij snel: ze werd mee uit gevraagd door een jonge man. Ze twijfelde of ze de uitnodiging aan moest nemen (puur vanwege zijn leeftijd), maar ik overtuigde haar met volle kracht. Dit verzetje had ze wel verdiend. Plus: hij had haar mee uit gevraagd. Het was niet alsof ze zelf op jacht was gegaan.

Ik begon natuurlijk toch cougar grapjes te maken en zij zelf lachte vrolijk mee. Tsja, ze had wel een lolletje verdiend en een jonge man tussendoor zou haar gedachtes absoluut verzetten! En ik genoot vanaf de zijlijn mee. Ze had het meer dan verdiend. Vond ik.

Maar wat begon als een leuke fling werd al snel toch serieus. Al drie maanden na de eerste date begonnen ze het over kinderen te hebben, want de jonge man in kwestie wilde graag papa worden. Aangezien mijn vriendinzus toch al de 40 gepasseerd is, zou dat niet al te lang meer kunnen wachten. Tenminste… als ze samen een toekomst wilden gaan opbouwen.

En dus besloten ze, na drie maanden daten, de pil overboord te gooien en ervoor te gaan samen. Blij vertelde ze mij dit nieuws. Ik wist even niet wat te zeggen. Mijn man en ik proberen al 2,5 jaar, zwanger te worden, zijn drie miskramen verder, begin 30 jaar, zijn getrouwd, wonen samen in een koophuis, hebben beiden een baan.

Zij, werkloos, ongehuwd, slechts 3 maanden LAT-tend, 40plusser en al moeder van 3 kids besloot ineens toch weer per direct moeder te willen worden. Niet dat deze verschillen ook maar iets zeggen over onze kwaliteiten als moeder, maar toch voelt dit allemaal extra oneerlijk.

Maar goed, vriendin lief ‘begreep’ nu precies waar ik het al 2,5 jaar over had. De hoop elke maand en de teleurstelling als je weer niet zwanger bent (Goh echt? Na 1 maand proberen snap je het al helemaal joh?). Maar nee… de eerste maand was onze hoop nog vers en de teleurstelling groot.

Na 2,5 jaar zwanger proberen te worden, zijn de hoop en de teleurstelling zo in ons leven geworteld, dat je nauwelijks meer doorhebt dat je het nog voelt. De teleurstelling is veranderd in een pijnlijke doorlopende verwachting en ieder sprankje van blije hoop wordt professioneel na iedere eisprong weer de kop ingedrukt (i.p.v. aangemoedigd tot heerlijke hoogtes te groeien).

Ik kon haar enthousiasme om weer zwanger te worden maar moeilijk ontvangen. Ik wilde mijn pijn en verdriet niet op haar botvieren. Ik gunde haar de mooie momenten van hoop en onbezorgd enthousiasme. Dus deed ik zoveel mogelijk mijn best dit te verbergen, wat me overigens bijzonder slecht afging.

Al mijn half laffe pogingen haar enthousiasme toch iets te temperen waren volledig onnodig. Al na 2 maanden proberen kwam het hoge woord eruit. “IK BEN ZWANGER!!!!” klonk het blij door de telefoon en ik veranderde spontaan in een misgunnende jaloerse zuurpruim. Ohw, wat gunde ik haar dit bonuskindje in haar gezin, maar verdorie! IK WAS EERST AAN DE BEURT!!!

Inmiddels hoor ik wekelijks de verhalen aan over echo’s (we hebben het hartje horen kloppen. Joepie!), rompertjes shoppen, ‘alle’ zwangerschapskwaaltjes (vermoeidheid en vergeetachtigheid, dat is alles! Ik ben al misselijk vanaf het moment van conceptie!) en nog veel meer babydingen.

Laatst vroeg ze me zelfs of ik meeging babyspullen kopen. Ik ging mee, als echte steun en toeverlaat zijnde vriendinzus. Maar daar in die winkel werd het me ineens teveel. Dit had andersom moeten zijn. Zij had met mij mee moeten gaan! Ik had haar al die verhalen moeten vertellen en zij had blij voor mij moeten zijn!

Ik slik in haar bijzijn mijn verdriet zoveel mogelijk in en huil ik het er later die avond bij mijn man uit. Ineens zijn echt alle zwangere vrouwen ‘stom’, is de hele wereld tegen mij en is deze vriendin, puur uit wraak op al mijn geklaag van de afgelopen jaren, zwanger geworden (tuurlijk joh!).

De misgunnende jaloerse zuurpruim viert feest in mijn ziel. Ik besluit haar vanuit een opborrelende frustratie dan maar te omarmen en eens flink op de wereld te gaan schelden. En verhip zeg: Dat lucht op!

Huidige gewicht: 114kg