Hallo Tante Karen - deel 3: Vertellen dat je zwanger bent, zo doe je het dus niet

Dit verhaal begon op eerste kerstdag. Lees eerst over de pijnlijke aankondiging dat mijn zwager en schoonzus zwanger zijn. En ga daarna verder met deel twee: Hoe verwerk je kinderwens verdriet in een relatie?. Hieronder start deel 3, over het verwerken van de zwangerschaps-aankondiging.

Zijn moeder belt en ik neem op. Ze vraagt hoe het met me gaat. Ik ben het toneelspelen zat en besluit dit keer maar wel gewoon mezelf te zijn. Ik zet de telefoon op speaker, zodat ook mijn man mee kan luisteren. Ik zeg dat het flink kak gaat. Dan is het stil aan de andere kant van de lijn.

Normaal zou ik de stilte opvullen en uit mezelf verder praten om ongemakkelijke vragen of opmerkingen te voorkomen. Dit keer niet. Als ze iets wilt weten, dan vraagt ze het maar. Ik voel me nu net zo’n recalcitrante tiener en misschien ben ik dat ook wel. Ze vraagt voorzichtig of dit iets met de aankondiging met kerst te maken heeft. Ik zeg ja. Weer is het stil.

Het telefoongesprek wordt met de seconde ongemakkelijker. Ik laat me er dit keer niet door tegenhouden. Voorzichtig vraagt ze hoe het tussen mij en mijn man gaat. Nou ook kak. We maken ruzie en het is niet gezellig thuis. Weer volgt een stilte. Dan vraagt ze hoe dat komt. Op dat moment barst ik los. Hij begrijpt me niet. En zij begrijpt me ook niet en niemand begrijpt me. Ik snap niet hoe ze dit samen hebben kunnen bedenken. Ze hebben deze zwangerschapsaankondiging speciaal voor ons zo gedaan, want opa en oma to be wisten het al. Wat hadden ze verwacht?

Daarop antwoordde schoonmama dat ze hadden verwacht dat ik direct in huilen uit zou barsten. En dat deed ik niet. Wederom ben ik met stomheid geslagen. Als dat is wat jullie hadden verwacht, waarom zei dan niemand iets? Nou ja, voordat iemand iets kon zeggen was ik al weggelopen. Dat ik wegliep snapten ze ook allemaal, maar dat hadden ze vooraf niet bedacht als een optie en dus wisten ze niet meer wat te doen. Dus deden ze nik

Oohw ik werd zo boos! Ik legde er direct (nog steeds boos) bij uit dat ik vooral boos ben op mezelf. Maar echt, de hele tirade kwam er in één ruk uit. Over alles wat me dwars zat. Niet alleen van die aankondiging, maar echt alles. Ik had geen rem meer, geen zin meer om me in te houden, geen zin meer om een spelletje te spelen.

Ik heb mijn schoonmoeder het mes op de keel gezet en me even 1 minuut bemoeid met haar leven. Vond ze niet leuk. Maar nu snapt ze tenminste EINDELIJK hoe ze zo vaak bij mij over de scheef zijn gegaan. Nadat ik alles eruit had gegooid, kwam er een grote opluchting over me heen. Ik was het kwijt. Toen zag ik dat mijn man weg was. Ik had hem wel weg zien lopen, maar op dat moment boeide me dat totaal niet. Ik kon het alleen ook wel af.

Het gesprek was niet leuk. Ik had niet zo uit mogen vallen. Maar oh boy, wat ben ik blij dat ik dit wel gedaan heb. En schoonmoeder snapt nu eindelijk ook dat ik mezelf niet meer bij ze kan zijn. Ook bij haar vallen de puzzelstukjes op hun plek. Over waarom ik er niet meer zo vaak langskom, waarom ik regelmatig weg ben als ze bij ons op visite komen en waarom ik zo gespeeld overkom. Het doet haar allemaal zeer. Dit wilt ze niet. Ze vraagt me of ik voortaan eerder wil zeggen wat me dwarszit, zodat het niet zo hoog hoeft op te lopen. Ik beloof daar mijn best op te doen.

Dan hangen we op en besluit ik mijn man te gaan zoeken. Hij zit beneden op de bank. Boos. Heel boos. Ik vraag hem nog waarom hij is weggelopen. Hij schreeuwt: “Zo praat je gewoon niet tegen mijn moeder! Je hebt zo alles eruit geflapt! Ik kon het niet meer aanhoren! Zoals je nu bent ga ik met jou ZEKER niet naar mijn broertje toe om het uit te praten.”

Ik snap zijn boosheid. Ik ben zeker niet netjes geweest. Maar ik ben heel kalm en vertel hem hoe ons gesprek is geëindigd, omdat ik zeker weet dat zijn woede dan wel wegebt. Ik vertel dat ik heel opgelucht ben en dat het misschien juist wel fijn was als hij toch gebleven was. Dan had hij ook kunnen horen dat ons gesprek goed is afgesloten. Manlief wilt er niet aan. Zijn moeder vertelt hem vast een ander verhaal. Dat is volgens hem altijd zo.

En dus stel ik voor dat hij morgen zijn moeder belt om het te checken. Dat gaat hij doen. Ik stel hem nogmaals gerust. Zijn moeder heeft zelf gevraagd of ik voortaan eerlijk wil zijn en het is echt goed afgesloten, ons gesprek. Hij springt op, schreeuwt dat ik op moet houden, loopt weg en knalt de deur achter zich dicht. Hij verdwijnt woedend de logeerkamer in.

De volgende dag is hij, zonder iets te zeggen, vertrokken naar zijn werk. Ik voel me ellendig. Denk ik eindelijk een doorbraak bereikt te hebben met zijn moeder, heb ik de grootste ruzie ooit thuis. Ten einde raad bel ik mijn eigen moeder. Mijn vader is ook thuis en ik doe mijn verhaal. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Ik snap nu goed hoe huwelijken kapot kunnen gaan door een onvervulde kinderwens. Mijn ouders bieden aan om morgen bij ons langs te komen. Om te bemiddelen. Opgelucht neem ik hun aanbod aan.

Ik vul de dag met allerlei klusjes. Alles om mezelf bezig te houden. De was, het opruimen van het huis, een poging om de blauwe gourmet-wolk het huis uit te wapperen en de laatste boodschappen. Wanneer ik thuis kom van de boodschappen staat mijn man me al thuis op te wachten. Hij loopt direct op me af en geeft me een grote knuffel. “Sorry voor alles”, fluistert hij in mijn oor. Moe van alle emoties ploffen we in elkaars armen op de bank en zwijgen. Mijn ouders komen morgen. Dan praten we verder. We zetten Netflix aan en verdwijnen samen even in een andere wereld.

De volgende middag staan mijn ouders op de stoep. Ze hebben een lange rit achter de rug en dus gaan we eerst lunchen. Na de lunch komt mijn moeder gauw ter zake. Ze vraag mijn man naar zijn verhaal. Ik klem mijn kaken zoveel ik kan op elkaar. Hij praat veel en vind overal iets van. Ik doe echt moeite om er niet tussen te komen. Mijn kant hebben ze gisteren tenslotte al gehoord. Het lukt half.

Mijn man vertelt. Hij vind het moeilijk hoe ik communiceer. Hoe ik zijn familie overal de schuld van lijk te geven en hoe hij het idee krijgt dat alles zijn fout is en hij niks goed kan doen voor mij. Dat het niet uitmaakt hoe hard hij zijn best ook doet, maar dat hij me gewoonweg niet begrijpt of kan begrijpen. Hij begint te huilen. Ik kijk hem verbaast aan. Ik ben compleet blind geweest voor zijn kant van het verhaal. Ik was zo met mezelf bezig.

Had ik al gezegd dat ik heel blij ben met mijn ouders? Ze pakken het goed op. Ze vertellen niet alleen hem hoe het beter anders kan, maar mij net zo goed. Ze verklaren ons gedrag aan elkaar, wat hard nodig blijkt. De lucht klaart voorzichtig op. De donderwolken verdwijnen langzaamaan het huis uit en nemen de vieze gourmet-geurtjes gelukkig met zich mee. We krijgen alle twee nog een dikke knuffel van mijn ouders en zijn beiden opgelucht. Het ergste ligt even achter ons. We kunnen weer samen verder.

Mijn ouders blijven nog dineren en zo wordt het alsnog een gezellige avond. Opgelucht stappen mijn man en ik die avond weer samen ons bed in. Met deze ruzie achter ons rest me nog één belangrijke taak: het uitpraten met mijn zwager en schoonzus.

Mijn man durft me nog steeds niet goed mee te nemen naar mijn zwager en schoonzus, maar ziet ook in dat van uitstel afstel komt en dat de emoties met de tijd alleen maar groeien. Met lichte tegenzin maakt hij toch een afspraak met zijn broertje. Gelukkig kunnen ze op oudejaarsdag nog even. Dus stappen we die dag in de auto naar ze toe.

Ik stik van de zenuwen. Ik voel me enorm ongemakkelijk. Op de één of andere manier ben ik ergens toch bang dat ik hun geluk kapot maak met mijn pijn. Of dat ik ook daar ruzie krijg. Ik besluit in de auto maar dat ik mijn man zoveel mogelijk het woord laat doen. Van hem kan zijn broertje meer hebben dan van mij, denk ik.

Zodra we aankomen blijkt de moeder van schoonzus er ook te zijn. Ik schrik. Dit had ik niet verwacht. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Allereerst weet ik helemaal niet of zij al op de hoogte is dat ze oma wordt. Ik ga er vanuit van wel, maar zeker weten doe ik het niet. Ik durf haar dus niet te feliciteren. Andersom zegt zij er ook niets van, dus weer wordt het onderwerp even doodgezwegen. Ik weet ook niet zo goed wat mijn man heeft afgesproken en laat het maar zoals het is. Mijn man mag kiezen of hij het nu ter sprake brengt of straks.

Na een kopje koffie staan mijn schoonzus en haar moeder op. Schoonzus gaat haar moeder even naar huis brengen en komt dan terug. Ondertussen begint ook bij ons de tijd te dringen. We verwachten twee vrienden die bij ons Oud en Nieuw komen vieren. Die staan over drie kwartier op de stoep. Het is alles behalve handig gepland.

Gelukkig is schoonzus met een kwartiertje weer terug. Mijn man en zwager hebben het ondertussen uitvoerig gehad over autobanden opslaan en huizenjagen. Ik snap niet hoe mannen zo lekker kunnen keuvelen, terwijl ze weten waarvoor we hier zijn. Toch ben ik er dankbaar voor. Ik kan me zo lekker afzijdig houden. En mezelf zitten opvreten. Dat ook.

Zodra ze zit kapt mijn man het gesprek met zijn broertje af en brandt hij los. We zijn hier om over hun zwangerschapsaankondiging te praten. Ik ben eigenlijk verbaasd dat hij zo met de deur in huis valt. Meestal is mijn man van de wat langzamere start, als hij het niet aan mij overlaat. Ik ben ook trots op hem en blij dat ik dit keer niet degene ben die de boel mag aanzwengelen. Terwijl hij begint te praten staat hij op en komt naast mij staan. Slaat een arm over me heen en begint te huilen. Ik neem het van hem over, terwijl ik ook begin te huilen. Mijn zenuwen zijn nu totaal verdwenen.

Ik vertel ze hoe hun zwangerschapsaankondiging mij geraakt heeft. Ik stel voorop (al huilend) dat we heel blij zijn voor hen en ook heel blij zijn dat het hen zo snel is gelukt. We zijn ook blij dat we oom en tante worden. Maar ik vertel ze ook dat het mijn pijn triggert. Pijn, omdat het ons niet zo makkelijk gaat. Pijn die direct mee naar boven komt.

Dat er niks van gezegd werd, maakte het alleen maar heftiger en erger. Ik geef ook gelijk toe dat ik er net zo goed niks van gezegd heb, dus dat ik vooral op mezelf boos ben. Het is dus absoluut geen verwijt. We zijn hier ook, omdat we straks meer willen weten. Want behalve dat ik mijn mond heb gehouden over mijn pijn, heb ik (of iemand anders) ook niks meer aan hen gevraagd en hebben we de zwangerschap zelf ook doodgezwegen. En dat vind ik ook niet oké.

Maar, voordat we het over hun eerste schootvruchtje hebben, vraag ik ze om de aankondiging van een tweede, anders te doen. Ze kijken me verbaasd aan. Ik leg ze uit dat de kans reëel aanwezig is dat hun tweede zich ook nog aankondigt, voordat wij een baby in onze armen hebben. Ze zijn allang niet meer het eerste stel dat twee kinderen omarmt in de tijd dat wij bezig zijn, die titel is al vergeven.

Maar mocht het zo zijn, dan zouden we het heel fijn vinden als ze gewoon samen naar ons toe komen om het te vertellen, zonder poespas. Het punt is, ik weet zelf ook niet hoe ik ga reageren. De ene dag gaat het supergoed met mij en kan ik het gewoon goed aan. Dan hadden ze het, bij wijze van, ook publiek kunnen aankondigen. Maar dat weten ze van tevoren niet en ik ook niet. Een andere dag (en dat zijn er meer en meer) valt het kinderloos zijn me zwaarder. Dan ben ik emotioneel.

Het kaartje, de leuke aankondiging, doet mij dan alleen maar extra zeer. Die zal ik namelijk nooit meer doen. Daarnaast vind ik het niet fijn om meer toeschouwers van mijn pijn te hebben dan noodzakelijk. En dan zeker mijn schoonouders niet. Wederom krijg ik een verbaasde blik.

Mijn zwager werkt in het bedrijf van zijn ouders. Ze zien elkaar dus dagelijks. De problemen tussen hen en mij zijn desondanks toch volledig langs hem heen gegaan. Het klopt, ik heb er weinig van gezegd. Maar ik had toch verwacht dat zijn ouders zeker een boekje open hadden gedaan. Blijkbaar niet. Ergens respecteer ik dat wel. En ergens maakt het me ook boos. Dus ik vertel in het kort mijn kant van het verhaal. Ik houd niet van geheimen. Zeker niet wanneer ze me in mijn kont blijven bijten.

Nu snappen ze pas een beetje hoe ingewikkeld het allemaal ligt. Ze begrijpen nu ook dat ik mijn schoonouders mijd en ook dat de setting wellicht niet zo handig was gekozen. Ze leggen zelf uit dat ze het expres met zijn ouders erbij gedaan hebben, zodat wij meer support zouden hebben. Als ze toen hadden geweten dat de relatie zo slecht was, hadden ze wellicht anders gekozen.

Als laatste voeg ik er nog aan toe (en deze is heel belangrijk), dat ik het fijn vind als iemand in de kamer even checkt hoe het met mij gaat. Gewoon door de vraag te stellen: “Gaat het?” Dan krijg ik even ruimte voor mijn verhaal en wordt het ook per direct zachter. Ook dat lijken ze te begrijpen.

We hebben beiden ons verhaal gedaan. Ook bij hen is de lucht nu geklaard. Ik veer op, we hebben nog een kleine tien minuten voor onze vrienden bij ons thuis op de stoep staan. Dus nu willen we toch echt gauw weten hoe ver ze al zijn en of ze al een echo hebben en een kloppend hartje hebben gehoord.

Er komt bij beiden een glimlach van oor tot oor op hun gezicht en schoonzus sprint weg om de echofoto te halen. Even later kijken we met z’n allen trots naar een wazige zwart-wit foto van een doppinda met vier stompjes eraan. In sneltreinvaart komt hun grote geluk hun mond uit gestormd. Dat ze zelf niet hadden verwacht dat het zo snel zou gaan, dat ze het hartje inderdaad al hebben gehoord en dat de voorbereidingen voor de kleine frummel al in volle gang zijn.

Nu we het hele verhaal in speedo versie hebben gehoord, sjezen we naar huis. Onze vrienden staan licht ongeduldig voor de deur. De tweede keer al deze maand dat ze bij ons voor een dichte deur staan. Met het schaamrood op onze kaken grapt mijn man dat we ze wel een sleutel geven. Lachend stappen we met z’n vieren naar binnen. Laat het nieuwe jaar nu maar beginnen.

PS: Mocht je meer willen weten over hoe jij jouw zwangerschap kan aankondigen bij vrienden die ook moeite hebben met zwanger worden of blijven? Kijk dan gerust op: https://www.freya.nl/kinderwens/omgaan-met-de-omgeving/zo-steun-je-iemand-met-vruchtbaarheidsproblemen/jij-wel-zij-niet-hoe-vertel-je-haar-dat-je-zwanger-bent/ Daar staat heel mooi verwoord hoe je er het beste mee om kunt gaan (onder het kopje ‘tips’) en hoe andere vrouwen dit nieuws hebben gebracht aan hun vrienden of familie die met vruchtbaarheidsproblemen kampen.

Het is heel normaal dat jij je schuldig voelt dat je wel zwanger bent. Lees de blog van Nina Ze is eindelijk zwanger en haar vriendinnen niet over vertellen dat je zwanger bent zonder de ander te kwetsen.