Voor het eerst zwanger! blog van Emilie

"Zwangerschapstest halen of niet?" Vraag ik mijn beste vriendin op een vrijdagmiddag…"Als jij denkt, dat je zwanger ben, moet je het doen", hoor ik haar zeggen. Na mijn werk naar de drogist, besluit ik in gedachte. Al trillend plas ik 5 seconden over het staafje… "een-en-twintig, twee-en-twintig, drie-en-twintig, vier-en-twintig, vijf-en-twintig", tel ik hardop. Dat was het makkelijkste, nu 2 à 3 min wachten. Oeps, al heel snel komt er een streepje en nee, het is niet het controle streepje, die stond er al!

"Ik ben zwanger!" Al huilend en trillend, bel ik mijn vriend, die binnenkort mijn man wordt, op. "Stoor ik?" - "Ja, ik heb het erg druk", zegt hij. "Zit je?" Ik hoor hem al zuchten… "Ja" - "Ik ben zwanger!" (Ik moet even van te voren zeggen dat, mijn vriend niet een man van veel woorden is) "Joh, awesome", hoor ik hem zeggen. Als ik daar aan terug denk moet ik lachen. Zijn baas zat toevallig naast hem. Ja, wist ik veel.

Die avond heb ik nog 2 testen gedaan, ja, inderdaad in totaal 3 testen… allemaal positief. Toen begon het… het piekeren, 'zou het wel goed zijn, wat als…', heel veel ging er door mijn hoofd. Natuurlijk kon ik het tegelijkertijd van de daken schreeuwen, zo gelukkig dat ik was, dat wíj waren!

Dat weekend wilden we het al tegen mijn (schoon) ouders vertellen, dit, omdat ik gewoonweg niet wilde wachten. We zijn naar de stad gegaan, we hadden in gedachte om een boek te kopen met de tekst: 'Beste oma/opa ever' of iets dergelijks. Geslaagd!

Thuis ingepakt en hop, eerst naar mijn ouders. Mijn moeder (een generatie ouder, dus erger dan ik) ging gelijk naar zolder om mijn oude baby spullen te pakken. Sterker nog, de volgende dag, op een zondag, stond de box al in elkaar. En tegen mij maar zeggen: "Je hebt nog even de tijd hoor, om alles te regelen, het hoeft allemaal niet gelijk…” Gek mens, maar och wat houd ik van haar, van mijn vader ook hoor trouwens, ook hij was erg blij! Mijn schoonvader kreeg tranen in zijn ogen, hij dacht, dat we een grapje maakten. HA! Gefopt… Nee geintje, het is echt: je wordt opa! Wat een blije bedoeling allemaal.

Maandag… de gynaecoloog bellen, om het blije nieuws te vertellen. Tijdens dat telefoongesprek kreeg ik veel vragen naar mijn hoofd. Wat was je eerste dag van je laatste ongesteldheid? Heb je bloedverlies gehad? Hoe oud ben je? "Je bent 6 weken nu", wordt me verteld en we maakten voor over 2,5 week een afspraak voor het intake gesprek. Nu kon het wachten beginnen.

Google. Slechtste uitvinding ooit, kan ik je vertellen. Ik kreeg steekjes in mijn onderbuik, dus ik Google; "steekjes in de onderbuik tijdens zwangerschap"
Pagina 1; Baarmoeder rekt uit. (Hm oké logisch)
Pagina 2; Zonder bloedverlies is er niets aan de hand.
Mooi! Daar hebben we geen last van, dus gerustgesteld.

In de dagen daarna heb ik heel wat af gegoogled en het ergste wat een overbezorgde toekomstige moeder kan lezen, heb ik gelezen! Klein stemmetje in mijn hoofd: 'Zonder bloedverlies is er niets aan de hand!' Dat heeft me iets meer dan een week gerustgesteld.